Asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim,
ya da asla birini severken karşılığını beklemedim...
Dostluğuma değer biçmedim, sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim...
Sevdiysem sonuna kadar gittim, bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim...
Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım...
Ama hata insana mahsustur dedim..
Affettim, af diledim..
Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yinede affettim..
Onlar belki beni saflıkla yargıladılar.
Belki de içten içe sinsice güldüler...
Ama asıl unuttukları şuydu...
Ben aldanmadım...
Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar...
Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için...
Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için..
Oysa ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar
CAN YÜCEL
zamanı gelince vazgeçmeyi bildim o kadar..çok güzel yazmış Can Yücel...bunu uyguluyorum naçizane..
YanıtlaSilGünaydın hanife hanım beğeniyle okudum ben hiç kaybetmedim zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim teşekkürler
YanıtlaSilTeşekkürler sevgili Müjde ve Sayan Hanım.Can Yücel'in şiirleri benim de çok hoşuma gidiyor.. Kendimi buluyorum çoğu sözlerinde.Güzel duygu ve yorumlarınızı paylaştığınız için sağolun.. Sevgiler.
YanıtlaSilBir teşekkür de benden Hanife hanımcım. Can Yücel'i okumak bir zevk.
YanıtlaSilBence de Nurtenciğimm..:)
Sil