"DÜŞ BATIMI" İLE İLGİLİ OKUYUCU YORUMLARI

Bir yazarın en mutlu olduğu an sanırım ilk kitabının basılmış halini eline aldığı andır. Uzunca bir süre yayın evleri ile yapılan görüşmeler bazen bezginlik bazen umutsuzluk verse de sabırla şartların olgunlaşmasını bekledim. Uzun uğraşların, yoğun mücadelenin sonunda gece kitaplığı yayın evi ekibinin özverili çalışmaları sonucu kitabımı elime aldım. Gece kitaplığı yayın ekibine ayrı ayrı teşekkür ediyorum... Beni bundan daha fazla mutlu eden ise okuyucu yorumları. Her biri benim için çok özel bir o kadar da önemli. Her güne bir yorum adı altında sizlerle paylaşarak kitabın tanıtımına katkı sağlayacağını düşündüm.
İlk yorum, Milliyet Blog yazarlarından Sema Bekmez Hanımın;
--Kaleminiz gerçekten güçlü ve nedense bu kitap bana ilk roman gibi gelmiyor. Bir bölümünü daha önce okuduğum kitabın tamamını merakla ve keyifle okumak için sabırsızlanıyorum. Çok çok tebrikler. İsmi de, kapağı da çok güzel olmuş. Başarılarınızın devam etmesi dileğiyle, sevgiyle kalın.
Sema Bekmez 05.02.2015 12:33
  Sema Hanımın kitabı okuduktan sonraki yorumu;
-- Kitabınız elime geçti ve okumaya başladığım anda hemen beni sardı. Bugün 171.sayfada durup, bir nefes alıp yeniden yorum yazma ihtiyacı duydum. Anadolu’nun bağrındaki bir köyde yaşayan insanların genciyle, yaşlısıyla yaşam biçimlerini, geleneklerini, göreneklerini ve hissettikleri duyguları böylesine güzel aktarabilen bir romanla daha önce hiç karşılaşmamıştım. Tasvirler çok güzel. Kitap okuru alıp başka bir diyara götürüyor ve sanki o insanlarla beraber yaşıyormuş, onlarla aynı havayı soluyormuş gibi hissettiriyor. Devamında farklı olaylar ve mekânlar olacak galiba ama merakım hiç eksilmeden devam ediyor. Duygu ve hüzünle dolu karmaşık hislerle okumayı sürdürmeden önce yeniden yorum yazmak istedim. Tekrar tebrikler. Harika bir roman gerçekten…
Sema Bekmez 15.02.2015 12:43

Sema Bekmez Hanım; Aşk ve Kibir, Ayrılık Oyunu, uzaklarda Üç Mevsim, Ay Işığında Uçurum, Denizin Rengi gibi eselere imza atmış usta bir kalem, değerli yazarlarımızdandır... Eserleri muhteşemdir... Ayrıca 2 gün önce; "iddia uğruna aşk" isimli kitabı da çıktı.

Sema Hanıma çok teşekkür ediyor başarılarının devamını diliyorum...

Muhabbetle,
Hanife Mert

İstiklal Marşımızın Kabulünün 94. Yılı Kutlu Olsun

İstiklal Marşımız bağımsızlığımızın, dimdik ayakta var oluşumuzun sembolüdür. Bu sembol yurdumuzun düşman işgaline uğradığı felaket günlerini yaşadığı dönemde oluşmuştur. Binbir olay karşısında bunalmış ruhların acı içinde halas anlarını beklediği bir anda yazılan bu marş aynı zamanda, o günlerden bizlere yansıyan, yokluk içinde yok olmuş bir milletin küllerinden var olma mücadelesinin aktarıldığı, o günlerin değerli bir anısıdır.
  Artık saldırgan düşmana karşı Anadolu’da tutuşan heyecanı alevlendirecek, vatan sevgisini ve inancını canlı tutacak bir marşa ihtiyaç olduğu düşüncesi, Genel Kurmay Başkanı İsmet (İnönü) Paşa dan geldi. İsmet İnönü böyle bir marşın Fransız ordusunda mevcut olduğunu ve bizim ordumuz için de faydalı olacağını Milli Eğitim Bakanlığına iletti. Milli Eğitim Bakanlığı da bu düşünceyi benimseyip bir yarışma düzenledi. Beğenilen güfte için 500 lira ödül verilecekti. Yarışma için 734 şiir gönderildi. Bir kurulca bunlar titizlikle incelenip 6 tanesi ayrıldı. Ama hiçbiri beğenilmedi; marş olacak değerde bulunmadı. O zaman Burdur Milletvekili olan Mehmet Akif’in para ödülünden rahatsızlık duyduğu için yarışmaya katılmadığı öğrenildi. Dönemin Milli Eğitim Bakanı Hamdullah Suphi şairin Meclis’teki sıra arkadaşı Balıkesir Milletvekili Hasan Basri Bey’in yardımını istedi.
  Hasan Basri Bey bundan sonrasını şöyle anlatıyor:
‘‘Akif Bey’in yanımda olduğu bir zaman, elime bir kağıt parçası alarak, onun dikkatini çekecek bir tarzda yazmaya başladım.
- Ne yazıyorsun?
- Marş…İstiklal Marşı yazıyorum.
- Yahu sen ne adamsın? Seçilecek şiire para ödülü verileceğini bilmiyor musun? İçinde para olan bir işe nasıl katılıyorsun?
- Yarışma kaldırıldı? Seçilecek şiire ne para verilecek, ne de her hangi bir ödül. Milli Eğitim Bakanı bana güvence verdi.
- Ya, o halde yazalım.
İşte böylece yazılmaya başlanan ve 48 saatte bitirilen İstiklal Marşı, imzasız olarak Milli Eğitim Bakanlığının seçici kuruluna sunuldu. Milli Eğitim Bakanı Hamdullah Suphi, daha önce seçilen 6 şiirle birlikte yeni şiiri Ordu Komutanlarına gönderdi. Onlardan, şiirlerin askerlere okunmasını, beğenilenleri sıralamalarını istedi. Komutanlar, kısa sürede sonucu bildirdiler: Hepsi de Mehmet Akif’in şiirini birinci sıraya almıştı. Bundan sonraki iş, İstiklal Marşı’nın T.B.M.M’ne getirip kabul ettirmekti. Marş, ilkin Meclis’in 1 Mart 1921 günü yaptığı ikinci oturumunda ele alındı. Başkan Mustafa Kemal’in söz vermesi üzerine Hamdullah Suphi kürsüye gelerek, sık sık alkışlarla kesilen şiiri okudu ve son seçimin Meclis’e ait olduğunu söyledi. O gün oylama yapılmadı. Şiirle ilgili konuşmalar ve oylama, Meclis’in 12 Mart 1921 günü öğleden sonraki oturumunda yapıldı. Bazı milletvekilleri, bir komisyon kurularak şiirin yeniden incelenmesini, bazıları da hemen görülüp karara bağlanmasını istediler. Uzunca tartışmalardan sonra, şiirin kabulü için verilen 6 önerge benimsendi ve İstiklal Marşı çoğunlukla kabul edildi.

ALLAH BU MİLLETE BİR DAHA İSTİKLAL MARŞI YAZDIRMASIN
Mehmet Âkif'in rahatsız bulunduğu, Alemdağı'nda son günlerde içlerinde Târık Us'un da bulunduğu bir grup üstadın ziyaretine gitmişler, Mehmed Âkif bitkin bir hâlde yatağında yatıyordu. Konuşma esnasında söz İstiklâl Marşı'na intikâl ettirilmiş, gelen ziyaretçilerden biri:
— Acaba İstiklâl Marşı yeniden yazılsa daha iyi olmaz mı? Demiş bu söz üzerine yatağında bitkin bir hâlde yatmakta olan Akif; birdenbire başını kaldırmış ve ona:
— Allah bir daha bu millete İstiklâl Marşı yazdırmasın!
O şiir bir daha yazılamaz. Onu kimse yazamaz. Onu ben de yazamam. Onu yazmak için o günleri görmek, o günleri yaşamak lazım. O şiir artık benim değildir. O milletin malıdır. Allah, bir daha bu millete bir daha İstiklal Marşı yazdırmasın
Evet:
— Allah bir daha bu memleketin, bu milletin istiklâlini tehlikeye düşürmesin! Bir daha onu istiklâl Marşı yazmaya mecbur etmesin, sözüyle ziyaretçileri susturmuş, o büyük insanın ne demek istediği herkes tarafından anlaşılmıştı.
  Milletçe aynı kararlılıkla, İstiklal Marşımızda en güzel ifadesini bulan ortak değerler ve amaçlar etrafında birleşerek, daha iyi, daha mureffeh bir gelecek için azimle, inançla çalışmaya devam edeceğiz. Bugün hepimize düşen en büyük görev, geçmişte gösterilen çabaların anlam ve öneminin bilincine vararak, atalarımızın emaneti olan yurt topraklarına sahip çıkmak, Cumhuriyetimizi sonsuza değin yaşatmaktır.
 İstiklâl Marşımızın TBMM tarafından milli marş olarak kabul edilişinin 94. Yıldönümü kutlu olsun. Bu vesileyle başta Büyük Atatürk olmak üzere, Kurtuluş Savaşı’nın tüm kahramanlarını ve Milli Şairimiz Mehmet Akif Ersoy’u rahmet ve minnetle anıyoruz." Ruhları şad olsun.

Muhabbetle
Hanife Mert

Hayatın içinden satır araları (Kadın...!)

Bir süredir bloğumdan uzak kaldım. Bu süreçte ne yazabildim ne de  siz değerli blog dostlarımın yazılarını okuyup yorum yapabildim. Aslına bakarsanız bu hal yeni değil. Zira zaman zaman benzer serzenişlerimi paylaştım. Sebebine gelince; kısmen özel ancak temelde genel... 
 Bazı özel uğraşlar ve  mevsimsel hastalıkların yanında Şubat başlarında piyasaya çıkan ve duyurusunu sayfamda da paylaştığım "Düş Batımı" isimli kitabımın heyecanı da etkenlerdendi... 
  İnsan hayatı tek düze değil. Kimi zaman sevinç, kimi zaman hüzün, kimi zaman tatlı heyecanlar yaşadığı gibi, vicdanını sızlatacak, canını acıtacak, hatta kanını donduracak kadar üzüntü, öfke yaşaması da muhtemel... Zira son dönemlerde toplum olarak yaşadıklarımız herkesçe malum. Yaşanan vahşetler, şiddetler, zulümler, ölümler çok fazla konuşuldu, yazıldı, çizildi, kızıldı. Sonuç...? Sonuç yine hüsran...! Yazıldı çizildi konuşuldu konuşulmasına da, her zamanki gibi ateş düştüğü yerde kaldı ve sadece orayı yaktı. Vahşeti, şiddeti, zulmü işleyenlere hak ettikleri ceza verilmedi. İşte, cezaların caydırıcı özelliğinin olmayışı, hakimlerimizin suç işleyenlere karşı insiyatifli kararları, medyanın olayları tüm çıplaklığı ile sansürsüz sunması gibi bir çok nedenler hasta ruhlu insanların çirkin vahşi canice düşüncelerini harekete geçirterek ellerine geçen ilk fırsatta uygulamaya geçmesine neden oluyordu kanımca...! 
    Pazar günü 8 Mart dünya kadınlar günü idi... Bu ifade ne kadar samimiyetsiz geliyor kulağa, sizce de öyle değil mi? Neredeyse her gün her yerde şiddete maruz kalan taciz edilen, tecavüze uğrayan, öldürülen yetmedi kesilen yakılan, bıçaklanan, horlanan, aşağılanan, dışlanan hayatının  baharında hayatına son verilen kadınların durumları ortada iken, ne kutlaması diyesi geliyor insanın.
   "Kadın" içi öyle dolu bir kelime ki... Özünde koskoca bir dünyayı barındırıyor... Kadın!  insan olmanın en temel unsuru, varlığın olmazsa olmazı. En güzel şekilde yaratılmıştır.En büyük dertlerin dertlisi, çilelerin çilelisi, en büyük mutlulukların ardında ki sırdır. O anadır, bacıdır, eştir, yardir, yarendir. Lakin var oluşundan bu yana, hak ettiği yere hiç bir zaman konamayan, hep zarar gören ama kimseye zarar veremeyen kişidir. Çilekeştir. Zillete düşendir. Bir kenara itilen, canı çıkana kadar dövülendir. Her kabağın başına patladığı yazgısı kara talihsizlerin talihsizidir.
Ülkemizdeki kadınlar öldürülüyor. Kimi sokak ortasında, kimi çocuklarının gözleri önünde kurşunlar boşaltıyor bedenine, kimi bıçaklanıyor, kimi de ıssız bir köşede işkence edilerek, yakılarak öldürülüyor…
 Kimi töreyi gerekçe gösteriyor, kimi kıskançlığı, parasızlığı, kimi stresi, kimi de namusu. Kimi ayrılmak istemiyor, kimi boşanmak.. Kadın cinayetlerinin ardı arkası kesilmiyor...
  Oysa kadın narin yaratılışlıdır.. O bir çiçektir. Hoyratça kullanmaya gelmez.”Kadın erkeğin gelincik çiçeğidir” diyor Sevgili Peygamberimiz (sav). Gelincik Çiçeği, dalından koparıldığında bir kaç dakika içinde parlaklığını, canlılığını, güzelliğini yitirir.. En küçük hoyrat muamele ve sarsıntıda yara alıp zedelenir.. Peygamberimiz (sav) kadını işte bu çiçeğe benzetmekte.. Yine bir hadisinde " erkeğin en hayırlısı kadınına en iyi davranandır" buyurarak erkekleri kadınlara karşı iyi davranmaya davet etmektedir...

Kadına şiddetin son bulduğu, onun hakkettiği saygın yere ulaştığı günleri görmek dileğimle...

Muhabbetle,
Hanife Mert

"Düş Batımı" Kitabım Çıktı!!!

                                                            
Sevgi emektir, umuttur, sabırdır. Hiç yılmadan yorulmadan bıkmadan sürdürülen bir mücadeledir. İnsan sevdiğinin nazına kahrına tahammül gösterir. İşte, Kasım 2012 yılında "Anasız Oğlak" ismi ile yazmaya başladığım,daha sonra "Düş Batımı" olarak değiştirdiğim romanım benim için bir emeğin, umudun, sabrın ve uzun bir mücadelenin ürünüdür. Yazma süreci sıkıntısız geçti. Ancak yayınlatma süreci iyiden iyiye yıprattı. Kitabını yayınlatan arkadaşlarım bu süreci iyi bilir.  Kitap yayınlatmadan önce iyi bir  araştırma yapmak ve bu konuda uzmanlaşmış kimselerden yardım alınması gerektiğini düşünüyorum. 
 Kimi zaman umutsuzluğa düştüğüm, kimi zaman vaz geçme isteği ile karşı karşıya geldiğim kitabım sonunda basıldı. Bir iki güne kadar okuyucularıyla buluşacaktır.
  
 Kitabımın türü otobiyografik roman.Kendi hayat hikayemden kesitler halinde kaleme aldığım “Düş Batımı” isimli bu ilk romanımda ataerkil bir yapıya sahip olan Türk toplumunun temel taşı olan aile ve aile içi sorunların yoğun yaşandığı, boşanmaların hızla arttığı günümüzde, yıkılan yuvaların eşler, çocuklar ve toplum üzerindeki olumsuz etkilerini, çocukların psikolojisi üzerinde ki etkisini ve dolayısyla bu sorunların toplum hayatına olan olumsuz etkilerine roman havası içerisnde, roman kahramanları aracılığı ile mesajlar vermeye çalıştım… Ekonomik gücünü kazanamamış, sosyal güvencesi olmayan, küçük yaşta evlendirilen kadınların durumlarına kent ve kırsal kesim ayırımı yapmadan “ kadın” ve “aile” gözü ile bakarak onların sesiz çığlıklarına bir nebze ses olabilmeyi düşledim. Bu sorunların çocuk ve gençler üzerindeki olumsuz etkilerine de dikkat çekmeye çalıştım. Ayrıca olayın bir bölümünün köyde geçmesi hasebiyle okuyucuyu özellikle çocukluğu köyde geçen okuyucuları tasfirler ve betimlemelerle çocukluğu ile buluşturmayı amaçladım

Özetle, okuyan herkesin kendinden bir şey bulacağı ya da bazı bölümlerde kendini bulacağı bir kitap...

Ne demişler sabreden derviş muradına erermiş. Onca mücadelenin sonunda karşılığını almış olmak, çekilenleri bir çırpıda yok ediveriyor.

Keyifli okumalar...

Muhabbetle,
Hanife MERT

Boş konuşma hoş konuş!

Toplum olarak konuşmayı sohbet etmeyi severiz. Severiz sevmesine de bir de dinlemeyi, konuşulanı anlamayı, anladığımızı idrak etmeyi öğrenebilsek diyorum. Bu aşamada bir çok sorunların da üstesinden kolaylıkla gelmiş olacağız. Ama nerede...?  Dinlemeye sabrımız yok. Buna karşın konuşmaya mecalimiz hep var.Yerli yersiz gerekli gereksiz hep konuşuyoruz. Hani ağzı olan konuşuyor derlerdi ya... 
Konuşabilme yeteneği, insana yaratılışıyla birlikte verilmiş ve onu diğer canlılara üstün kılmış en önemli özelliklerinden biridir. İnsan elbette konuşacak. Zira konuşarak kendini ifade eder. Kişiliğini bu şekilde ortaya koyar. Çünkü, kişiliği konuşmasında gizlidir. Bu demek değildir ki hep konuş ve boş konuş... Yeri gelmişken geçen gün yaşadığımız bir olayı paylaşmak istiyorum. Kızım bu yıl üniversite sınavına girecek. Dershanesi ile küçük bir sorun yaşadık. Aslına bakarsanız küçük gibi görünse de ciddi bir sorun. Kızım derste dersi kaynatmaya çalışan öğrenciler sebebiyle ders işlenemediğini ve işlense de anlamadığı ile ilgili şikayetini ders öğretmenine, rehber öğretmenine bildirmesine rağmen bir sonuç alamadı. Durumu bize de aktardı. Birlikte dershane müdürüyle görüşmek için gittik. Kızım daha şikayetini tam olarak söyleyememişti ki, müdür açtı ağzını yumdu gözünü sürekli konuşuyor, bizi susturmaya çalışıyordu. Bizden başka şikayet eden kimse olmadığını koskoca dershanede bir tek bizim şikayetçi olduğumuzu söyledi. Bu millet hakkını aramamaya sindirilmeye öyle alıştırıldı ki, bu durum da yöneticilerin işine geliyordu tabi...Kızım diğer arkadaşlarının da şikayetçi olduğunu, ancak bunu söylemekten çekindiğini açık yüreklilikle ifade etti. Bu anlamda kızımla gurur duydum. Zira biz çocuklarımıza, doğru ve dürüst olmalarını ve haksızlık karşısında sessiz kalmamalarını öğütleyerek büyüttük... 
 Sonuç olarak her ne kadar dershane müdürü bizim sesimizi bastırsa da, bu konuyla ilgileneceğini söyleyerek bizi yolcu etti... Bu aşamadan sonra dershane müdürü şikayetimizi dikkate alır mı? Alırsa ne kadar başarı olur, orasını bilmem ancak bildiğim bir şey var ki, haklıysan korkmadan sonuna kadar hakkını aramalısın. 
 1980 ve öncesi  genç olanlar iyi bilir. Çocukların büyükleri karşısında çok konuşması pek iyi karşılanmazdı. Zira"iki dinle bir konuş", "sana sorarlarsa söz verilirse konuş" Konuşacaksan da dilin doğruya hakka susmasın. Zira "haksızlık karşısında susan dilsiz şeytandır" gibi öğütler verilirdi... Böyle bir kültürün, medeniyetin varisleri olan bizler, özellikle son dönemlerde yaşadığımız onca haksızlıklara, olumsuzluklara, adaletsizliklere, yolsuzluklara, yoksulluklara, yoksunluklara, zulümlere sessiz kaldık. Asıl konuşulması gereken yerde sesimiz soluğumuz çıkmaz oldu...
  Bana dokunmasınlar da, işime aşıma, kurduğum düzene zarar gelmesin de... Bana değmeyen yılan bin yaşasın gibi felsefelerle kabuklarımıza çekildik. Bireysel çıkarlarımız her daim toplumsal çıkarlarımızın önüne geçti. Bu durum karşısında susan ağzımız, göz göre göre insan onur ve haysiyetini zedeleyen kadın programlarını, yarışma programlarını, Türk aile yapısı ile uzaktan yakından alakası olmayan evlilik programlarını, dizileri, kime ne yakışır gibi anlamsız faydasız programları ve gazetelerin magazin sayfalarını konuştu. Bu programlar vaktimizi ve zihnimizi meşgul etti. 
Pusu kurularak kalleşçe şehit edilen Mehmetçiklerimize, polisimize, gerekli önlemlerin alınmadığı için yöneticilerin kazanma hırsı sebebiyle onca toprağa verdiğimiz maden işçilerimiz, neredeyse her gün şiddete uğrayarak canından olan kadınlarımız, kumpas kurularak hapse atılan askerlerimiz ve komutanlarımızın durumları, yetim hakkı yiyenlerin, haksızlık, yolsuzluk yapanların, adaleti kişiye göre işletenlerin durumu, milli ve manevi değerlerimize yapılan haince saldırılar, dışarıda aç ve perişan durumda olanların durumları yukarıda saydıklarım kadar insanımızın zihnini meşgul etmedi...

Okumaktan, düşünmekten, bilgi üretmekten anlamaktan uzak geçen, geri gelmesi imkansız olan haybeye geçen günler... Aydınlığın önünü kesen, keşkelerle örülmüş kara bir duvar gibi karanlık dikilince, kaçacak sığınacak bir bahane fayda vermez olur... 

 Zalimin zulmünün susturulduğu, hakkın, doğrunun, sevginin, barışın, kardeşliğin,özgürlüğün konuşturulduğu bir dünyada yaşamak dileğiyle...

Muhabbetle,
Hanife Mert

Mevlit Kandiliniz Hayırlara Vesile olsun...

"Andolsun ki içlerinden, kendilerine Allah'ın âyetlerini okuyan, (kötülüklerden ve inkârdan) kendilerini temizleyen, kendilerine Kitap ve hikmeti öğreten bir Peygamber göndermekle Allah, müminlere büyük bir lütufta bulunmuştur. Halbuki daha önce onlar apaçık bir sapıklık içinde idiler." (Âl-i İmrân, 164)

Sevgili Peygamberimiz Hz Muhammed Mustafa (S.a.v)'nın dünyaya teşriflerinin müjdesi olan mevlid kandilinin; Milletimiz ve tüm İslam alemine huzur, barış, adalet, sevgi, merhamet, şefkat, hoş görü, güzel ahlak, edep, haya, saygı, onur, kardeşlik, merhamet,ilim, bilim, çağdaş makul ve mantıklı düşünce kazandırmasına ve tüm insanlık alemine de hayırlara vesile olmasını diliyorum.


Kandiliniz kutlu olsun.

Hanife Mert

Yeni Yıla Yeni Umutla...

Her bitiş yeni bir başlangıca gebedir. Bitişler hüzün, başlangıçlar ise umut ve sevinci müjdeler. Tek düze bir hayat yaşamıyoruz. Yaşadıklarımız  bizi sevindirip, mutlu ettiği,  hayattan tat almamızı sağlayacak türden  güzellikler  olduğu gibi, içimizi acıtan, üzen, bazen sinirimizi hoplatan, kimi zaman yaşamaktan bezdiren olaylar da geçmiştir başımızdan... İyisiyle, kötüsüyle, huzuruyla, huzursuzluğuyla, mutluluğuyla, mutsuzluğuyla, acısıyla, tatlısıyla, günahıyla  sevabıyla yaşanan her an geride, dünde kaldı... Bu gün yeni bir gün yeni bir yıl yeni bir umuttur.
Yeni yılda  yeni  umutlar yeşersin yüreğinizde, sağlık, huzur, mutluluk, dostluk, sevgi duyguları kök salsın gönlünüzde. Sevdiklerinizle birlikte, mutlu ve umutlu yıllar gezinsin ömrünüzde...

Ülkemiz ve insanlık alemine, göz yaşlarının son bulduğu, acıların, zulmün, tacizin, tecavüzün, haksız yere ölümlerin, savaşların, yolsuzlukların, yoksullukların, haksızlıkların son bulduğu, huzur ve güvenin, adaletin sağlandığı, sevgi, barış ve kardeşliğin hakim olduğu bir dünya diliyorum...

Mutlu Yıllar
Hanife Mert

İnsanın Yaratılış Gayesi!

İnsanoğlu kendini tanımaya başladığından beri 'Ben neyim?,'Nereden geldim?', 'Niçin varım?, 'Nereye gideceğim? gibi sorulara cevap bulmaya çalışmıştır.
  Evet, insanın mutlaka bir yaratılış gayesi, bir varlık sebebi ol­malıdır. Gerçek akıl sahibinin kabulde tereddüt etmediği ilk gerçek bu­dur. Bu yüzdendir ki, insan denilen yaratık, ta ilk günden beri, 'Niçin yaratıldım? sorusunu cevaplamak için beyninin sınırları­nı zorlayıp durmuştur.

Bu anlamda kimine  göre insan, dünyaya gelir, her canlı gibi yer, içer, gezer, tozar gününü gün eder vakti gelince ölür ve sonra toprağa karışır gider. Yani, insan yaşamak için yaşar. Basit dünyevî hedeflerin ötesinde bir yaratılış amacı yoktur. O, ot gibi yaşayıp gideceğini, sonra ot gibi kuruyup yok olacağını düşünür. Oysa  İslam’a göre, insanın yaratılış gayesini Allah (cc) belirlemektedir:
“Ben cinleri ve insanları sadece bana ibadet etsinler diye yarattım” (51/Zâriyât, 56)
“Sizi boşuna yarattığımızı ve gerçekten bize döndürülmeyeceğinizi mi sandınız?” (23/Mü’minûn,115)
  İnsan, yalnız yemek,içmek, gezmek tozmak için  yaratılmış olsaydı onun herhangi bir hayvandan farkı olmazdı. Zira insan boş yere yaratılmamış ve başı boş da bırakılmamıştır. O,bir görevi yerine getirmek için yeryüzüne gönderilmiştir Kendisi gibi herhangi bir yaratığa kul, köle olmak için değil; yaratanını tanımak ve O’na ibadet etmek, dünyada Allah’ın hükmünü hakim kılmak, buna karşı çıkan engelleyici güçleri (fitneyi) bertaraf etmek suretiyle halifelik görevini yürütmek için yaratılmıştır. İnsan, nefsi için değil; Allah’a ibadet etmek için, şu fâni dünya için değil; ebedî hayat için yaratılmıştır. Allah'a ibadet için yaratılan insan, bu kulluğunun karşılığını hem dünyada hem ahirette alacaktır. Allah'ın emirlerine itaat, dünya ve ahiret mutluluğuna sebeptir.
İnsanın yaratılış sebeplerinden biri, en geniş anlamıyla yeryüzü yönetiminden sorumlu olmaktır. Halife olmanın anlamı budur. O halde insan, kendi toplumuna huzur ve adaleti hakim kılma görevinin yanı sıra, yeryüzünde yaşayan diğer canlıların hayatlarını devam ettirmelerinden, yeryüzündeki bitki örtüsünden, çevreden ve benzeri şeylerden de sorumludur. Aslında bu görevi de, Allah'a ibadet görevinin çerçevesi içinde görülmelidir. Çünkü namaz, oruç, zekât gibi şekli belirlenmiş ibadetler ve helal-haram gibi konularda Allah'a karşı görevini yerine getiren insanın, dünya hayatıyla ilgili çabaları da ibadet kapsamı içerisine girmektedir. Belirlenmiş ibadetlerini yerine getirmeyen, ahlâkî kurallara riayet etmeyen kimsenin, dünyayı imar görevini yerine getirmesi ise, kendisine manevî alanda herhangi bir değer kazandırmaz. Böylesi insanların hayvanlardan farkı yoktur. Çünkü hayvanlar da fesat çıkarmayıp yeryüzünün îmarına hizmet ederler.
Allah'ın emirlerini yerine getiren kimsenin, dünya hayatıyla ilgili çabalarının da ibadet olarak görülmesi, din-dünya ayırımını ve dine ait olan ile dünyaya ait olan gibi bir bölünmeyi de ortadan kaldırmaktadır. Böyle bir ayırım, insan şahsiyetini de parçalar; kişiliğinde birtakım bozukluklara sebep olur. Dünya hayatı, ahiret hayatının bir başalngıcıdır ve onunla sıkı sıkıya bağlıdır. Böyle bir bakış açısı, dünya hayatını olması gereken konuma oturtmuş olur. Bu takdirde dünya hayatı, aşağılık ve çirkef bir hayat değil; ahiret mutluluğunun kazanıldığı bir yerdir; kaçınılmaz bir aşamadır.  Bu bilgiler ışığında  bakıldığında, insan ya da insanlık ne kadar yaratılış gayesine uygun olarak yaşamakta ya da yaratılışının gereğini ne kadar yerine getirebilmekte?  İnsanlığın içinde bulunduğu duruma baktığımızda, insanlığın hüsranda olduğu ve  dünyanın kan gölüne dönüşmesi, acı, zulüm, gözyaşı, hak hukuk adaletten uzaklaşmış bir hayatın dünyaya hükmetmesi sonucu olarak, insanlığın yaratılış gayesinden tamamen uzaklaştığını söylemek sanırım yanlış olmaz. 
  İnsanlığın özüne dönmesi yaratılış gayesinin bir gereği olarak, sevgi, saygı, şefkat, merhamet, hoşgörü, adalet, barış ve kardeşliğin hakim olduğu, zulümleri bertaraf eden bir düzenin hüküm sürdüğü, huzurlu ve mutlu bir dünya hepimizin özlemi...

Muhabbetle
Hanife Mert

Yararlanılan Kaynak:[1] Ahmed Kalkan, İslam Akaidi: 192; Ahmed Kalkan, Kur’an Kavram Tefsiri

Değersizleştirilen Değerlerimiz!

İnsanların yaşam felsefesi, değer yargıları değişti. Artık kimse senin kişiliğinle, karakterinle, edebinle, ahlakınla, insanlara, canlılara verdiğin değerle, şefkat ve merhametinle, hoşgörünle, doğruluk ve dürüstlüğünle ,hak ve adaletli davranışınla, vefanla, bilginle, başarılarınla ilgilenmiyor ve önemsemiyor. Hal böyle iken, bir zamanlar erdem sayılan ve olmazsa olmaz olan değerlerin yerini mevki ve makam, para ve güç almış durumda.
  Paran varsa değerlisin. Hele bir de mevki makam sahibi isen deyme keyfine el üstünde tutulursun. Her türlü erdemi, tüm insani vasıfları üstünde taşı, ağzınla kuş tut. Eğer paran yoksa, hatırı sayılır bir mevki makama sahip değilsen pul kadar değerin yoktur insanların gözünde...
 Çünkü insanımız artık derin düşünemiyor. İnsanın içinde sakladığı cevheri görmek istemiyor. O sadece görünen dış yüzüyle ilgileniyor insanın...
  İnsanlar kişileri dış görünüşlerine, giyimine, kuşamına, mevkisine, makamına, rütbesine, malına, mülküne, kazancına göre değerlendirip insan yerine koyuyor..
  Görünüş ve madde insanların ruhlarına o kadar işlemiş ki. Bütün değer yargıları, şekil, görünüş ve madde üzerine bina edilmiş. Şeklin güzelse adamsın, paran varsa adamsın, zenginsen adamsın, mevki makam sahibi isen adamsın gibi.. Kaldı ki bizim kültürümüz edebi, ahlakı, ilimi, irfanı değerli görürdü. Medeniyetimiz erdem sayılan bu değerler üzerine kurulmuştu. Bu topraklar nakış nakış adalet, güzel ahlak, haya ve edeple inşa edilmiştir. Bu günlere kolay gelmedik. Lakin şuan baktığımızda, her türlü olumsuzluğu, yanlışı sadece izleyen, sorgulamaktan, hesap sormaktan yoksun, kutsal değerleri önemsemeyen bir toplum ile karşı karşıyayız. Kendimizi kapitalist dünyanın aldatıcı süsüne kaptırdık gidiyoruz. Her şeyimizi paraya endeksledik. Bizi bir arada tutacak ne kadar güzel değerler varsa onları sıradanlaştırdık. İnsana saygı hak getire. Vicdansızlık, merhametsizlik, edepsizlik, riya,adaletsizlik, kap kaççılık, adam kayırma, diz boyu.Yolsuzluk rüşvet tavan yaptı. Rabbena hep bana demekten, yardımlaşmayı paylaşmayı unuttuk.
Hal böyle iken mutsuzluk ve huzursuzluk peşimizi bırakmıyor. Tüm bu değer yargılarımızın madde üzerinde yoğunlaştırılması ile,toplumda saygı, sevgi, hoşgörü, dostluk, vefa, yardımseverlik gibi değerlerin kaybolmasına neden olduğunu görüyoruz.
  Yoldan geçen yayaya çarpıp kaçan sorumsuz, ruhsuz insanların olduğu gibi, yerde yatıp canı yanarak kurtarılmayı bekleyen kimseye yardım etmek yerine sadece bakıp geçen kişileri görüyoruz... İyinin- kötünün, haklının-haksızın, doğrunun- yanlışın, güzelin- çirkinin... birbirine girmiş durumda olduğu bir toplumda yaşamaya çalışıyoruz.
Belki çok genelleyici ve karamsar bir yazı oldu. Ancak sayıları günden güne azalsa da; değer yargıları ahlak, edep, ilim, irfan temelinde kurulu insanların olduğunu biliyorum ve benim saygı ve hürmetim onlara... Parasına, makamına, arabasına, yazlığına, kışlığına değer biçenlere, güçsüzü ezenlere, yetimleri yerenlere değil...

Muhabbetle
Hanife Mert

Kayıplarla gelen hediye!

İnsan yeter ki kaybetmeye görsün! Bir yerden başladı mı,  arkası çorap söküğü gibi gelir. Kimi zaman hızına yetişemez olursun, ardı arkası kesilmeden devam eder. Her kayıp, insanda üzerine vurulan bir balyoz etkisi yapar. Silkinip kalkmaya çalıştıkça üzerine bir diğeri iner. Gücün kuvvetin kesilir. Çaresiz kalırsın. Beden yorgun düşer. Düşünceler karma karışık, ruh kafesine sığmaz olur. Bedenden çıkıp özgür olmak ister lakin ona da izin verilmez. Sonunda teslimiyet...

  Kim bilir,  belki de hayatın bir oyunu, kaderin insana çizdiği bir rota yol haritası idi. "Öldürmeyen acı güçlendirir" misali seni güçlü kılmaktı, mücadele gücünü arttırmaktı, gelecekte sunacağı acılara karşı dayanma gücünü test etmekti belki… Belki de umut, sabır, mücadele üçgeninde hayata tutunacak bir dal uzatmaktı güçsüz yüreklere...

   Pencerenin önüne oturmuş dışarıyı seyrediyordu. Uçan kuşlara takıldı gözü. "Ben de sizin gibi özgürce uçabilsem, sevdiğimin diyarına gidebilsem" diye düşündü. Derin bir iç geçirdi. "Gidemem ki"... Çünkü kaybettim! Dedi. Zihni bulanık kafası karışıktı. "Bu kaybı hak etmedim. Hatalıyım kabul. Hırsımın ve ihtirasımın kurbanı oldum. Lakin bedeli bu kadar ağır olmamalı idi. Küçük yaşta üzerime aile gibi dev bir sorumluluk yüklenmişti. Cahildim, kendime güvenim yoktu. Köyden şehre gitmiştim. Korkularım vardı. Kaybetme korkusu bu korku tüm benliğimi sarmış, beynimi aç bir kurt gibi kemiriyordu... diye savundu kendini kendine karşı.

 Geçmişini yaşadıklarını, onları mutsuz eden sebepleri düşünmeye başladı tekrar. Bir taraftan kendini sorguluyor, aynı zamanda da yargılıyordu. Zira düşüncesinde yaşattıkları bir filmin fregmanı gibi idi. Onun için artık fregman bitmiş gerçek film başlamıştı. O da biliyordu ki, fregmana değil gerçeği yansıtan filmin bütününe yoğunlaşmalıydı. Hayatı bütünüyle değerlendirmeli idi. Gözleri doldu, kaşları çatıldı. Derin bir iç geçirdi. Yanan yüreğinde derin bir acı hissetti. 

     Vakit öğleni geçmişti. İnsanın yüzüne alev alev vuran yakıcı güneş ışığının etkisi azalmıştı. Rüzgar yoktu lakin evin yanında akan derenin başındaki iğde ağacının yapraklarının hışırtısı ve kokusu insana huzur veriyordu. Bir müddet ağacın gölgesinde oturdu. Kokuyu içine çekti. Sonra her şeye rağmen hayatın güzel ve yaşamaya değer olduğunu düşünerek,  yokuş yukarı kaldığı yerden yürümeye devam etti...

  Yaşadığımız müddetçe canımızı sıkan, içimizi karartan, gözyaşlarımızı inci gibi döküveren olaylarla muhatap oluruz.  İlk bakışta dayanılmaz gelen acı anlar, sonrasında kalbimizi kuş gibi hafifleten, ruhumuzu ısıtan tatlı tecrübelere dönüşüverir.

  Hayatımızda ki, kırık dökükler, yıkıntı ve ziyanlar, kayıp ve yenilgiler yenilenmenin, yeniden doğuşun tohumlarını ekiyor aslında… İnsan acıyla güçleniyor. Her acı derinliklerinde gizli hediyeler barındırır. Yapmamız gereken acımızla barışıp, onu çözümlemek ve  derinlerinde sunduğu hediyeyi  kabul etmektir.

Muhabbetle,

Hanife MERT

24 Kasım Öğretmenler Günü Kutlu Olsun.

Sevgi emek ister, emek ise mücadeleden yılmayan koskoca bir yürek .. Yüreği sevgi dolu öğretmenlerimiz,bıkmadan usanmadan verdiğiniz emeğin karşılığı bir günle sınırlanamaz.
  Bu gün hepimiz için özel bir gündür.Çünkü hepimiz şu anki bulunduğumuz konumumuzu, emeğini inkar edemeyeceğimiz eli öpülesi öğretmenlerimize borçluyuz. Onların hakkını ödemek çok kolay olmasa gerek.Şartlarının çok ağır,sorunlarının çok fazla, olmasına rağmen asla mücadeleden vazgeçmeyen öğretmenlerimizi sevgi ve saygı ile yad ediyorum.

Geleceğimizin güvencesi yavrularımızı da aynı hassasiyet ve özveri ile yetiştirmeye çalışan vefakar ve cefakar öğretmenlerimize, sevgi saygı ve anlayış çerçevesinde icra ettiği mesleğin ne kadar değerli kutsal ve onurlu bir meslek olduğunu hissettirebilmeliyiz.

Bu öğretmenler gününün, geçerli bir sebebe dayandırmadan, bizim sosyal ve toplumsal yapımıza uygun olup olmadığı göz önüne alınmadan,her fırsatta değiştirilerek,yap boz tahtasına döndürülen Milli Eğitim Sisteminin gözden geçirilmesi çocuklarımız ve öğretmenlerimize yaraşır hale getirilmesine, eğitimin çağdaşlaşması ve bilimsel olarak geliştirilmesi yolunda yeni adımların atılmasına ve öğretmenlerimizin hak ettiği değere kavuşturulmasına vesile olması dileğimle, başta başöğretmenimiz M. Kemal Atatürk olmak üzere   onun izinden giden tüm öğretmenlerimizin, öğretmenler günü kutlu olsun

Muhabbetle,

Hanife Mert

Tüm Şevki Kırılmışlara...

Fakir bir genç adam geceleyin kulübesinde uyurken, uyku ile uyanıklık arasında odasının ışıkla dolduğunu görür. Gaipten gelen bir ses ona şöyle der: “Bundan böyle Allah için çalışacak ve kulübenin önündeki büyük kayayı bütün gücünle iteceksin!”
  Bunun Allah’tan gelen bir emir olduğuna inanan adam, ertesi sabah kayayı itmeye başlar. Daha ertesi gün ve izleyen haftalar güneşin doğuşundan batışına kadar taşı itip durur. Aylar süren uğraşı sırasında kaya yerinden bile kımıldamaz. Adam gece kulübesine yorgun-argın dönerken, gününün boşa geçtiğini düşünüyordur artık.
  Onun şevkinin kırıldığını hisseden şeytan kalbine vesveseler vermeye başlar: “Ne kadar zamandır bu kayayı itip duruyorsun, bir milim bile kımıldamadı. Kendine bunun için niye yazık ediyorsun? Onu yerinden oynatman zaten mümkün değil..”
  Böylece, gence görevi yerine getirmesinin imkânsız olduğunu, dolayısıyla başarısızlığa uğradığı duygusunu aşılamaya çalışır.
  Bu tür düşünceler onun şevkini daha da kırar ve ümidini gitgide yitirir. “Doğru ya, kendimi bu iş için niye paralıyorum ki?” diye kendi kendisine söylenir. “Bundan sonra azıcık bir kuvvet harcayacağım. Bu da yeter de artar bile. Koca kaya yerinden kımıldamayacağına göre.”
  Ve kararını duâsında Allah’a bildirir. “Allahım, uzun zamandır durmadan dinlenmeden Senin dediğin gibi hareket ettim. Bütün gücümle istediğin şeyi yaptım. Hergün yoruluyorum, ama kayayı bir milim bile kımıldatamıyorum. Neden böyle? Neden başaramıyorum?”
  Gaipten bir ses şefkatle cevap verir: “Ey kulum, uzun zaman önce sana emrime uymanı istediğimde kabul etmiştin. Sana görevinin kayayı bütün gücünle itmek olduğunu söylemiştim ve sen de yapmıştın. Ben sana hiçbir zaman onu yerinden oynatmanı beklediğimi söylemedim ki! Senin görevin onu itmekti. Şimdi gücünün tükendiğini, başarısızlığa uğradığını söylüyorsun. Kendine bir bak bakalım. Kolların daha da güçlendi, pazuların büyüdü. Sırtın ağırlığa dayanıklı hale geldi. Bacakların kalınlaştı ve kuvvetlendi. Taşı itmeye başladığından çok daha kuvvetlisin şimdi. Evet, kayayı kımıldatamadın. Ama senden istenen emre itaat etmen ve onu sadece itmendi. Kayayı yerinden oynatacak olan Ben’dim.”
  Hatasını anlayan genç, ertesi gün kendi görevinin kayayı yerinden oynatmak değil, onu var kuvvetiyle itmek olduğunu düşünerek verilen görevi yerine getirir. İkinci gün, üçüncü gün derken, kaya birden yerinden kımıldar. O zaman kayayı yerinden kımıldatanın kendisi değil Allah olduğunu anlar. Biraz daha uğraştığında, kaya biraz daha oynar ve kenara yuvarlanır. Altından da kendisine ömür boyu yetecek kadar büyük bir hazine çıkar.”
  Yukarıdaki öyküyü daha önce okumuş olmama rağmen, geçenlerde katıldığım bir dost buluşmasında yeniden hatırlayınca, ilk kez duyuyormuşcasına etkilendim. Bilmek ile idrak etmek farklı çünkü. Bilginin inancı beslemek ve doğru biçimlendirmek için vazgeçilmezliği şüphesiz. Ve bazen bilgiyi mucizevî kılan, onun tam da ihtiyacınız olduğu anda karşınıza çıkması ve idrâk edilmesi. Bunun hikmetten bir cüz olduğuna inan biri olarak, bildiğimiz, yanı başımızda duran pek çok detayın veya okuduğumuz bir öykünün, dinlediğimiz bir sohbetin veyahut hayatımızın kıyısından teğet geçen herhangi birinden duyduğumuz bir cümlenin, bazen ne büyük mânâlar ifade edeceğini bilirim. İnsan olarak, hangi rol ve kimlikler içinde hayatımızı idâme ettiriyor olursak olalım, bazen büyük bir heves ve ümitle başladığımız şeylere olan inancımızın zayıfladığını görüp, sarsılırız. Ne zaman böyle duygulara kapılsak, baktığımız yerden gördüklerimiz canımızı yakar. Aslında, gördüklerimiz yanlış değildir; baktığımız noktadan bundan gayrısını görmek mümkün değildir çünkü. Ancak yanlış taraftan baktığımızı fark ettiğimizde, manzara tamamen değişir. Şeytanın “bak” dediği yerden görmek ile, Allah’ın “bak” dediği yerden görmek arasında adına “hakîkat” denilen küçük (!) bir fark vardır vesselam.
Kaynak: Derya Güney

Her kıssada alınacak mutlaka bir hisse vardır. Her fırsatta dostlarımla severek paylaştığım bir hikaye... 

Alıntı

Her insan bir değerdir!

Bir şeyin önemini belirlemeye yarayan soyut ölçü, bir şeyin değdiği karşılık, kıymet anlamına gelen "DEĞER" bu anlamıyla tüm değerlerin üstünde olan ve yaratılışı itibariyle değerli onurlu şerefli yaratılan insana yakışmaktadır. 
Hiç şüphesiz insan şerefli, onurlu ve değerli bir biçimde yaratılmıştır. Onurlu olarak yaratılan insanı onurlu veya onursuz kılan ise, onun iradesini kullanış biçimi olan davranışlarıdır. İradesini olumlu yönde kullanan insan değerli, onurlu, uyumlu, mutlu, olgun aranılan bir insan olurken, olumsuz davranışlar sergileyen kimse ise, toplum dışı, sevilmeyen, istenmeyen biri oluverir... Her ne kadar son dönemlerde toplumumuzda, onursuzca davranışlar sergileyen kimseler değer görmüş, baş tacı edilmiş gibi gözükse de, onursuzluk yapmaktan uzak değildir.

 Her insan bir değerdir. Hal böyle iken acaba insan değerinin ne kadar farkında? Kendini değerli hissedebiliyor mu? Bu sorulara "evet" yanıtını vermek çok zor. Zira görünen o ki insan yaratılışından gelen ve ona değer katan ve diğer yaratılmışlardan üstün yapan özelliklerine iradesini olumsuz kullanarak ihanet etmiş durumdadır. Böyle olmasaydı aç susuz, evsiz barksız, savunmasız, mutsuz, güvensiz, huzursuz insanların sayıları günden güne artmazdı. Böyle olmasaydı, haksız yere genç yaşlı çocuk kadın erkek gözetilmeden öldürülmezdi. Böyle olmasaydı güç  peşine düşenler tarafından itilip kakılıp dışlanıp, haksızlığa uğramaz, ötekileştirilip dışlanmaz, pisi pisine ölüme terk edilmezdi... 
Her fırsatta  insanlığın kalmadığından, insanlığın insanı terk ettiğinden dem vururuz. Oysa insanlığı kaybeden yitiren de yine insanın kendisi değil mi? Sahip çıkmalı değil miydi? yaratılıştan getirdiği insani değerlerine... O, egosunu her şeyin önüne geçirerek güçlü olma yarışına girmiştir. 
   Toplumda değerli olarak görülen, herkes tarafından kabul edilen maddi ve manevi bazı kavramlar vardır. Vatan gibi, bayrak gibi, tarih, kültür, din, ahlak, namus, para, mevki,makam rütbe,  vicdan, hak, hukuk, adalet, sevgi, saygı, hoşgörü, vefa gibi...Bu kavramlar insanı insanca yaşamaya sevk eden ve tercihi onun değerini ortaya koyan kavramlardır. Tercih kişiye ve ait olduğu toplumsal yapıya göre farklılık gösterir. Zamana ve zemine göre kimi değerler önemini yitirirken kimi de değerine değer katar.
  Bir insan paraya önem veriyorsa, çok para kazanmak için ister istemez başını eğecektir. Bu da onun değerini düşürür. Başı dik olarak gezmek istiyorsa insan, maddi değerlerden çok manevi değerlere yönelmeli. Üç kuruşluk çıkar elde etmek için, beş kuruşluk adamların önünde eğilmemeli... Kişinin değeri değer verdiği şeyler ile ölçülür.
 İnsani ilişkilerde içtenlik, dürüstlük, dostluk en değerli kavramlardır. Bu kavramlara uyanlar daha çok değer kazanırken; bencil, çıkarcı, duygu ve düşünce yoksulu kişiler ise var olan değerlerini azalttıkları gibi zamanla dibe vururlar.
 Değerimiz giyim kuşamla, rütbeyle, makamla artmaz. Günümüzde ne yazık ki iş ayağa düştü, ayaklar kafanın yerine geçti, değer yargıları değişti. İnsanlığın yararına  çalışan bilim, sanat adamları değer görmezken, parayı mevkiyi, makamı elinde bulunduranlar, siyasetçi, futbolcu, artistler, şarkıcılar el üstünde tutulurken, insanlığa faydalı eserler bırakmak için gecesini gündüzüne katan bilginlerin, sanatçıların değeri ise; "kör ölünce badem gözlü olur" misali  ancak onlar öldükten sonra anlaşılıyor..
  Değer insanın sahip olduğu güzellikler olarak ifade edildiğine göre gelin kaybettiğimiz değerlerimizi tekrar kazanalım ve kazandıralım. 
Zira en güzel köprü gönüller arasında kurulandır. Kurulan köprüleri yalansız riyasız sözlerle güzelleştirelim. Her şeye sevgi, şefkat ve merhametle  bakalım. Dilimize gerçekleri konuşturalım. Zalime karşı dik durarak, mazlumun yanında duralım.. Bilgiyi, kültürü, sanatı,  yeniden canlandıralım. Sevdiklerimize sevgimizi gösterelim, bunu  en güzel çiçeklerle taçlandıralım.. Kalemlerimiz her an doğruyu, iyiyi, güzeli yazsın. Gönül kapılarımızı mutluluğa açalım... 

Değer yargılarımız kimliğimizdir, bizi yansıtır...

Muhabbetle,
Hanife MERT

Atatürk'ten Gençliğe Unutulmaz Anılar...

Kırk asırlık Türk Yurdu Yabancı elinde kalamaz
-“Kırk asırlık Türk yurdu yabancı elinde kalamaz!” demesinden iki gün sonraydı. Mersin’de istasyondan şehrin içine doğru yavaş gidiyordu. Yolun üstüne siyahlar giyinmiş ve ellerinde büyük bir afiş tutan bir kaç genç kız çıktı. Afişte şu yazı vardı:
-“Suriye hemşerinizi de kurtarın.” Suriye, ancak din kardeşi olan bir milletin vatanıydı. Türkiye de artık dinci değil, milliyetçi bir devletti. Suriye içinde, bütün esir yurtlar için olduğu gibi, kurtuluş dilerdi. Ama kurtarmaya kalkmak gereksiz olurdu.
Etrafta hıçkırıklar ve gözyaşları yoktu; Atatürk’ün de gözleri ıslanmış değildi. Suriyelilerin 1. Dünya savaşında Türk düşmanlarıyla birleştiklerini, Türk ordusunu arkadan vurmaya çabaladıklarını, belki ihanet ettikleri için ihanete uğradıklarını düşünüyordu.
-“Her millet, layık olduğu yaşayışa erer...”Dedi ve yürüyüp gitti.1
Türk milleti hiçbir zaman esirlikte kalamaz
Damar Arıkoğlu, Adana anılarına şöyle devam ediyor:
-“Biraz daha yürüdük; Baraja giden yol kavşağına vardığımız zaman yolun solunda kadınlı erkekli siyahlar giymiş büyük bir kalabalık, siyah bayraklar ellerinde, başlarında Tayfur (Sökmen) Bey sıkıntı içinde ve feryatla Gazi’yi selamladılar. Bir kısmı da ağlıyordu. Tabii Paşa durakladı, bu kalabalık tamamiyle Hataylılardan oluşmuştu. 15–16 yaşlarında baştan aşağıya siyahlar içinde bir genç kız elinde bir siyah bayrakla yaklaştı. Gazi’nin karşısında gözyaşları arasında içten gelen, bağlı bulunduğu toplumun özlem ve ızdırabını temsil eden acıklı bir dille, Hatay’ın anavatandan ayrı kalmasını, Fransızların zulüm ve işkenceleri içinde kalan 500 bin Türk’ün feci durumlarını, cehennemi hayatlarını hem ağlıyor hem de ağlatıyordu:
-‘Ne olur Paşam bizleri de kurtar. Bu zalim Fransızların esirliğinde bizi bırakma. Sana yalvarıyorum, bütün Hataylılar yalvarıyor; bizi de hürriyete, anavatana kavuştur’ dedikten sonra hıçkıra hıçkıra ağladı. Doğrusu Gazi, önümüzde olduğu için onun gözlerini göremedim, fakat Latife Hanım da bizim gibi aynı halde olduğunu gördüm. Gazi tatlı bir sesle:
-‘Türk milleti hiçbir zaman mahkûmiyette ve esirlikte kalamaz; gönlünüz rahat olsun’ dedi. Bu şekilde bütün topluluğu ve hepimizi görülmedik bir sevince boğdu. Tayfur Bey, ilk Hatay başarısını burada temin etmiştir. Gazi Mustafa Kemal Paşa’dan, şerefli bir askerden kararlılık ifade eden bir söz almıştı.”2
Gazi Mustafa Kemal Paşa, 15 Mart 1923 tarihinde Hataylılara verdiği sözü, 20 Mayıs 1938 tarihinde Dolmabahçe’deki hasta yatağından kalkarak ve yaşamını riske atarak geldiği Adana’da gerçekleştirdi. Onun bu ziyareti, Fransızlara ve de Suriye’ye bir gözdağıydı ve sonuçta Hatay anavatana kavuştu.
1 Hilmi Yücebaş, Atatürk’ten Nükteler, Fıkralar ve Hatıralar, İstanbul 1973, s. 98.
2 Damar Arıkoğlu, Hatıralarım, İstanbul 1961, s. 307–308.
Kaynak: Atatürk’ten Gençliğe Unutulmaz Anılar, Ahmet Gürel, Mayıs 2009
Sabiha Gökçen şöyle naklediyor: 
"10-11 yaşında idim. Bursa'daki evimiz Atatürk'ün köşküne çok yakındı. Bir gün Atatürk Bursa'yı şereflendirmiş, köşkün bahçesinde dolaşıyordu, ben de onu yakından görmek arzusu ile kıvranıyordum. Yine bir gün bahçede dolaştığı sırada yerimden fırladım, Ona doğru koştum. Beni yolumdan çevirenlere ağlamakla karşı koymaya çalışıyordum, birden bir ses işittim: "Bırakın onu" diyordu, "Bırakın gelsin." Koşarak Ata'nın yanına gittim, ellerine sarıldım. Atatürk sordu: 
"Çocuk, sen okula gidiyor musun?" 
Harpler sebebiyle okulumu yarıda bırakmıştım ve bir yatılı okula alınmamı istedim.
"Ben seni yanıma alayım, gelir misin?" diye Atatürk sordu.
"Abime sorayım" dedim. Kabul ettiler, derhal çağırtarak onunla konuştu, anlaştılar. Böylece Çankaya'ya geldim.
Uzun zaman ayrı kaldığım okuluma yeniden başlamanın sevinci içinde memnundum. Çankaya Köşkü bahçeleri içindeki eski bir seyis evi düzeltilerek okul haline getirilmişti. Köşkte çalışanların, yaverlerin ve diğer hizmetlilerin çocukları ile birlikte ben de bu okula gitmeye başladım. 
Bir sabah, Ata'nın elini öpmek üzere yanına girdim. İşleri ile meşguldü. Bir süre ayakta bekledim birden, derin bir iç geçirdi ve "Allah!" dedi. (O, sık sık bu şekilde yapardı.) 
Atatürk hakkında evvelce çok şeyler duymuştum, bu tesirle olacak bir hayli şaşırdım. Onun ağzından Allah kelimesini duymak beni şaşırtmış ve heyecanlandırmıştı.
Ata'nın yüzüne şaşkın bir şekilde bakmış olacağım ki:
"Sen dindar mısın?" diye sordu.
Ben de ailemden aldığım din terbiyesi ile;
"Evet dindarım" dedim ve bu cevabımı nasıl karşılayacağını anlamak için ürkek ürkek yüzüne baktım. Cevabım hoşuna gitmişti.
"Çok iyi... Allah, büyük bir kuvvettir. O'na daima inanmak lazımdır" dedi ve bu konuda uzun uzun izahat verdi. Ben de o zaman anladım ki; Atatürk hakkında söylenenlerin aslı yoktur ve Ata, bütün söylenenlerin hilafına dindar bir insandır.
(Kaynak: S. Arif Terzioğlu, Yazılmayan Yönleriyle Atatürk, s. 88-89)
Türk, Kendi Düşer, Kendi Kalkar!
Fransızlarla Hatay konusunda anlaşma yapıldığı günlerden biriydi. Atatürk, Hatay’dan dönüşünde Eskişehir’de kaldı. Şereflerine Orduevinde bir şölen verildi. Şölende Eskişehirli bir genç aradı ve buldu. Ona Fransa hakkında bir şeyler yazdırdı ve okuttu. Bunda Fransızların savaşacak durumda olmadıklarından bahsediliyordu. Son derece neşeli ve heyecanlıydı. Yenildi, içildi. Milli oyunlara başlandı. Atatürk bir aralık büsbütün coştu. Zeybek havasına kendisini kaptırdı. Ayağa kalkarak oynamaya başladı. Coşkunluğu o dereceyi bulmuştu ki dizini yere vururken bir aralık sendeledi. Halk, onu kucaklayıp kaldırmak istedi. İşaretle onları durdurdu. Ve:
-“Türk, kendi düşer, kendi kalkar...” diyerek, zemberek gibi yerinden fırladı.1
1 BANOĞLU, Niyazi Ahmet, Nükte ve Fıkralarla Atatürk, Garanti Matbaası, İstanbul 1967., s. 448-449.
Kaynak: Atatürk’ten Gençliğe Unutulmaz Anılar, Ahmet Gürel, Mayıs 2009
   Ulu Önder Mustafa kemal Atatürk'ün ölümünün 75.yılı dolayısıyla, Atatürk'ten Türk Gençliğine unutulmaz anılar isimli eserden bir demet hazırladım.
  Gençlik Ata'sının anılarını okumalı öğrenmeli, ondan feyz almalı. O'nun gösterdiği çağdaş uygarlık yolundan ayrılmadan, özellikle Millet olarak ağır bir dönemden geçtiğimiz şu günlerde her zamankinden daha fazla, Ata'sına ve onun emanet ettiği cumhuriyete, vatana, bayrağına sahip çıkmalı. Bu ülkede yaşayan kendini Türk hisseden herkesin vefa borcudur.

Bu ülke bu millet sana minnetardır, Ataların Atası... Her insan doğar, büyür ve ölür. Kalıcı olan bıraktığı emanet, millet olarak bize bıraktığın emaneti canımız pahasına koruyacağımızdan kimsenin şüphesi olmasın. 

Silah arkadaşlarınla beraber kurduğun Cumhuriyet'inle kalbimizde yaşayacaksın..
Ruhun şad olsun, mekanın cennet olsun...

Hanife Mert

Son Pişmanlık Fayda Vermez!!!

Ne garip şu hayat! İnsanı her fırsatta farklı bir sürprizle karşılıyordu. İnsanın önceden ne yaşayacağını belirleme ve ne yaşayacağına karar verme özgürlüğü yoktu. O, kendine sunulan dayatmaları yaşamak zorunda idi.
    İnsan yaşadıklarında da yaşayacaklarında da ne kadar özgür? Ya da özgür mü? Zira son dönemlerde yaşadıklarına bakılırsa gelişen olaylar, tamamen kendi istemi dışında gerçekleşmişti. Sanki önceden her şey belirlenmiş, ona da vakti gelince sadece yaşamak düşüyordu. Yoksa kader dedikleri şey bu mu? İnsanın özgürlüğü sadece yaşamak mı?

  Akşam olmuş hava iyiden iyiye kararmıştı. Herkes evine çekilmiş, sokakta in cin top oynuyordu. Durmuş Efendi ve Zehra Teyze akşam yemeğinin ardından komşuları Mahmut Ağa rahatsızlandığı için, geçmiş olsun ziyaretine gitmişti.

   Kezban durgundu. Çünkü abisi Davut, Hasan ile birlikte geldiklerini kimseye belli etmeden hazırlanmasını ve akşam gelip kendisini nişanlısı Hasan'a kaçıracağını söylemişti. Kezban itiraz etmişti. Ancak Davut bu itiraza kulak asmadı.
   Yüreğine hüzün çökmüş gurbet, hasret ve özlem şimdiden içini acıtmaya başlamıştı. Endişeli idi... İçini tarif edemediği bir sıkıntı kaplamıştı. Yakalanıp ele güne rezil olmak da var. Lakin ağama da karşı çıkamam diyordu. Sandıktan özene bezene işlediği kenarı dantel işlemeli beyaz bohçayı çıkardı. İçine bir kaç parça elbise ile 3-5 tane oyalı yazma koydu. Başka ne konur bilmiyordu ki, küçücük bohçaya... İçine koymak istedikleri sığar mıydı? Karanlık gecelerde gaz lambasının ışığında bin bir hayallerle işlediği, göz nuru döktüğü çeyizlerinin hangi birini koyabilirdi? Kim bilir ne zaman alabilecekti onları... Belki de hiç bir zaman, dedi. Hazırladığı küçük bohçasını aldı kapının eşiğine oturdu Davut'u beklemeye başladı.
Kız kardeşleri Selma ve Aynur yanına geldi:
-Gitme abla! Annem babam çok üzülür gitme, diye yalvardılar.
Kezban kararlı idi.
-Artık geri dönemem, dedi.
Kısa bir süre sonra Davut geldi, sert bir sesle:
-Daha hazırlanmadın mı kız?
-Tamam abi hazırım, dedi…
Ancak birden evden çıkamadı işte...
  Evin önünde oyalanıp durdu. Zaman yaklaştıkça heyecanı iyice artmış, eli ayağı titremeye başlamıştı. Ayakları birbirine dolaşıyordu. Gitmekle gitmemek arasında kaldı. Bu durumu fark eden Davut kızarak, Kezban'ın arkasından itekledi.
Kezban göz yaşlarına hakim olamıyordu. Kız kardeşleri ile vedalaştı. Onlara nasihat etti:
-Mutlaka okuyun okulunuzu bitirin, altın bileziğinizi (mesleğinizi) kolunuza takın. Benim gibi cahil kalıp bu duruma düşmeyin dedi.
  Bohçasını aldı, ayağına geçirdiği lastik terliğiyle, bir müddet kapının eşiğinde bekledi. Başını çevirdi geride bıraktıklarına baktı. Hayalleri, anıları, umutları, özlemleri, beklentileri kalmıştı ardında. Al yazma örtülmüş yüzüne arkadaşlarının; “Kınayı getir aney, Parmağın batır aney bu gece misafirem koynunda yatır aney”türküsüyle ellerine kınası yakılıyordu. Kınalı elleri ile telli duvaklı beyaz gelinliğin içinde, zarif ve güzel bir gelin olmuştu. Beline kırmızı kuşağını abisi Davut bağlıyordu. Davullu zurnalı çıkıyordu baba evinden...
Davut'un:
-Hadi ne bekliyorsun kız çabuk ol!
Diye kızması ile irkildi.
  Bir daha belki de hiç gerçekleştiremeyeceği, ömrünün sonuna kadar içinde bir uhde olarak kalacak olan tüm genç kızlık hayallerini, özlemlerini arkada bıraktı ve çıktı...
  İnsan bir kere o eşikten çıkmaya görsün. Ne kadar pişman olursa olsun çıktığı kapıya geri dönemiyordu. Zira son pişmanlık fayda vermiyordu. Kezban da Pişmanlığın acı veren soğuk yüzünü hissetmesine rağmen geri dönemedi. Elinde bohçası ile Davut'un arkasında hiç bilmediği bir geleceğe doğru küçük ancak seri adımlarla yürüyordu...
  İnsan hayatı kararlardan ibarettir. Hayatımız verdiğimiz kararlar doğrultusunda şekillenir. Doğru yerde ve doğru zamanda verdiğimiz doğru kararlar bizi mutlu ederken, düşünmeden ölçmeden tartmadan bencilce ve güdükçe verilmiş yanlış kararlar ise insanı, sonu gelmeyen pişmanlıklara ve keşkelerle örülü bir hayal dünyasında mutsuzluğa mahkum eder. Hayat asla hata kabul etmiyor,. İnsan kararlarında ne kadar özgür? Ya da gerçekten karar verme durumunda özgür müyüz?
        Yorumu size bırakıyorum...

Muhabbetle,
Hanife MERT

Yine Şaha Kalkar Bu Millet!!

Atatürk derin derin düşünürken İnönü’ye bakıyor, “bunca senelik dostumsun, cephelerde çarpıştık, zorluklarla mucadele ettik, yılmadık ama bana bugüne kadar karşılaştığın en zor şey nedir diye hiç sormadın Paşa” diyor. "Haklısınız" diyor İnönü, hafif bir tebessümle, "gerçekten, neydi karşılaştığınız en büyük zorluk?"
Gülümseme sırası o çakmak gözlü güzel insandadır, “uyandırmak Paşa” diyor.
“Türk halkını uyandırmaktı en zor olan!"
"Haklısınız" diyor İnönü.
Atatürk devam ediyor, “pekiyi ondan daha da zor olan neydi bilir misin?” diye soruyor.
Şaşırıyor İnönü. "Türk halkını uyandırmaktan daha zor olan nedir ki?" diyor.
Yine gülümseyen Atatürk, “uyandıktan sonra şaha kalkan Türk halkını durdurmak Paşa!” diyor. (Alıntı)
   Üzerimizde kara bulutların dolaştığı şu günlerde , milli değerlerimize çirkince saygısızca yapılan saldırılara tepki vermeden izleyen bu millet maalesef uyumaya devam etmekte... Bayrağının indirilmesi, yakılması, Atatürk heykellerine büstlerine yapılan saygısızlıklara, insanların gözü önünde şehit edilen Mehmetçiklerimize, taşlanan askerlerimizin kalkanların ardına saklanmasına, güvenlik güçlerimize çirkince ithamlarda bulunulmasına, hukukun adaletin üstünlüğünün neredeyse yok sayıldığı, milliyetçiliğimizin ayaklar altına alınışına, yol geçen hanı olan sınırlarımıza, özelleştirme adına satılan değerlerimiz ve yaşanan  pek çok üzücü olaylara karşı duyarsız, sessiz ve tepkisiz kalan; Atamızın işaret ettiği bu Millet mi? diye sorası geliyor insanın...
  Üzerinde yaşadığımız bu vatan, bağımsızlığımızın simgesi ay yıldızlı bu bayrağımız ve Cumhuriyetimiz kolay kazanılmadı. Her birimizin atası, dedesi adı bile duyulmamış cepheleri kanlarıyla sulamıştır.
Çoğunun mezar taşı dahi yoktur hatta şehit düştüğü yer bile bilinmez...
Hal böyle iken, Türk Milletinin yüzyıllar boyunca, özgürlük ve bağımsızlığı uğruna çektiği acıların ve top yekün verdiği mücadelenin sonucunda kazandığı zaferin bir ürünüdür Cumhuriyet. 29 Ekim 1923 yılında ona en uygun olan, ona yakışan yaraşan bir yönetim biçimi olarak Türkiye Cumhuriyeti kurulmuştur.
Cumhuriyet bir yaşam biçimidir. Çağdaş uygarlık seviyesine ulaşmada bir köprüdür. O bir Fazilettir, erdemdir, bağımsızlıktır. Atamızın bize armağanı, gözümüz gibi sahipleneceğimiz bir emanettir.
  

   Bütün çekilen çilelerin, yapılan fedakârlıkların bilincinde olarak, Türkiye Cumhuriyeti'nin ilelebet yaşamasını sağlamak için var gücümüzle mücadele etmeli. Bu mesuliyeti bizden sonraki nesillere aktarmak hepimizin boynunun borcu olmalıdır. Bu Millet üzerine düşen bu sorumluluğun bilinci ile gerektiğinde yine şaha kalkacak ve gereğini yapacaktır...

Bu vesileyle Cumhuriyeti kurarak bize özgürlüğümüzü ve bağımsızlığımızı hediye eden, başta Gazi Mustafa kemal Atatürk ve silah arkadaşları ile, canını, malını, varlığını bu vatana feda eden tüm şehit ve gazilerimizi minnet ve şükranla anıyoruz.

Cumhuriyet Bayramımızın 91. yılı hepimize kutlu olsun.

Muhabbetle,
Hanife MERT

Kurban Bayramınız Kutlu Olsun...

Bayramlar bireylerin toplum olarak bir arada yaşamasına olanak sağlayan, onlara paylaşmayı, yardımlaşmayı, saygı duymayı, sevmeyi, şefkat ve merhametli olmayı sağlayan manevi harçlarımızdır. Bu harcı her yıl bir üst seviyeye çıkarmamız gerekirken, çıkarmak şöyle dursun onları her defasında gözardı etmekten çekinmedik. Bayramları bayram tadında yaşamaktan uzaklaştık. 
Aile fertlerinin yılda iki kez de olsa bir araya gelmesini, sevgiyle kucaklaşmasını sağlayan bayramları, tatil niyetine kullanıp, büyüklerimizden uzaklara kaçıyoruz. Bir “el öpmek”ten bile kaçınır olduk. Sonra da sevgiye ve saygıya hasret,  yabancı bir toplum haline geldik… Bayramlaşmak tek kişiyle yapılacak bir eylem değildir. Birbirimizle, her birimizle ayrı ayrı bayramlaşarak, onun hazzını yaşayarak gerçekleştirilecek bir ibadettir. Bizler bu paylaşımdan tamamen uzak kendi halimizde kendi derdimizde telaşımızda etrafımızdan uzak yapayalnız kaldık.

Klışeleşmiş bir söz vardır, hani hepimizin geçmişe olan özlemini ifade etmek için kullanırız. ”Nerede o eski bayramlar” cümlesi ile başlayan; her birimizin hayalinde farklı anıları çağrıştıran bir söz. Biz bu özlemi dile getirirken, hiç birimiz eski bayramları bayram yapan o dönemlerde yaşayan insanımızın kültürel, milli ve manevi değerlere olan bağlığını sorgulamayız.. Elbette eski bayramlar çok güzeldi, çok heyecan vericiydi. Bayramdan bayrama alınan bayramlık elbiselerimizi başucumuzda saklar, heyecanla sabahın olmasını beklerdik. Annelerimizin babalarımızın gözünde hissederdik o heyecanı o telaşı... Özellikle arefe günlerinde kıyasıya bir hazırlık yapılırdı. Onların heyecanı telaşı herkese her yere yansırdı.  Çünkü o güzel insanların güzel düşünceleri ve güzel zihniyetleri ile güzelleşirdi eski bayramlar... İnsanların düşünce ve hayat felsefeleri değiştikçe bayramların da ifade ettiği anlam değişime uğradı.

Bayramları bayram yapan örf ve adetlerimiz, aile sevgi ve bağlılığımız, konu komşu düşüncelerimiz ve en önemlisi dini emirleri göz ardı etmememiz iken şimdi her şeye bir cevap bularak geçiştiriyoruz. Kurban kesmeyi hayvan eziyeti olarak görmek yada derin dondurucuları etle doldurup 6 ay o eti yemek marifetmiş gibi, el öpme yerine mutat cep mesajlarından atma, cafelerde oturma, tatile kaçma olarak algılıyoruz. Her şeyi unuttuğumuz gibi bayram keyfini, sıcaklığını, samimiyetini, ruhani değerlerini unutup, geleceğe aktarmayı ihmal edip sonrada ''nerdeee o eski bayramlar'' diye yakınıyoruz. Kabahat kimde hızla koşan zamanda mı, o koşan zamanı yakalayacağım derken eldeki kuşu uçuran bizde mi?

Dileğim odur ki; her şeye rağmen bayramlarımızın özlemini çektiğimiz eski bayramların tadında, sevincinde yaşanması, küsleri barıştıran, insanları kaynaştıran, açları doyuran, savaşları sonlandıran, çocukları sevindiren, ülkeme, milletime tüm İslam ve insanlık alemine barış, sevgi, saygı, kardeşlik, güven, adalet, huzur ve mutluluğu hakim kılan bir dünyada bayramı yaşamak...

Bayramlarınız bayram tadında geçsin...

Muhabbetle
Hanife Mert

Sade Ve Derin Kitap Tanıtımı...

 Kendine özgü üslubu, Sade ve Derin bir  hayat felsefesi ile  kendini sevdirmiş değerli blog arkadaşım Deep Tonenun; İkinci Adam  Yayınları Kasım 2013 baskısı,  sanırım Ocak 2014 te yayınlanan kitabını aldım okudum. Ancak o dönemlerde özel nedenlerden dolayı bloğuma sık giremediğim için, kendisine kitabını aldığımı okuyunca düşüncemi paylaşacağımı söylememe rağmen, özür dileyerek söz konusu özel nedenlerden dolayı paylaşamadım. Ancak geç de olsa hem sözümü yerine getirmek  ve hem de aradan geçen zaman zarfında  unutmuş olan, alamamış okuyamamış olanlar için  paylaşmak istiyorum. Sevgili Deep bloğunda paylaştığı deneme, sanat, aşk, yaşam, gelişim, tarih ve en önemlisi de "İnsanı" anlatan tanımlayan kategorilerden oluşan yazılarını bir kitapta toplayarak okuyucuya sunmuştur. Gelecekteki başarısına ilk adım olarak gördüğüm bu eserinin hayırlı olmasını ve başarılarının artarak devam etmesini diliyorum.

Kitap 8 kategoriden oluşmuş; Sanat, Aşk, İnsan, Yaşam, Gelişim,Mevsimler, Tarih ve Denemeler. Sonra bu kategorilere giren yazılarını detaylı olarak paylaşmış. Altını çizdiğim bölümlerden bir kuple paylaşmak istiyorum. "Sanat paranın, çıkarın egonun en büyük düşmanıdır..." "Aşk ve sanat, dünyanın kötülüklerine karşı en güçlü iki kalkan." ..." Biz ruh bütünlüğü için uğraşırken de bir bakmışız hayata dokunamıyoruz, dokunmadan yaşıyoruz hayat. Hayatta bize dokunmuyor o zaman." ..."İlgi ile bilgi, merak ile yetenek çok farklı kavramlar. Ve tarihçinin de müzisyenin de iyisi samimi olanı"...

Benden bu kadar sanırım bir hayli merak uyandırdım... Keyifle okunacak bir kitap. Kesinlikle tavsiye ediyorum.

                                                                 
Kitabın Arka Kapağı: 

Keyifli okumalar...

NOT: Daha önce kitap tanıtımı yapmadım. Bir kusurum olmuşsa affola...

Muhabbetle,
Hanife MERT

Hayata Bir Pencere Açalım!

İnsan sevincini mutluluğunu değil de, hüznünü, üzüntüsünü saklar yüreğinde… Var olanı görmez de, eksik olana odaklanır. Kendisine iyilik yapanı çabuk unutur, ama kötülük yapanı aklından çıkarmaz... Sevinçlerin mutlulukların değil de, hüzünlerin mutsuzluklarının izi kalır yüreğinde...

Terk ettiklerinin sayısını bilmez, kendini terk edenleri unutmaz ve kolay kolay da affetmez.
İyi şeyleri unutmada hafızasının zayıflığına sığınır, kötü şeyleri unutamama da kinine bürünür.
Sürekli şikayet eder, sonunda kendini mutsuz etmeyi başarır. Oysa insan neyi düşünürse, kendini neye inandırırsa onu gerçekleştirir. Kötü olanı düşünmek, kötülüğü çağırmaktır.
  Zira insan kalbi bir misafirhane gibidir. Hayat boyu meydana gelen iç ve dış tesirlere ev sahipliği yapar durur. Bu tesirlerin en önemlisi de, irade dışı meydana gelen iç fısıltılardan oluşur. Bu fısıltıların bir kısmı iyi huylu, bir kısmı kötüdür. Bu durumda ev sahibine düşen; iyileri ağırlayıp, kötüleri uğurlamaktır.
 İyiyi güzeli ağırlamak hayatı güzelleştirir. Güzeli görür, güzeli yaşar yaşatır. Kötüyü ağırlamak ise kötüyü kötülüğü arttırır. Eksiklere hatalara, yanlışlara yoğunlaştıkça eksildiğimizi görürüz. Enerjimizi kaybeder, etrafa nefret eden gözlerle bakarız.
   İyilikle, güzellikle,varlıkla uğraşmaktır aslolan! Varlıkla, güzelliklerle uğraşmak var olanı arttırır, var olan güzellikler çoğalır, bereketlenir. Kötülükle, eksiklerle, yanlışlarla hatalarla uğraşırsanız, var olan güzelliği de kaybeder hayatınızı eksiler sarar.
  Gelin hayata yeni bir pencere açalım. Biraz nefes alalım. Hayatı olayları olumlu yönden görmeye çalışalım. Eşinizin, dostunuzun, çocuğunuzun, komşunuzun, arkadaşınızın, sevgilinizin, annenizin, babanızın, amirinizin, memurunuzun... Davranışlarını olumlu yönden görmeye çalışalım. Kalbimiz kötü düşünmeye meyletse de, iyi yönlerini düşünüp engel olalım. Kötülük, kin, nefret cana yüktür.
  Herkes çevresinde umut saçan cıvıl cıvıl insanların olmasını ister. Öyleyse önce biz etrafına umut saçan, neşeli cıvıl cıvıl bir insan olalım! Bunu gerçekleştirebilmek için önce yüreği sıkan rahatsız eden olumsuzluklardan kurtulmak gerek. Bize yanlış yapanları affetmekle başlayabiliriz mesela.
    Kırın inadınızı kurtulun geçmişin yüreğinize yük olan olumsuzluklarından. Hayat çok kısa. Bu gün var yarın yokuz... Yüzlerimiz, yüreklerimiz, gözlerimiz gülsün.

Somurtan, sürekli dert yanan, şikayet eden, hayata simsiyah gözlerle bakan birini siz ne kadar istemezseniz, emin olun başkaları da istemez…
  Hepimiz insanız ve bu toplumda yaşıyoruz. Eksiklerimiz, kusurlarımız illaki vardır. Biz bunları yaşadıkça ve onlara yoğunlaştıkça eksildiğimizi, sıkıldığımızı, bunaldığımızı görürüz. Gelin atalım üzerimizden bu yükü. Kırgınlıklarımızı kızgınlıklarımızı bertaraf edelim. Bu insanları affetmekle kurtulabiliriz bu yükten. Hayata dolu tarafından bakıp boş tarafını gözardı ederek mutlu olmayı başaralım.
Artık, sevinçlerimizin izi kalsın yüreklerimizde!

Muhabbetle
Hanife MERT