İnsan yaşadıklarında da yaşayacaklarında da ne kadar özgür? Ya da özgür mü? Zira son dönemlerde yaşadıklarına bakılırsa gelişen olaylar, tamamen kendi istemi dışında gerçekleşmişti. Sanki önceden her şey belirlenmiş, ona da vakti gelince sadece yaşamak düşüyordu. Yoksa kader dedikleri şey bu mu? İnsanın özgürlüğü sadece yaşamak mı?
Akşam olmuş hava iyiden iyiye kararmıştı. Herkes evine çekilmiş, sokakta in cin top oynuyordu. Durmuş Efendi ve Zehra Teyze akşam yemeğinin ardından komşuları Mahmut Ağa rahatsızlandığı için, geçmiş olsun ziyaretine gitmişti.
Kezban durgundu. Çünkü abisi Davut, Hasan ile birlikte geldiklerini kimseye belli etmeden hazırlanmasını ve akşam gelip kendisini nişanlısı Hasan'a kaçıracağını söylemişti. Kezban itiraz etmişti. Ancak Davut bu itiraza kulak asmadı.
Yüreğine hüzün çökmüş gurbet, hasret ve özlem şimdiden içini acıtmaya başlamıştı. Endişeli idi... İçini tarif edemediği bir sıkıntı kaplamıştı. Yakalanıp ele güne rezil olmak da var. Lakin ağama da karşı çıkamam diyordu. Sandıktan özene bezene işlediği kenarı dantel işlemeli beyaz bohçayı çıkardı. İçine bir kaç parça elbise ile 3-5 tane oyalı yazma koydu. Başka ne konur bilmiyordu ki, küçücük bohçaya... İçine koymak istedikleri sığar mıydı? Karanlık gecelerde gaz lambasının ışığında bin bir hayallerle işlediği, göz nuru döktüğü çeyizlerinin hangi birini koyabilirdi? Kim bilir ne zaman alabilecekti onları... Belki de hiç bir zaman, dedi. Hazırladığı küçük bohçasını aldı kapının eşiğine oturdu Davut'u beklemeye başladı.
Kız kardeşleri Selma ve Aynur yanına geldi:
-Gitme abla! Annem babam çok üzülür gitme, diye yalvardılar.
Kezban kararlı idi.
-Artık geri dönemem, dedi.
Kısa bir süre sonra Davut geldi, sert bir sesle:
-Daha hazırlanmadın mı kız?
-Tamam abi hazırım, dedi…
Ancak birden evden çıkamadı işte...
Evin önünde oyalanıp durdu. Zaman yaklaştıkça heyecanı iyice artmış, eli ayağı titremeye başlamıştı. Ayakları birbirine dolaşıyordu. Gitmekle gitmemek arasında kaldı. Bu durumu fark eden Davut kızarak, Kezban'ın arkasından itekledi.
Kezban göz yaşlarına hakim olamıyordu. Kız kardeşleri ile vedalaştı. Onlara nasihat etti:
-Mutlaka okuyun okulunuzu bitirin, altın bileziğinizi (mesleğinizi) kolunuza takın. Benim gibi cahil kalıp bu duruma düşmeyin dedi.
Bohçasını aldı, ayağına geçirdiği lastik terliğiyle, bir müddet kapının eşiğinde bekledi. Başını çevirdi geride bıraktıklarına baktı. Hayalleri, anıları, umutları, özlemleri, beklentileri kalmıştı ardında. Al yazma örtülmüş yüzüne arkadaşlarının; “Kınayı getir aney, Parmağın batır aney bu gece misafirem koynunda yatır aney”türküsüyle ellerine kınası yakılıyordu. Kınalı elleri ile telli duvaklı beyaz gelinliğin içinde, zarif ve güzel bir gelin olmuştu. Beline kırmızı kuşağını abisi Davut bağlıyordu. Davullu zurnalı çıkıyordu baba evinden...
Davut'un:
-Hadi ne bekliyorsun kız çabuk ol!
Diye kızması ile irkildi.
Bir daha belki de hiç gerçekleştiremeyeceği, ömrünün sonuna kadar içinde bir uhde olarak kalacak olan tüm genç kızlık hayallerini, özlemlerini arkada bıraktı ve çıktı...
İnsan bir kere o eşikten çıkmaya görsün. Ne kadar pişman olursa olsun çıktığı kapıya geri dönemiyordu. Zira son pişmanlık fayda vermiyordu. Kezban da Pişmanlığın acı veren soğuk yüzünü hissetmesine rağmen geri dönemedi. Elinde bohçası ile Davut'un arkasında hiç bilmediği bir geleceğe doğru küçük ancak seri adımlarla yürüyordu...
İnsan hayatı kararlardan ibarettir. Hayatımız verdiğimiz kararlar doğrultusunda şekillenir. Doğru yerde ve doğru zamanda verdiğimiz doğru kararlar bizi mutlu ederken, düşünmeden ölçmeden tartmadan bencilce ve güdükçe verilmiş yanlış kararlar ise insanı, sonu gelmeyen pişmanlıklara ve keşkelerle örülü bir hayal dünyasında mutsuzluğa mahkum eder. Hayat asla hata kabul etmiyor,. İnsan kararlarında ne kadar özgür? Ya da gerçekten karar verme durumunda özgür müyüz?
Yorumu size bırakıyorum...
Muhabbetle,
Hanife MERT
Yüreğine hüzün çökmüş gurbet, hasret ve özlem şimdiden içini acıtmaya başlamıştı. Endişeli idi... İçini tarif edemediği bir sıkıntı kaplamıştı. Yakalanıp ele güne rezil olmak da var. Lakin ağama da karşı çıkamam diyordu. Sandıktan özene bezene işlediği kenarı dantel işlemeli beyaz bohçayı çıkardı. İçine bir kaç parça elbise ile 3-5 tane oyalı yazma koydu. Başka ne konur bilmiyordu ki, küçücük bohçaya... İçine koymak istedikleri sığar mıydı? Karanlık gecelerde gaz lambasının ışığında bin bir hayallerle işlediği, göz nuru döktüğü çeyizlerinin hangi birini koyabilirdi? Kim bilir ne zaman alabilecekti onları... Belki de hiç bir zaman, dedi. Hazırladığı küçük bohçasını aldı kapının eşiğine oturdu Davut'u beklemeye başladı.
Kız kardeşleri Selma ve Aynur yanına geldi:
-Gitme abla! Annem babam çok üzülür gitme, diye yalvardılar.
Kezban kararlı idi.
-Artık geri dönemem, dedi.
Kısa bir süre sonra Davut geldi, sert bir sesle:
-Daha hazırlanmadın mı kız?
-Tamam abi hazırım, dedi…
Ancak birden evden çıkamadı işte...
Evin önünde oyalanıp durdu. Zaman yaklaştıkça heyecanı iyice artmış, eli ayağı titremeye başlamıştı. Ayakları birbirine dolaşıyordu. Gitmekle gitmemek arasında kaldı. Bu durumu fark eden Davut kızarak, Kezban'ın arkasından itekledi.
Kezban göz yaşlarına hakim olamıyordu. Kız kardeşleri ile vedalaştı. Onlara nasihat etti:
-Mutlaka okuyun okulunuzu bitirin, altın bileziğinizi (mesleğinizi) kolunuza takın. Benim gibi cahil kalıp bu duruma düşmeyin dedi.
Bohçasını aldı, ayağına geçirdiği lastik terliğiyle, bir müddet kapının eşiğinde bekledi. Başını çevirdi geride bıraktıklarına baktı. Hayalleri, anıları, umutları, özlemleri, beklentileri kalmıştı ardında. Al yazma örtülmüş yüzüne arkadaşlarının; “Kınayı getir aney, Parmağın batır aney bu gece misafirem koynunda yatır aney”türküsüyle ellerine kınası yakılıyordu. Kınalı elleri ile telli duvaklı beyaz gelinliğin içinde, zarif ve güzel bir gelin olmuştu. Beline kırmızı kuşağını abisi Davut bağlıyordu. Davullu zurnalı çıkıyordu baba evinden...
Davut'un:
-Hadi ne bekliyorsun kız çabuk ol!
Diye kızması ile irkildi.
Bir daha belki de hiç gerçekleştiremeyeceği, ömrünün sonuna kadar içinde bir uhde olarak kalacak olan tüm genç kızlık hayallerini, özlemlerini arkada bıraktı ve çıktı...
İnsan bir kere o eşikten çıkmaya görsün. Ne kadar pişman olursa olsun çıktığı kapıya geri dönemiyordu. Zira son pişmanlık fayda vermiyordu. Kezban da Pişmanlığın acı veren soğuk yüzünü hissetmesine rağmen geri dönemedi. Elinde bohçası ile Davut'un arkasında hiç bilmediği bir geleceğe doğru küçük ancak seri adımlarla yürüyordu...
İnsan hayatı kararlardan ibarettir. Hayatımız verdiğimiz kararlar doğrultusunda şekillenir. Doğru yerde ve doğru zamanda verdiğimiz doğru kararlar bizi mutlu ederken, düşünmeden ölçmeden tartmadan bencilce ve güdükçe verilmiş yanlış kararlar ise insanı, sonu gelmeyen pişmanlıklara ve keşkelerle örülü bir hayal dünyasında mutsuzluğa mahkum eder. Hayat asla hata kabul etmiyor,. İnsan kararlarında ne kadar özgür? Ya da gerçekten karar verme durumunda özgür müyüz?
Yorumu size bırakıyorum...
Muhabbetle,
Hanife MERT
Kısmen özgürüz, kısmen değiliz hem de hiç değiliz diyorum ben Hanife'ciğim, güzel öykünde anlattığın gibi bir kez eşikten gitti mi, geri dönüş yok, bazen gerçekten kendi kararımızla bir şeyler değiştiriyoruz ama bazen hayat ne kötü tesadüfler çıkartıyor karşımıza, her şeyi bıraktım, gazetelerde nelere okuyorum insan daha dünyaya gelirken hayata 10-0 yenik başlıyor mesela baba uyuşturucu taciri, anne fahişe, çocuğunu daha 7-8 yaşında erkeklere pazarlamaya başlıyor şimdi bu adalet mi????
YanıtlaSilSorun da hikaye de çok güzeldi eline sağlık canım, Bücürük'le öpüyoruz, sevgiler:)
Güzel bir yazı olmuş.." İnsan hayatı kararlardan ibarettir." diye başlayan son paragrafınız konuyu özetlemiş aslında..Umarım insanlık iyiliğe ve güzelliğe yönelen doğru kararlar verir..Elinize sağlık..
YanıtlaSilMaalesef Müjdeciğim ilk karar vermede özgürüz. Ondan sonraki gelişmeler o verdiğimiz ilk kararın sonucu. Haklısın insanın değiştireceği şeyler var, değiştirmeyeceği şeyler var. Hayat kimilerine dediğin gibi kötü sürprizler çıkarıyor. Suçu sadece hayata bulmamak lazım. Her şey insanda başlıyor insanda bitiyor. Onun doymak bilmeyen hırsı... Okuyan gözlerine gönlüne sağlık canım.
YanıtlaSilBen de öptüm sizi...
Sevgiler
İnşaallah diyorum ve ben de umuyorum. Ama görünen köy kılavuz istemez misali insanın aldığı kararlar hiç insanlığın hayrına bir karar olmuyor... Hayırlısı diyelim. Yorum ve katkı için teşekkür ediyorum...
YanıtlaSilSağlıcakla kalın