Atatürk'ten gençliğe unutulmaz anılar..

Kırk asırlık Türk Yurdu Yabancı elinde kalamaz
-“Kırk asırlık Türk yurdu yabancı elinde kalamaz!” demesinden iki gün sonraydı. Mersin’de istasyondan şehrin içine doğru yavaş gidiyordu. Yolun üstüne siyahlar giyinmiş ve ellerinde büyük bir afiş tutan bir kaç genç kız çıktı. Afişte şu yazı vardı:
-“Suriye hemşerinizi de kurtarın.” Suriye, ancak din kardeşi olan bir milletin vatanıydı. Türkiye de artık dinci değil, milliyetçi bir devletti. Suriye içinde, bütün esir yurtlar için olduğu gibi, kurtuluş dilerdi. Ama kurtarmaya kalkmak gereksiz olurdu.
Etrafta hıçkırıklar ve gözyaşları yoktu; Atatürk’ün de gözleri ıslanmış değildi. Suriyelilerin 1. Dünya savaşında Türk düşmanlarıyla birleştiklerini, Türk ordusunu arkadan vurmaya çabaladıklarını, belki ihanet ettikleri için ihanete uğradıklarını düşünüyordu.
-“Her millet, layık olduğu yaşayışa erer...”Dedi ve yürüyüp gitti.1
Türk milleti hiçbir zaman esirlikte kalamaz
Damar Arıkoğlu, Adana anılarına şöyle devam ediyor:
-“Biraz daha yürüdük; Baraja giden yol kavşağına vardığımız zaman yolun solunda kadınlı erkekli siyahlar giymiş büyük bir kalabalık, siyah bayraklar ellerinde, başlarında Tayfur (Sökmen) Bey sıkıntı içinde ve feryatla Gazi’yi selamladılar. Bir kısmı da ağlıyordu. Tabii Paşa durakladı, bu kalabalık tamamiyle Hataylılardan oluşmuştu. 15–16 yaşlarında baştan aşağıya siyahlar içinde bir genç kız elinde bir siyah bayrakla yaklaştı. Gazi’nin karşısında gözyaşları arasında içten gelen, bağlı bulunduğu toplumun özlem ve ızdırabını temsil eden acıklı bir dille, Hatay’ın anavatandan ayrı kalmasını, Fransızların zulüm ve işkenceleri içinde kalan 500 bin Türk’ün feci durumlarını, cehennemi hayatlarını hem ağlıyor hem de ağlatıyordu:
-‘Ne olur Paşam bizleri de kurtar. Bu zalim Fransızların esirliğinde bizi bırakma. Sana yalvarıyorum, bütün Hataylılar yalvarıyor; bizi de hürriyete, anavatana kavuştur’ dedikten sonra hıçkıra hıçkıra ağladı. Doğrusu Gazi, önümüzde olduğu için onun gözlerini göremedim, fakat Latife Hanım da bizim gibi aynı halde olduğunu gördüm. Gazi tatlı bir sesle:
-‘Türk milleti hiçbir zaman mahkûmiyette ve esirlikte kalamaz; gönlünüz rahat olsun’ dedi. Bu şekilde bütün topluluğu ve hepimizi görülmedik bir sevince boğdu. Tayfur Bey, ilk Hatay başarısını burada temin etmiştir. Gazi Mustafa Kemal Paşa’dan, şerefli bir askerden kararlılık ifade eden bir söz almıştı.”2
Gazi Mustafa Kemal Paşa, 15 Mart 1923 tarihinde Hataylılara verdiği sözü, 20 Mayıs 1938 tarihinde Dolmabahçe’deki hasta yatağından kalkarak ve yaşamını riske atarak geldiği Adana’da gerçekleştirdi. Onun bu ziyareti, Fransızlara ve de Suriye’ye bir gözdağıydı ve sonuçta Hatay anavatana kavuştu.
1 Hilmi Yücebaş, Atatürk’ten Nükteler, Fıkralar ve Hatıralar, İstanbul 1973, s. 98.
2 Damar Arıkoğlu, Hatıralarım, İstanbul 1961, s. 307–308.
Kaynak: Atatürk’ten Gençliğe Unutulmaz Anılar, Ahmet Gürel, Mayıs 2009
Sabiha Gökçen şöyle naklediyor: 
"10-11 yaşında idim. Bursa'daki evimiz Atatürk'ün köşküne çok yakındı. Bir gün Atatürk Bursa'yı şereflendirmiş, köşkün bahçesinde dolaşıyordu, ben de onu yakından görmek arzusu ile kıvranıyordum. Yine bir gün bahçede dolaştığı sırada yerimden fırladım, Ona doğru koştum. Beni yolumdan çevirenlere ağlamakla karşı koymaya çalışıyordum, birden bir ses işittim: "Bırakın onu" diyordu, "Bırakın gelsin." Koşarak Ata'nın yanına gittim, ellerine sarıldım. Atatürk sordu: 
"Çocuk, sen okula gidiyor musun?" 
Harpler sebebiyle okulumu yarıda bırakmıştım ve bir yatılı okula alınmamı istedim.
"Ben seni yanıma alayım, gelir misin?" diye Atatürk sordu.
"Abime sorayım" dedim. Kabul ettiler, derhal çağırtarak onunla konuştu, anlaştılar. Böylece Çankaya'ya geldim.
Uzun zaman ayrı kaldığım okuluma yeniden başlamanın sevinci içinde memnundum. Çankaya Köşkü bahçeleri içindeki eski bir seyis evi düzeltilerek okul haline getirilmişti. Köşkte çalışanların, yaverlerin ve diğer hizmetlilerin çocukları ile birlikte ben de bu okula gitmeye başladım. 
Bir sabah, Ata'nın elini öpmek üzere yanına girdim. İşleri ile meşguldü. Bir süre ayakta bekledim birden, derin bir iç geçirdi ve "Allah!" dedi. (O, sık sık bu şekilde yapardı.) 
Atatürk hakkında evvelce çok şeyler duymuştum, bu tesirle olacak bir hayli şaşırdım. Onun ağzından Allah kelimesini duymak beni şaşırtmış ve heyecanlandırmıştı.
Ata'nın yüzüne şaşkın bir şekilde bakmış olacağım ki:
"Sen dindar mısın?" diye sordu.
Ben de ailemden aldığım din terbiyesi ile;
"Evet dindarım" dedim ve bu cevabımı nasıl karşılayacağını anlamak için ürkek ürkek yüzüne baktım. Cevabım hoşuna gitmişti.
"Çok iyi... Allah, büyük bir kuvvettir. O'na daima inanmak lazımdır" dedi ve bu konuda uzun uzun izahat verdi. Ben de o zaman anladım ki; Atatürk hakkında söylenenlerin aslı yoktur ve Ata, bütün söylenenlerin hilafına dindar bir insandır.
(Kaynak: S. Arif Terzioğlu, Yazılmayan Yönleriyle Atatürk, s. 88-89)
Türk, Kendi Düşer, Kendi Kalkar!
Fransızlarla Hatay konusunda anlaşma yapıldığı günlerden biriydi. Atatürk, Hatay’dan dönüşünde Eskişehir’de kaldı. Şereflerine Orduevinde bir şölen verildi. Şölende Eskişehirli bir genç aradı ve buldu. Ona Fransa hakkında bir şeyler yazdırdı ve okuttu. Bunda Fransızların savaşacak durumda olmadıklarından bahsediliyordu. Son derece neşeli ve heyecanlıydı. Yenildi, içildi. Milli oyunlara başlandı. Atatürk bir aralık büsbütün coştu. Zeybek havasına kendisini kaptırdı. Ayağa kalkarak oynamaya başladı. Coşkunluğu o dereceyi bulmuştu ki dizini yere vururken bir aralık sendeledi. Halk, onu kucaklayıp kaldırmak istedi. İşaretle onları durdurdu. Ve:
-“Türk, kendi düşer, kendi kalkar...” diyerek, zemberek gibi yerinden fırladı.1
1 BANOĞLU, Niyazi Ahmet, Nükte ve Fıkralarla Atatürk, Garanti Matbaası, İstanbul 1967., s. 448-449.
Kaynak: Atatürk’ten Gençliğe Unutulmaz Anılar, Ahmet Gürel, Mayıs 2009

Ulu Önder Mustafa kemal Atatürk'ün ölümünün 75.yılı dolayısıyla, Atatürk'ten Türk Gençliğine unutulmaz anılar isimli eserden bir demet hazırladım. 

Gençlik Ata'sının anılarını okumalı öğrenmeli, ondan feyz almalı. O'nun gösterdiği çağdaş uygarlık yolundan ayrılmadan, özellikle Millet olarak ağır bir dönemden geçtiğimiz şu günlerde her zamankinden daha fazla, Ata'sına ve onun emanet ettiği cumhuriyete, vatana, bayrağına sahip çıkmalı. Bu ülkede yaşayan kendini Türk hisseden herkesin vefa borcudur.
Bu ülke bu millet sana minnetardır, Ataların Atası... Her insan doğar, büyür ve ölür. Kalıcı olan bıraktığı emanet, millet olarak bize bıraktığın emaneti canımız pahasına koruyacağımızdan kimsenin şüphesi olmasın. 

Silah arkadaşlarınla beraber kurduğun Cumhuriyet'inle kalbimizde yaşayacaksın..
Ruhun şad olsun, mekanın cennet olsun...

Hanife Mert

ATAMIZI MİNNETLE HASRETLE VE RAHMETLE ANIYORUZ!

17 Mart 1937 - Atatürk'ün, Çankaya'da Romanya Dış işleri Bakanı Antonesco'yu kabulü.

Atatürk'ün, gece Romanya Dışişleri Bakanı Antonesco şerefine Ankara Palas'ta verilen ziyafette konuşması: "...Milletler gam ve keder bilmemelidir. Şeflerin vazifesi, hayatı neşe ve şevkle karşılamak hususunda milletlerine yol gös­termektir! Bütün insanlığın varlığını kendi şahıslarında gören adamlar mutsuzdur. Herhangi bir şahsın, yaşadıkça memnun ve mesut olması için lâzım gelen şey, kendisi için değil, kendisinden sonra gelecekler için çalışmaktır. Hayatta tam zevk ve mutluluk, ancak gelecek nesillerin şerefi, varlığı, mutluluğu için çalışmakta bulunabilir."
M.KEMAL ATATÜRK

ATAM RUHUN ŞAD, KABRİN NUR, MEKANIN CENNET OLSUN.

Devlet Nişanından "T.C" İbaresi ve "Atatürk" Silueti Kaldırıldı!!

Her güne yeni bir sürpriz kararla başlıyor, yada sürprizle günü bitiriyoruz. Daha ne olduğunu anlamadan "Neden" "Niçin" sorularının yanıtını bulamadan, bir başka olayla bir önceki karar sanki ört bas ediliyor yada yeni gündem oluşturularak toplumun dikkatini farklı yöne çekmek mi isteniyor acaba diye kendime soruyorum.
Öğrenci evleri ile ilgili tartışma sonuca bağlanmamışken hemen ardından, Devlet nişanlarından T.C ibaresi ve Atatürk siluetinin kaldırıldığı haberini öğrendik. Her şey öyle hızlı gelişiyor ki. Bir vatandaş olarak sorgulamak gerekçesini öğrenmek mümkün değil...Hoş öğrendiğimizde ne oluyor ki?...

Devlet nişanından "T.C." ve "Atatürk" kaldırıldı

Türkiye'nin nişanlarında artık T.C. kısaltması ve Atatürk silüeti yer almayacak. Madalya ve nişan yönetmeliğinde yapılan değişiklikle, devlet nişanları üzerindeki Atatürksilüeti, Cumhuriyet nişanlarındaki T.C. kısaltması kaldırıldı. Liyakat nişanları da yenilendi.Yeni devlet ve Cumhuriyet nişanları ilk kez Norveç Kralı'nın ziyareti sırasında görüntülendi.
Bakanlar Kurulu'nun yaptığı değişiklik ve Cumhurbaşkanı'nın onayıyla Resmi Gazetede yayınlanan resmi nişanlarda değişiklik yapılmasına ilişkin yönetmeliğe göre nişanların tasarımı değişti...
Türkiye ile ilişkilerin gelişmesini sağlayan yabancı ülkelerin vatandaşlarına verilen devlet nişanının eski halinde, ön yüzde ortada Atatürk silüeti, arka yüzünde ise T.C. Devlet nişanı yazısı vardı. Nişanın yeni görünümünde boyutu büyüdü, Atatürk silüeti ve T.C. Kısaltmaları çıkarıldı, ay yıldız motifine ağırlık verildi. 
Türkiye ile ilişkilerin geliştirilmesine katkı sağlayan yabancı devlet adamlarına verilen Cumhuriyet nişanının eski halinde, nişan üzerinde Türkiye Cumhuriyeti kısaltması olan T.C. harfleri yer alıyordu. Yeni nişanda Türkiye Cumhuriyeti'ni ay yıldız sembolize etti, T.C. Harfleri kaldırıldı. Nişanın arka yüzünden de "T.C. Cumhuriyet Nişanı" yazısı kaldırıldı.
Liyakat Nişanı ise Türkiye'nin bilim ya da sanat alanlarında yurt dışında tanıtımına katkı sunan yabancı ülke vatandaşlarına veriliyor. Bu nişarın eski halinde kalem ve kılıçla figürleri kullanılıyor, nişanın üstünde ay yıldız bulunuyordu. Yeni tasarımda ise ay-yıldız ve tarihteki 16 Türk devletini temsilen 16 yapraklı bir çiçek yer alıyor. 
www.cnnturk.com

Daha önce de Sağlık Bakanlığı, Valilik ve Ziraat Bankası gibi kurumlardan "T.C." ibaresinin kaldırılması tepkilere neden olmuştu.Gelen tepkiler üzerine yetkililer 'tabelaya sığdıramadık' gibi gülünç açıklamalar yapmıştı.
Son olarak, akşam haberlerinde izledim; Diyarbakır'ın yeni mahalle ilçesinde "NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE" yazan tabela valilik kararı ile yıkılmış. Gerekçe tabela çok eskimiş kötü görünüyormuş... Milli değerlerimize yapılan bu üzücü, incitici durum karşısında  suskunluğumuzu muhafaza ediyoruz. Gelişen olayları tepkisiz izliyoruz. Acaba farkında değil miyiz? bu gelişmeler bizi aydınlık yarınlara taşımak yerine karanlığa mahkum edecek bir durumla  karşı karşıya bırakıyor. Bu ise yüzyıllardır bir arada yaşayan toplum olarak bizleri ayrıştırmış, ötekileştirmiş ve farklılaştırmıştır. İnsanları bir arada tutan toplum denen olgunun temeli içten çökmeye başlamıştır. 
"Sahipsiz vatanın batması haktır,
Sen sahip çıkarsan bu vatan batmayacaktır."(Mehmet Akif Ersoy)Muhabbetle.
Hanife Mert

Tevazu ve Kibir

İnsanı gerçek sevgiden uzaklaştıran, sevginin oluşmasını engelleyen sebeplerin başında gelir, çağın hastalığı olan kibir... Özünü bencillik, çıkarcılık, samimiyetsizlik, kendini üstün görme ve ben bilirim, ben doğruyum gibi egosunu ön plana çıkaran düşünceler oluşturur. 
Gerçek sevginin oluşması için öncelikle kibre neden olan bencillik, çıkarcılık, samimiyetsizlik gibi engellerin kaldırılması gerekmektedir. Kibir, sevginin oluşmasını engelleyen en önemli sebeplerden biridir.
Kibrin zıddı tevazudur.Tevazu ise sevginin olmazsa olmaz şartlarındandır.
Kibirli olan insan kendini diğer insanlardan üstün görür.Bu haliyle de en çok kendine değer verir. Diğer insanları gözünde kendinden daha değersiz, daha aşağı görür. En akıllı, en vicdanlı, en saygın, en doğru, en güvenilir insanın kendisi olduğuna inanır. Dolayısıyla, bu bakış açısına sahip olan bir insanın, kendisinden daha değersiz gördüğü bir kişiye bağlanması, onu sevmesi, onun için fedakarlıkta
bulunması, kalbinde ona karşı gerçek bir sevgi duyması pek mümkün değildir. Bu sebeple sevgi ve kibir birbirine tamamen zıt iki özelliktir.
Kibirli bir insan ne başkaları tarafından sevilir, ne de kendisi başkalarına karşı derin bir sevgi besler.
Kibirli birinin sevgisiz bir hayat sürmesinin bir çok sebebi vardır. Kibirli insanlar, kendilerini yüceltme isteğinden dolayı genellikle alaycı bir karakter sergilerler. Çevrelerindeki insanların kusurlarını dile getirdiklerinde, kendi üstünlüklerini daha iyi vurgulayabileceklerini düşünürler. Böyle birine hiç kimse kalbinde samimi bir sevgi beslemez.

 Mevlana Mesnevisinde şöyle bir hikaye anlatır;
Kendini beğenmiş bir gramer (nahiv) bilgini, boğazdan karşıya geçmek için bir kayık kiraladı ve kurumla oturduğu yerine. Kayıkçı, olgun ve alçak gönüllü bir insandı. Hiç ses çıkarmadan küreklere asılıyor, yolcusunu sağ salim karşıya geçirmek ve üç beş kuruş kazanmak istiyordu.
Denizin orta yerine geldikleri sırada Bilgin küçümser bir eda içinde sordu:
-Sen hiç gramer okudun mu?.. dil biliminden anlar mısın?
Kayıkçı:
-Hayır efendim dedi, ben cahil bir kayıkçıyım, dediğiniz şeylerden hiç anlamam.
-Vah vah dedi Bilgin, ömrünün yarısı boşa geçmiş!..
Böyle bir süre ilerledikten sonra rüzgar şiddetini artırmaya, dalgalar büyümeye başladı. Denizde fırtına çıkmış, bilgin korkmaya başlamıştı.
Kayıkçı olağanüstü bir güçle kurtulmaya, sağ salim karşı kıyıya geçmeye çalışıyordu. Gördü ki artık kurtuluş ümidi yok, Bilgine dönüp sordu:
-Efendim, yüzme bilir misiniz?
Bilgin:
-Ne yazık ki bilmiyorum diye inledi.
O zaman kayıkçı:
-Vah vah dedi, şimdi ömrünün hepsi boşa gidecek! Keşke gramer bileceğinize benim gibi yüzme bilseydiniz de canınızı kurtarsaydınız...

Hikayemizde de görüldüğü gibi kibirli insanlar, kibrinden dolayı zor durumda kalma ihtimallerini göz ardı etmektedir.

Tevazu sahibi mütevazi insanlar ise, kibirli insanın aksine çok sevilirler. Zira böyle insanlar karşısındaki kişiye değer veren, edepli, güzel ahlaklı, empati kurabilen insanlardır. Böyle bir insan, hiçbir konuda “en iyiyi ben bilirim iddiasında bulunmaz, gurur yapmadan karşı fikre de saygılı olur. Doğruya karşı direnmez, yanlışa karşı öfkeyle yaklaşmaz. İnsanların sorunlarına karşı duyarlı davranır ve ince düşünceli olur. Hiçbir konuda bir üstünlük iddiası olmadığı için, “önce o sevgi göstersin, önce o selam, versin, önce o benimle konuşsun” gibi kibirden kaynaklanan hesaplar yapmaz. Karşısındaki insan katı ve kibirli olsa bile, alçak gönüllü davranır. Herkesin fikrine önem verir, herkesin selamına en güzeliyle cevap verir, yüreği herkese karşı sevgi ve saygı dolu olur.
Uyumlu, her fikre açık, hiçbir konuda kibir yapmayan, her zaman karşısındaki insanları onore eden, onlara önem veren insan modeli oluşturur. Bu nedenle tevazulu insanlar çok sevilen sayılan insanlardır.
İnsan nereden gelip nereye gideceğine bakmalı, yaratılış amacını iyi idrak etmeli...Kibirden uzak durmalı.

Hanife Mert

Türküler özümüzdür... Değme Felek Sebahat Akkiraz

Cumhuriyet Bayramımızın 90. Yılı Kutlu Olsun.

"Türk milletinin karakterine ve adetlerine en uygun idare Cumhuriyet idaresidir."

                                                                                            
Cumhuriyet, Türk milletinin yüzyıllar boyunca, özgürlük ve bağımsızlığı uğruna çektiği acıların ve top yekün mücadelenin sonucunda kazandığı zaferin ürünüdür. 1923 yılında ona en uygun olan, ona yakışan yaraşan bir yönetim biçimi olan Türkiye Cumhuriyeti kurulmuştur. Cumhuriyet bir yaşam biçimidir. Çağdaş uygarlık seviyesine ulaşmada bir köprüdür. O bir Fazilettir, erdemdir, bağımsızlıktır. Atatürk'ün bize armağanı, gözümüz gibi sahipleneceğimiz bir emanettir.

Bütün çekilen çilelerin, yapılan fedakârlıkların bilincinde olmalı ve Türkiye Cumhuriyeti'nin ilelebet yaşamasını sağlamak için var gücümüzle mücadele etmeli. Bu mesuliyeti bizden sonraki nesillere aktarmak  hepimizin boynunun borcu olmalıdır.

Bu vesileyle Cumhuriyeti kurarak bizim özgür bağımsız bir ülkede yaşamamıza vesile olan başta Gazi Mustafa kemal Atatürk ve silah arkadaşları ile, canını bu vatana feda eden tüm  şehit ve gazilerimizi minnet ve şükranla anıyoruz. Cumhuriyet Bayramımız  hepimize kutlu olsun.

Hanife MERT

Gülçin Nur'un Mimi.

Sevgili Gülçin Nur'da bayramdan önce beni mimlemişti. Malum sebeplerden dolayı geciktirdim.Lafı uzatmadan cevaplara geçmek istiyorum;

*Evde yalnız kaldığınızda ne yaparsınız?

-Evde yalnız kaldığımda öncelikle ev işlerimi yaparım. Daha sonra çay ya da nescafemi alır bilgisayarımı açar bloğlarıma bakarım, ruh halim müsaitse yazılarımı yazarım,kitap okurum, müzik dinler tv de ilgimi çeken bir proğram bulursam onu izlerim, ya da uzun süredir görüşemediğim arkadaş, eş dost, akrabalarımla telefon görüşmesi yaparım.

*hakkımda 20 gerçek*
- Doğru ve dürüst olmaya özen gösteririm
- Cana yakın ve sıcak pozitif bir yapım olduğu söylenir.
- Mümkün olduğu kadar hoş görü ve alçak gönüllü olmaya gayret ederim.
- Sahiplenme ve sadakat hissi çok fazla gelişmiştir.
- İnsanlarla kolay anlaşırım. 
- Yardım etmeyi, insanların sıkıntılarına ortak olmayı çok severim.
- Güven benim için çok önemlidir. Verdiğim söz benim için senet hükmündedir. Mutlaka yerine getirmem gerektiğini düşünürüm. O yüzden söz verirken ince eler sık dokurum.
-Yaptıklarımdan kolay kolay pişmanlık duymam. Pişman olacağım kararlar vermekten kaçınırım.
-İçi dışı bir olan biriyim. Öyle içten pazarlıklı hesapçı biri değilim.
- Hiç kimseye karşı kötü bir düşünce içine girmem. İnsanları severim. Dürüst, mert, açık sözlüyümdür. 
-Kıskanç değilim. Sevdiklerimin sahip oldukları her şey beni mutlu eder.
-Kolay sinirlenmem ama eğer sinirlenirsem de yıkar geçerim. İnatçı değilim. Önceleri ölümüne inatçıydm. O yönümü törpüledim, artık değilim :)
- Hislerim kuvvetlidir. Çoğu şeyi hissederim.
- Kişileri kolay yargılamam. Her durumda empati kurmaya özen gösteririm. .
-Okumayı, yazmayı, her konuda sohbet etmeyi severim.
-Güzel ahlak, edep, saygı olmazsa olmazlarımdandır. Saygısızlığa asla tahammülüm yoktur.
-İnsanın kendi ile barışık olmasını ve ruh dünyasını ihmal etmemesi gerektiğini düşünürüm. Çünkü insanın aradığı merak ettiği her şey kendinde gizlidir. Orası bir deryadır bilene. 
- Ev temizliği dışında takıntılarım yoktur. Ancak bazı adetlerin ve ananevi davranışların devam etmesi konusunda birazcık çaba gösteririm.
- Çocuk yetiştirme konusuna çok önem veririm. Milli ve manevi değerlerimi ilgilendiren konularda asla duyarsız kalmam. Elimden her ne geliyorsa neyi yapabiliyorsam onun gereğini yerine getirmeye gayret ederim.
- İnanç konusunda araştırma öğrenme imkanlarım dahilinde yaşama ve bildiklerimi paylaşmaya özen gösteririm. Benim yapmadığım bir şeyi kimseye tavsiye dahi etmem.
-İnsanların arkasından konuşmak ya da gıybet etmek hiç sevmediğim davranıştır. Eğer bu eylemi yapmışsam mutlaka ilgiliye uygun bir dille arkadan bunları söyledim derim. Yüzüne söyleyemeyeceğim bir şeyi zaten arkadan konuşmam.
-Sorunlarla çok fazla ilgilenmem. Daha çok çözümü ilgilendirir beni. Eğer bir sorun varsa mutlaka onun bir de çözümü vardır derim ve bulmaya çalışırım. İnsanları, hayvanları doğayı çok severim Yaratılanı severim Yaradandan ötürü...

Sevgili Gülçinciğim lütfen beni bağışla. Mimini cevaplamayı geciktirdim. Deeptone yazdığım nedenlerden dolayı...Teşekkür ediyorum, sağlık ve mutluluklar diliyorum.
Sevgi ve muhabbetle.

Hanife MERT

*Dileyen dostlar bu mime cevap verebilirler...

DEEPTONE (SADE VE DERİN) MİM'İ

Sevgili deeptone (SADE VE DERİN) beni mimlemişti. Aradan uzun zaman geçmesine ve bu mim olayında acemi olmam ve en önemlisi de kış temizliği, bayram temizliği, seyahat gibi nedenlerden dolayı ilgilenememiştim. Sevgili deeptone sözümü tutuyor ve mimi cevaplıyorum. Bu mim sanki bizim ortaokulda, lisede iken anket defterimiz olurdu. Hatırlayanlar vardır mutlaka... O anket defterindeki sorularla benzeşiyor. Sözü uzatmadan soruları cevaplamaya çalışayım;
1. En çok kırıldığın/incindiğin kelime?
- Öyle direk beni kıran belli başlı bir kelime yok. Kırılmak ve incinmek benim ruh halimle alakalıdır. Bakarsınız hiç kırılınmayacak basit bir kelime veya mimik hareketi kırar, ya da gerçekten kırılınması gereken bir kelimeye de kırılmam.
2. "Herkesin kullandığı bir kelime olur, ama senin için bir insan olur, o özel insan o kelimeyi kullanınca "alınırsın" ne düşünüyorsun?
- Benim için özel olan bir insanın bana kullandığı kelime de özeldir. Bu nedenle başkasına kullanması beni üzer.
3. Seni en çok duygulandıran şarkı?
- İçinde özlem, hasret, vuslat barındıran her hüzünlü şarkı türkü beni duygulandırır.
4. Daha önce seni bırakan birisi geldi senden ikinci şans istedi sen de verdin ama buna rağmen yine bırakıp gitti...Şimdi pişman! Ne yaparsın, ne hissedersin?
- Bu soruyu pas geçiyorum.
5. Nefret mi Aşk mı?
- Nefret etmekten nefret ederim. Aşk, sevgi, dostluk.
6. Birinin kalbini kırdığında nasıl gönlünü alırsın?
-İlk olarak ondan özür dilerim. O da kabul edecektir.
7. Nasıl ağlarsın? Bağırarak mı? İçine akıtarak mı?
-Duruma göre değişir. Genelde sessizdir ağlamalarım.
8. En korktuğun şey?
-Bu soruyu da pas geçiyorum.
9. Ruhun sıkıldığında ne yapmayı seversin? Kendini nasıl sakinleştirirsin/dinlendirirsin?
- Ruhum sıkıldığında dua ederek, konuşarak, müzik dinleyerek ve okuyarak sakinleştiririm kendimi.
10. Bazen kızılmasından hoşlanırsın, peki en çok ne için kızılmasını seversin?
- Kızılmasından pek hoşlanmam.
11. Şiir/müzik/öykü/deneme?
-Hepsi desem.
12. En son ne için ağladın?
- Annemin rahatsızlığı için ağladım.
13. Birinde hemen etkilendiğin özellik?
Cana yakınlığı, sakin ve güler yüzlü olması.
14. Dayanamadığın şey?
-Yalan ve iftira
15. En sevdiğin duygu?
Sevgi, dostluk.




Bu sorulara cevap vermek isteyen, arzu eden herkes mimlidir...

Sevgilerimle.

Hanife Mert

Gesi Bağlarında Dolanıyorum Türkü Hikayesi

Gesi Bağları’nda dolanıyorum
Yitirdim yarimi (anam) aranıyorum
Bir çift selamına güveniyorum
Gel otur yanıma hallerimi söyleyim
Halimden bilmiyor ben o yari neyleyim
***

Bu hüzünlü türküyü muhtemelen hepimiz bir şekilde dinledik..Bazı yerlerde her ne kadar oyun havası tarzında çalınsa da özünde bir kadının feryadıdır, kendisini bırakıp giden sevdiğine ve gurbete gelin gönderen ailesine... Kadın olmak her dönemde zordur, özellikle de onlarca yıl önce kadının birey olarak değer görmediği yıllarda Anadolu’nun bir köyünde ailesinden sevdiklerinden ayrı bir kadın olmak… Hikayemize konu olan kadın da bu tarzda zorluklar karşısında feryadını bir türküyle dile getirmiş ve yıllar boyu aynı acıları çeken insanların hislerine tercüman olmuş. Ayrılık acısını dile getiren en güzel türkülerden birisidir “Gesi Bağları”…
Gelelim hikayemize…
Bundan yıllar önce, insanların yolculukları binek hayvanları ile uzun sürelerde yaptığı, elektriğin, telefonun, motorlu ulaşım araçlarının olmadığı devirlerde, insanlar için hayat günümüzdeki kadar kolay değildi. Teknolojinin getirdiği günümüz imkanlarının bir anda olmadığını düşünün… Günümüzde temel ihtiyaç olan çamaşır makinesi, buzdolabı, elektrikli süpürge, cep telefonunu bırakın telefon bile yok… Saatler hatta dakikalarla ifade edilen sürelerde gidilebilen yerlere gün ya da günler süren yolculukla türlü tehlikeleri göze alarak gidilebildiğini düşününün. Ne kadar zor değil mi? Özellikle genç nesiller için temel ihtiyaç olan ve kolaylıkla aileleri tarafından alınan cep telefonlarının olmadığını bile düşünmek en büyük işkencedirJ İşte öykümüz hayatın teknoloji nimetlerinden yoksun olduğu ancak insan ilişkilerinin, toplumsal dayanışmanın yeterince önemli olduğu, bu dönemlerde geçiyor…
Geçmiş dönemlerde bir ailede kız çocuğu doğduğu zaman ona ölü gözüyle bakarlarmış. Zira o dönemlerde bu çocuk büyüdüğünde başka bir eve gelin gidecek ve belki ailesi ile bir daha hiç görüşemeyecek… Kendi evinde misafir, gelin gittiği evde ise yabancı olarak, dışarıdan gelen “gelin” olarak muamele görecek… Bir mecliste sessizlik oldu mu “kız doğmuş gibi neden sessizsiniz” denmesi ya da her tarafın ışıklandırıldığı bir ortamda “oğlan doğmuş gibi neden her taraf yanıyor” denmesi kız çocuğunun daha doğarken kaderinin ne olacağını gösterir gibidir.
Vaktiyle köyün birinde kaderi daha doğarken yazılan bir kız çocuğu dünyaya gelir. Kendisi için hiç de kolay olmayan bir dünyaya gözlerini açar. Genç kız olup evlenecek çağa geldiği zaman ise Gesili bir delikanlıya gönlünü kaptırır. Delikanlı da onu beğenir. İki gönül bir olunca büyükler yola düşer. Delikanlın ailesi Gesi’den kalkıp kızın köyüne gider ve kızı isterler. Adetler töreler derken düğün günü gelir çatar. Bir yanda sılası bir yanda sevdiği… Yüreğe söz dinletmek zordur. O da dinletemez ve gönlünün açtığı yola seve seve koyulur ve düşer kocasının peşinden Gesi yollarına…
Gesiye girerken yollar ayrıldı
Bindim arabaya başım çevrildi
Selvi saçım sol yanıma devrildi
Ölüm olamasın ayrılık olsun
Bize sebep olan içten vurulsun
İlk günler, cicim ayları, elbette her evlilikte güzeldir. İlk zamanlar sevdiği yanında mutlu bir hayat sürmeye başlar. Yaşamak için yemek, yemek içinde para gerekli.. hayatın idamesi için çalışmak gerekli. Eğer ekip biçecek toprak da yoksa insan gurbete mahkumdur. Sevdiği de evin erkeği, çalışmak zorunda… para kazanmak zorunda… mecburen evinden ayrılıp çalışmaya gurbete gider. Elleri kınalı taze gelin, her ne kadar durumdan mutsuz olsa da, kaderine boyun eğer.
Gesi bağlarının gülleri mavi
Ayrıldım yârimden gülemem gayri
Alımı yeşilimi giyemem gayri
Yas tutsun ellerim kına yakamayayım
Kör olsun gözlerim sürme çekemeyeyim
Ayrılığın ilk günlerinde yaşama hevesini canlı tutan yar mektupları gelin kıza taze kan olur.. Ancak gel zaman git zaman sevdiğinden gelen iki satır mektuplarında ardı kesilmeye başlar.
Gesi bağlarında has nane biter
Bana bir hal oldu ölümden beter
Sevdiğimin ettiği canıma yeter
Yaz yaz mektubu postaya bırak
Varamam yanına yollar uzak
Sevdiğinin yadigarı çocuk da dünyaya gelince hayat evli, çocuklu ve yalnız bir kadın için tüm zorluklarını göstermeye başlar…
El kadar anlımda türlü türlü yazım var
Evvel başımdı şimdi körpe kuzum var
Bir rivayete göre kocası gurbette vefat eder, bir başka rivayete göre de başka bir kadınla evlenip hayatına orada devam eder. (Türkünün özgün metninde buna dair bir ibare bulunmamaktadır.)
Kocasından haber alınamayınca, kocasının ailesi ile yaşamaya da mecbur kalır. Çünkü köyüne gidemez artık, kız çocuğu evine geri ancak kefeniyle dönebilir… Bir de çocuk var.. ya çocuktan ayrılık ya da her türlü cefaya katlanmak… Hani dedik ya kadın kendi evinde misafir, gelin gittiği evde de sonradan gelen yabancı olarak hayatını sürdürmeye devam eder diye. Ancak bu yabancı olma halini kocasının ailesi de fazlasıyla hissettirir. Bir yandan kayınvalidesi, diğer yandan kayınbabası ona hayatı zindan ederler. Ancak o tüm olan bitenleri alın yazısı olarak nitelendirir...
Gesi bağlarında gülünen çayır
Ana ben ölüyorum başını çevir
Kaynatam imansız güveyin gavur
Ne diyeyim ağlayayım alın yazısı
Kader böyle imiş onmaz bazısı
Daha sonra ona ne oldu bilinmiyor ancak feryadını tüm insanlığa miras bıraktığı türkü ile dillendirmeyi başarmıştır. Anadolu insanı bu türküyü ondan almış, onu ve türküsünü bağrına basmış, ölümsüzleştirmiş. Ondan sonra bu acıları yaşayan herkes için adeta bir marş olmuş ve üzerine kendi acılarını ekleye ekleye türkü bu günlere gelmiştir.

Türkünün mevcut 104 kıtası bulunmakla birlikte bunun çoğunluğu aynı acıları paylaşan insanlar tarafından eklenmiştir.


Yöresi : Kayseri
Kaynak Kişi : Ahmet Gazi AYHAN

Derleyen       : Mehmet KAYA

Kurban Bayramınız Kutlu Olsun...

Bu hayvanların ne etleri ve ne de kanları Allah'a ulaşacaktır. Allah'a ulaşacak olan ancak sizin O'nun için yaptığınız gösterişten uzak amel ve ibadettir. Size doğru yolu gösterdiğinden, Allah'ı yüceltmeniz için onları böylece sizin buyruğunuza vermiştir. ( Ey Muhammed)İyilik yapanlara müjde et. (HACC /37)
    Bayramlar bireylerin toplum olarak bir arada yaşamasına olanak sağlayan, onlara paylaşmayı, yardımlaşmayı, saygı duymayı, sevmeyi, şefkat ve merhametli olmayı sağlayan manevi harçlardır. Her yıl daha üst basamaklara çıkarmamız gerekirken, çıkarmak şöyle dursun bayramları bayram tadında yaşamaktan uzaklaştık. Kurban kesmeyi katliam olarak değerlendirip yardımlaşmaktan uzaklaştık, aile fertlerinin yılda iki kez de olsa bir araya gelmesini, sevgiyle kucaklaşmasını sağlayan bayramları,tatil niyetine kullanıp, büyüklerimizden uzaklara kaçtık. Bir “el öpmek”ten bile kaçındık. Sonra da sevgiye ve saygıya hasret, ya da yabancı bir toplum haline geldik… Bayramlaşmak tek kişiyle yapılacak bir eylem değil… Birbirimizle, her birimizle ayrı ayrı bayramlaşarak, onun hazzını yaşayacağız ki, sevincimizi paylaşabilelim.
  Klışeleşmiş bir söz vardır, hani hepimizin geçmişe olan özlemini ifade etmek için kullanırız. ”Nerede o eski bayramlar.” cümlesi ile başlayan, her birimizin hayalinde farklı anıları çağrıştıran bir söz..Oysa hiç birimiz eski bayramları bayram yapan o dönemlerde yaşayan insanımızın kültürel, milli ve manevi değerlere olan bağlığını sorgulamayız.. Elbette eski bayramlar çok güzeldi. Çünkü eski bayramları güzelleştiren güzel zihniyette olan güzel insanlardı. İnsanların düşünce ve hayat felsefeleri değiştikçe bayramların da ifade ettiği anlam değişime uğradı.

  Eski örf ve adetlerin yerine modern dünyanın makineleşmiş düşünceleri,kuralları hakim oldu. İşte bu sebeple eski bayramların saflığını, güzelliğini, sevincini, yardım severliliğini insanı huzura mutluluğa boğan günlerini özler olduk..

   Dileğim odur ki; bayramların bayram tadında, bayram sevincinde yaşanması, küsleri barıştıran, insanları kaynaştıran, açları doyuran, savaşları sonlandıran, çocukları sevindiren, ülkeme, milletime tüm insanlık alemine barış, sevgi, saygı, güven, adalet, huzur ve mutluluğu hakim kılan bir dünyada bayramı yaşamak...

Bayramlarınız bayram tadında geçsin...


Hanife Mert

Adımız Andımızdır!!

Her sabah günün ilk ışıklarıya yavrularımızın kararlı, gururlu, coşkulu sesleri ile günaydın sevgili arkadaşlar diye başlayan;  Türküm, doğruyum , çalışkanım… diye devam eden dostuna güven düşmanına korku salan yaklaşık seksen yıldır  ilkokullarda çocuklarımızın okuduğu andımızı  23 Nisan 1933 yılında Türk çocuklarına armağan eden  Dr. Reşit GALİP’tir.

Prof. Dr. Afet İNAN, “Atatürk Hakkında Hatıralar ve Belgeler” adlı eserinde (s. 213) Dr. Reşit GALİP ve “AND” hakkında şunları yazmıştır:
“1933 yılının 23 Nisan Çocuk Bayramı idi. O, heyecanla Çankaya Köşkü’ne geldiği vakit, Atatürk’ün yanında bana bir kâğıt uzattı ve şunları anlatmaya başladı. “Sabahleyin ilk bayramlaşmayı kızlarımla yaptım. Onlara bir şeyler söylemek istediğim vakit, bir and meydana çıktı. İşte Cumhuriyetimizin 23 Nisan çocuklarına armağanı” dedi:
Türküm, doğruyum, çalışkanım. Yasam küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak, yurdumu, milletimi özümden çok sevmektir. Ülküm, yükselmek, ileri gitmektir. Varlığım Türk varlığına armağan olsun.
Bu sözler, Türk çocukları tarafından o yıldan beri tekrarlanmaktadır. Vatanperver Dr. Reşit GALİP, evvelâ bir baba olarak bu hisleri duymuş; sonra da Millî Eğitim Bakanı olarak okul çocuklarına bu andı içirmişti.”
Millî Eğitim Bakanlığı Talim Terbiye Kurulu 10 Mayıs 1933 tarih ve 101 sayı kararı ile bu “Öğrenci Andı”nı, idealist Millî Eğitim Bakanının belirttiği şekilde uygulamaya koymuştur.
Talim Terbiye Kurulu’nun bu kararına göre, öğrencilerin her gün tekrar edeceği “Öğrenci Andı” ile ilgili olarak Millî Eğitim Bakanlığı, metni bu yazımızın sonuna alınan 18 Mayıs 1933 tarih ve 1749/42 sayılı genelgeyi yayımlamıştır. “Öğrenci Andı”nın amacı ve söylenirken nelere dikkat edilmesi gerektiği bu genelgede açıklanmıştır. 29 Ağustos 1972 tarih ve 14291 sayılı Resmî Gazetede yayımlanan ilkokullar yönetmeliğinin 78. Maddesinde “Öğrenci Andı”na aşağıdaki son bölüm eklenmiştir.
“Türküm, doğruyum, çalışkanım; yasam, küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak, yurdumu, milletimi özümden çok sevmektir. Ülküm yükselmek, ileri gitmektir. Varlığım Türk varlığına armağan olsun.Ey bu günümüzü sağlayan, Ulu Atatürk; açtığın yolda, kurduğun ülküde, gösterdiğin amaçta hiç durmadan yürüyeceğime ant içerim.
Ne mutlu Türküm diyene”
“Öğrenci Andı”nın bugün söylenmekte olan metni, Millî Eğitim Bakanlığı Tebliğler Dergisi’nin Ekim 1997 tarih 2481 sayısında yayımlanan Millî Eğitim Bakanlığı İlköğretim Kurumları Yönetmeliğinin 10. Maddesiyle belirlenmiştir. Bu maddeye göre ilköğretim okulunda öğrenciler, her gün dersler başlamadan önce öğretmenlerin gözetiminde topluca aşağıdaki “Öğrenci Andı”nı söylüyorlar.

“Türküm, doğruyum, çalışkanım.İlkem, küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak, yurdumu, milletimi özümden çok sevmektir.Ülküm; yükselmek, ileri gitmektir.
Ey Büyük Atatürk! Açtığın yolda, gösterdiğin hedefe durmadan yürüyeceğime and içerim.Varlığım, Türk varlığına armağan olsun.

Ne Mutlu Türküm Diyene!”
İlköğretim okullarında öğrencilerin, her gün dersler başlamadan önce öğretmenlerin gözetiminde topluca söyledikleri “Öğrenci Andı”nın amacı, anlamı ve öğrencilere nasıl kavratılacağı,metni aşağıya alınan 18 Mayıs 1933  tarih ve 1749/42 sayılı Bakanlık genelgesinde çok güzel açıklanmıştır.

Amacı;
Her öğretmenin ve her okul yöneticisinin bu emri dikkatle okuması ve uygulaması gerekir.
Öğrenci andında yer alan her sözde ve anlamında Türk Millî Eğitiminin amacının özü vardır. Andda geçen her sözün ve ettikleri yeminin anlamı öğrencilere iyi kavratılmalı. Öğrenciler, okul içinde ve okul dışındaki hayatlarında, her sabah söyledikleri anda göre hareket ederek “doğru” ve “çalışkan” olmalı. Küçükleri korumalı. Büyükleri saymalı. Yurdunu ve milletini özünden çok sevmeli. Yükselmeyi ve ileri gitmeyi “ülkü” edinmeli. Atatürk’ün açtığı yolda, gösterdiği hedefe durmadan yürümelidir. Yeri gelince varlığını, Türk varlığına armağan edebilmelidir.
Öğrencilerin okul içinde ve okul dışındaki davranışları, Andda söyledikleri sözlere ve ettiği yemine uygun olmalıdır.

30 Eylül 2013 tarihinde Türkiye  Cumhuriyeti Devleti' nin başbakanı tarafından demokratikleşme paketi adı altında yayınlanan paketin maddelerinden biri ile kaldırıldı.Görülen o ki, Türk çocuklarının büyük bir coşku ile verdiği söz and demokrasiye aykırı gelmiş.
Yavrularımızın o küçücük yüreklerine zihinlerine ilmek ilmek işlenen andımızda , doğruluk, çalışkanlık, büyüklerini saymanın, küçüklerini sevmenin, vatanını canından aziz bilecek kadar kutsal olduğunu öğrenmesi, Atasının gösterdiği ilim ve irfan yolunda ilerlemesi için söz vermesi, and içmesi sağlanmakta idi. Bu Türk Milletinin yansıması olarak, Türk çocuğundan alınan sözün demokratikleşmeye aykırı olarak görülüp kaldırılması hepimizi derinden üzmüştür. 
Ancak şu bilinmeli ki! Türküm diyen kendini "TÜRK" gibi hisseden her "TÜRK", çocukluğunda verdiği anda söze, son nefesine kadar kadar sadık kalacaktır. 

           

                 NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE!

                        Hanife Mert

Yüzeysel Yaşıyoruz Vesselam...

Hayatımızı yüzeysel yaşıyoruz. Her konuda derinlemesine düşünüp, fikir yürütme zahmetinden yoksunuz. Anlık ilişkiler, günü birlik dostluklar, anlık mutluluklar, sevinçler ve gereksiz koşuşturmalar içinde kaybolan benliğimiz!…Tam anlamıyla bir hengamedir gidiyor. Kendimizi hayatın durmak bilmeyen kargaşasına öylesine kaptırdık ki; İç dünyamıza ruh alemimize yapmamız gereken yolculuk sekteye uğradı. Derin dostluklarımız sığ ilişkilere dönüştü. Ne bir yetimin gözyaşı, ne bir hastanın ahı, ne bir annenin feryadı, ne zalimin zulmü, ne toplumun kangrenleşen sorunları, ne milli ne manevi değerlere karşı gelişen olaylar artık zamana derinlik katmaktan uzak kaldı.
Hayatın insan üzerindeki yıpratıcı etkisinin sonucu olarak bazen bunalır insan.Tahammül edemez olur hayata, işe, işsizliğe, eşe, eşsizliğe, durağanlığa, harekete, hareketsizliğe, soğuğa,sıcağa … Aslında insanın tahammül edemediği kendisidir. Farkına varamaz. Canın kafesinde sıkıldığını, uçmak istediğini, özgürleşmek istediğini anlayamaz. Kızarak, söylenerek, şikayet ederek, mutsuzluğunun,huzursuzluğunun sebebini bertaraf etmeye çalışsa da, kafasındaki sorulardan kaçar. Farklı yerlerde farklı cevaplar bulmaya çalışır. Oysa aradığı kendindedir. İç aleminde gizlidir. Bahaneyi havaya, suya, toprağa, eşine, arkadaşına, işine, dostuna, arabaya, eve, kariyere, sevgiye, sevgiliye, sevgisizliğe ve daha pek çok şeye bulmak ona kolay gelir.
Zira kendini sorgulamadan, kendi ile yüzleşmeden dışarıda suçlu arayarak geçen zaman boşa geçen zaman değil midir?
Hayatı sadece yemek, içmek, gezmek, eğlenmek, çocuk büyütmek,işe gidip çalışmaktan ibaret görmek doğru mudur? İnsanın iç dünyasına yönelip ruhunun isteklerine cevap bulması, ruhunu tanıması onu terbiye edip olgunlaştırması , iç alemiyle hemhal olması gerçek mutluluğa ulaşması değil midir? İnsan kendi ile barışık olmalı , büyük şeylerde kısa süreli geçici mutluluklar yerine küçük şeylerde uzun süreli kalıcı mutlulukları tercih etmeli.Kendi olmalı kendi gibi yaşamalı. Derin düşünmeli. Hayatın sorumluluğunu üstlenmeli. Unutmamalıdır ki,yaşarken küçük şeylerde büyük tatlar bulmak insanın sorumluluğundadır.

Mesela şöyle bir slogan olmalı ve bu dört bir yere dağılmalı : "kendine 10 dk izin ver ne tv izle ne çocuğunun derdiyle ilgilen ne hesap yap ne de; dert düşün..bırak 10 dakika sadece kendine ayır,dinlen beynin sussun, sakinleş, insaniyetini düşün, ruhunu düşün..."

 Zamanla birlikte herşey kısalaştı, kısırlaştı, hep aynı döngü ve o döngüyü insan izlemekten görmekten şiddete ölüme acıya alıştı duymaz olduk görmez olduk işitemez olduk..İnsani yanımızı unuttuk egolarımız ön plana çıktı, benim doğrum oldu herşey..ve modern yozlaşma doğdu..kitaplar sustu, ruh sustu, sohbet sustu sanırım insanlık sustu...

İnsan düşünen bir varlıktır. Kendini iyi tanımalı, kendi ile barışık yaşamalı. Fıtratının gereğini yapmalı. Aklını kullanmalı. Düşünmeli, araştırmalı, soruşturmalı, yargılamalı, hesap sormalı...
Aklını iyi kullanan ve derin düşünen insanların hayatından aldıkları lezzetler, bu vesileyle elde ettikleri nimetler ve yaşadıkları konfor; düşünmeden kendilerini yormadan, yüzeysel basit düşünen bir akılla yaşayan insanların hayat kalitelerinden çok farklıdır.

Huzurun kaynağı derin düşünmede gizlidir…


muhabbetle
Hanife Mert

İnsanlık kan kaybediyor!

Gökyüzünde  yine sis var, 

dağlarda  ise duman.

Beklemekten yorulduk,

kalmadı artık dizlerde derman.

Acı, ölüm, gözyaşı, kin, nefret ve kan, 

İnletti semayı 

yanan yüreklerden coşan

feryat ve figan,

Nerede kaldı "İnsanlığı" getiren kervan?                           

Ahlak edep hak getire, 

adalet hepten çöktü. 

Yalan, dolan, riya olmuş baş tacı 

Helali haramı düşünmek artık  kimin harcı? 

Ayaklar baş  olmuş, başlarsa ayak. 

Zalimler zulümle  olmuşlar abad 

Yaşamak pahalı ölmekse ucuz,

Gel artık ey "insanlık"! gülsün yüzümüz

Hanife MERT

Sanki Hiç yaşamamış Gibi Öldürülen kadınlar!!

Nazım Hikmet "kadınlarımız" isimli şiirinde“…Anamız, avradımız, yârimiz. Ve sanki hiç yaşamamış gibi ölen… Ve soframızdaki yeri öküzümüzden sonra gelen ...Ve ekinde, tütünde, odunda ve kara sabana koşulan kadınlarımız”... dizeleri ile özellikle, her türlü çileyi göğüsleyen  cefakar ve vefakar Anadolu kadınını anlatmaktadır. O,ne yeri  öküzden sonra gelebilecek kadar değersiz ,ne de zulme uğramayı, horlanmayı hak edecek kadar zavallı  bir yaratılışa sahip.O, insan olmanın en temel unsuru, hayatın can damarıdır …En güzel şekilde yaratılmıştır.İnsanlığın devamı için olmazsa olmazlardandır. En büyük dertlerin dertlisi, çilelerin çilelisi, en büyük mutlulukların ardındaki sırdır. O anadır,bacıdır, yardır, yarendir... Lakin var oluşundan bu yana, hak ettiği yere hiç bir zaman konamayan, hep zarar gören ama kimseye zarar veremeyen kişidir. Çilekeştir, zillete düşendir. Bir kenara itilen, canı çıkana kadar dövülendir. Her kabağın başına patladığı yazgısı kara talihsizlerin talihsizidir.Çocuk yaşında evlendirilen neye uğradığını anlamadan hayatına son verilen küçücük çocuk gelindir... 

 Allah´ın kadını bir emanet olarak verdiğini unutan adamlara adam olmadıklarını anlatan sessiz aktörlerdir. 

"Sanki hiç yaşamamış gibi ölen, öldürülen kadınlar".

Ülkemizdeki kadınlar da, Tıpkı şiirdeki gibi hiç yaşamamış gibi ölüyor ve öldürülüyor. Kimi sokak ortasında, kimi çocuklarının gözleri önünde kurşunlar boşaltılıyor bedenine, kimi bıçaklanıyor, kimi,ıssız bir köşede işkence edilerek, kimi yaşının küçüklüğüne aldırmadan hoyratça davranılarak  öldürülüyor… 

Baba, erkek kardeş, eş, sevgili, eski eş hatta eski sevgili… Kimi töreyi gerekçe gösteriyor, kimi kıskançlığı,parasızlığı, kimi stresi, kimi de namusu... Kimi ayrılmak istemiyor, kimi boşanmak. Erkekler, yıllar önce boşanmış veya ayrılmış olmasına rağmen bunu kabullenemiyor ve kanlı elleriyle kadınların hayatına son kez dokunuyor. 
Nette okuduğum bir haber bir kadın olarak bir anne ve bir eş olarak yüreğimi acıttı... Haber şöyle;

8 yaşındaki kız çocuğu düğün gecesi öldü. Yemen'in güneyinde bulunan Hardth şehrinde sekiz yaşında bir kız çocuğu 40 yaşından daha büyük bir adamla evlendirildiği gece vajinasındaki ve iç organlarındaki yaralanmalar nedeniyle hayatını kaybetti. Tüm dünyada büyük yankı uyandıran olay sonrası insan hakları örgütleri ve Yemenli aktivistler adının Revan olduğu açıklanan küçük kızla evlenen adamın ve Revan'ın ailesinin tutuklanması için çağrı yaptı. Birleşmiş Milletler Nüfus Fonu (UNFPA) verilerine göre 2011 ila 2020 yılları arasında dünya çapında 140 milyondan fazla kız çocuğu 18 yaşından önce evlendirilecek. Bu rakamın 50 milyonu ise 15 yaşından önce evlendirilerek çocuk gelin olacak. Yemen’de ise kız çocuklarının üçte biri 15 yaşına gelmeden evlendiriliyor.

Cumhuriyet.com.tr

Daha çocuk yaşına rağmen, elinde bebeği ile evcilik oynaması gereken bir yaşta, cehalete kurban edilen bir can... Cahiliye döneminde diri diri toprağa gömülen kız çocuklarından ne farkı var Revan'ın... 

Her defasında son olmasını dilediğim kadın cinayetleri, tacizleri, kadına uygulanan zulümle  her geçen gün artıyor. Gün geçmiyor ki, öldürülen şiddete maruz kalan kadın haberleri medyada öncelikli yerini almasın... 

Sebep ister psikolojik, ister sosyolojik ve isterse toplumsal olsun, insanlığın yüz karası olan kadına uygulanan şiddet, taciz,  ölüm ve zulümlerin   biran önce son bulması ve kadına, anaya, eşe hak ettiği değerin saygınlığın kazandırılması dileğimle...

Umudun Bittiği yerdedir Ölüm!

Bizi yaşatan, hayata bağlayan, zorluklarla mücadele gücümüzü kamçılayan, ölüm ile hayat arasında bir köprüdür umut.
Eğer nefes alabiliyorsanız, içinizde umut ışığı hep yanacaktır, yanmalı. insanın içinde yanan o ışık hayal gücü ile sabırla desteklenerek hayat bulur. Kimi zaman bir fakirin sofrasındaki çorbada, kimi zaman zenginin bankadaki hesabında, bir hastanın ilacındaki şifada, bir öğrencinin notunda, bir gencin geleceğinde, bir aşığın vuslatında, bir memurun emeklisinde, bir kuşun kanadında, bir toplumun savaşsız, barış, kardeşlik sevgi duyguları ile bezenmiş çağdaş uygarlığı yakalamasında, soğukta titreyen evsiz bir yetimin sıcacık huzurlu bir evinde, huzuru tüketmiş bir ailenin,saadetinde gizli...
İnsan umuda en fazla, çaresizliğin girdabında kaybolmuşken ihtiyaç duyar. Çünkü çaresizliğin girdabında çabalarken umut anlamlıdır. Umut öyle bir şey ki, çaresiz kaldığın en zor anlarda görülen küçük bir ışığa, tıpkı pervanenin ateşe koştuğu gibi koşmaktır.
Yapmak istediklerinizin peşine düşmek! Bu uğurda zorluklar, engeller, önünüze çıkan her ne varsa umutla, sabırla, kararlılıkla, azimle ve inançla mücadele etmek.
Bu çok kolay değil elbet... Hatta hiç kolay değil! Zaten önemli olan zoru başarmak değil mi? Zoru başararak istenilen hedefe ulaşıldığında duyulan mutluluğu tarif edebilmek mümkün mü?.. Düşünsenize her şey kolay olsaydı, o istediğiniz şeye ulaşmanın kıymetini anlayabilir miydiniz? Her karşılaşılan engelde, zorlukta vazgeçmek yerine umudunu güçlendirerek "olay daha bitmedi" diyerek mücadeleye ve yola yeniden devam etmek. Yılmadan, yorulmadan…
Kimi zaman da umud eder, hayal eder, sabreder, mücadele eder ama istediğimize ulaşamayabiliriz. Karamsarlığa kapılıp umuttan, hayalden vaz geçmek yaşamaktan vaz geçmek demek değil midir? Çünkü insan umud ettiği ölçüde yaşar. Aydınlık karanlığın bittiği yerde başlar.
Evet sağımız solumuz karanlık görünüyor, öyle bakıyoruz penceremizden; kırmalıyız karaya boyanmış gözlüklerimizi , kırmadan anlayamayız dışarıdaki baharı.
Umutlarımız var , umutlar ki bizi hazırlar yarınlara.
İnsanın umudu bitmemeli, bitmesi kendinin bitmesi demektir. İnsan yürekten, inançla sarılırsa , birlikteliğin gücünü, birleşen ellerin yumruk olduğunu görür ve karanlığa bir balyoz gibi iner o yumruklar.
Gücümüzün heybetini görürsek, insanın kurtuluşunun, gücümüzün bütünlüğünden geçtiğini anlarız.
Umudun bitmesi demek insanın her şeyden vaz geçmesi, hayallerinden isteklerinden, özlemlerinden, beklentilerinden, kısaca yaşamından vaz geçmesi demektir.İşte bu noktada ölümden farksız bir yaşam devam eder.

Çünkü ölüm, umudun bittiği yerdedir.

Umut ışığınız sönmesin..

Hanife MERT

Eylül ve hüzün!

Her Eylül ayı geldiğinde içimi bir hüzün kaplar.. Eylül hüznün ayı, hazan mevsiminin başlangıcı.… Her yerde bir sessizlik hakim olur.Sadece sıcak yaz günlerinin sona ermesi ile tatlı tatlı esen hazan rüzgarlarının sesi duyulur. Bir zamanlar nadide bir tomurcuk iken etrafa canlılık güzellik katan yemyeşil yaprakların sararıp kuruması ve tutunduğu dalı terk etmesi gibi.Tıpkı sevdiğinden ayrılan, acısını ve gözyaşlarını yüreğine gömen bir sevgili edasıyla çaresiz düşmesine sessiz kalan dallar. Yaprağın kaderidir düşmek. Düşen ve hışırtılı sesleri ile bir oyana bir bu yana savrulan yapraklar neyi anlatmak ister bilinmez..

Tatlı tatlı esen sonbahar rüzgarlarının ardından yağan yağmurlarda sona eren son bulan güzelliklerin ardından dökülen göz yaşını andırır adeta... Doğanın bu nadide hali ne çok şey anlatır anlamak isteyene…! Doğanın sessiz çığlığı…

Bilinen bir şey var ki; o da hiç bir şeyin süreklilik taşımadığıdır. Güzelliğin, mutluluğun, canlılığın, sağlığın gençliğin ve hayatın tıpkı kuruyan yaprağın dalını terk etmesi gibi, insan da günü geldiğinde her şeyini geride bırakarak hayata tutunduğu dalını terk edecektir..

Ne zaman son bulacağı belli olmayan bu hayat yolculuğunda, yemyeşil bir yaprak gibi etrafa ışık canlılık saçarken, ışık olur kimilerine mutluluk huzur verir. Kimine rehber olur. Sevgi tohumları eker sevgisiz gönüllere... Dost olur, yaren olur. Kardeş olur kimine, kimine eş, kimine arkadaş olur. Kimine tutunacak bir dal olur... Ama bir gün kendinden çok şeyin gittiğini fark eder. Bir türlü ne olduğunu anlamadan tıpkı kuru bir yaprak gibi bir o yana bir bu yana savrulup durur dünya denen bu hanede..

Hiç ummadığı bir anda acı acı verilen bir sela ile irkilir insan. Hüzün dolu bir sesle sarsılır. Acı bir haber! Ölüm karşısında çaresizliğin haberini verir. Kelimelerin kifayetsiz kaldığı sözün bittiği yer.“ “Şüphesiz biz Allah’tan geldik ve şüphesiz dönüşümüz O’na dır.”

Gidenin ardından çaresiz bakakalırız. Her giden arkasında kocaman bir boşluk bırakır. Ne giden unutulur, ne de arkasında bıraktığı boşluk doldurulur.
  Gönül gözümüzü açmak için bir çağrı mı hazan mevsimi? Ölümü, yokluğu, çaresizliği çağrıştırması adına.. Her güzelliğin bir sonu olduğunu bilip ona göre yaşamalı insan, kısaca  kadere rıza göstermeli ...

Eylül İşte! hüznün değişmez adresi..
Eylül bu! acıtır... Ama zamanla acıya da alıştırır.

Muhabbetle,
Hanife MERT

Türk Milletinin iki büyük zafer bayramı kutlu olsun!

Şanlı Türk tarihimiz sayısız zaferlerle doludur. Ancak kazandığı iki büyük zafer vardır ki; o zaferler Türk tarihi açısından çok büyük önem taşır ve birbirlerini tamamlar niteliktedir. 26 Ağustos 1071 Malazgirt Zaferi ve 26 – 30 Ağustos 1922 tarihleri arasında yapılan Büyük taarruz ve Başkomutanlık Meydan Muharebesidir. Bir büyük Komutan Anadolu’nun kapılarını Türklere açtı, diğer büyük komutan da kapısını sabitledi kilitledi. Her iki kutlu zaferimiz hakkında kısa bilgiler;
MALAZGİRT ZAFERİ (26 AĞUSTOS 1071)

Bizans İmparatoru Diogenes, Türklere son ve kesin bir darbe vurmak istiyordu. Bu sebeble 200 bin kişilik büyük bir ordu hazırladı. Bu ordu da Ermeni, Gürcü ve ücretli Frank, Norman, Rus kıt’alarının yanı sıra, Türk soyundan Uz ve peçenk kuvvetleri de bulunmaktaydı. Nihayet Bizans ordusu doğuya doğru sefere çıktı. Bu sırada Alparslan, Mısır seferine çıkmıştı. Henüz Halep kuşatmasında bulunuyordu. Bizans ordusunun ilerleyişini duyunca süratle geri dönmeye karar verdi. Yaşlı ve yorgun askerlerini bırakarak emrindeki dinç

kuvvetlerle Ahlat’a geldi. Birkaç kez barış teklif ettiyse de bunu Alp Arslan'ın korkusuna yorumlayan Romanos Diogenes, barışı reddetti. Artık savaş kaçınılmazdı. Devrin kaynaklarına göre Bizans’ın 200 bin kişilik  ordusuna karşı, Selçuklu kuvvetleri 50 bin kişi kadardı. Bizans ordusundaki Peçenek ve Uz askerleri, karşılarındakinin Türk olduğunu görünce Selçuklu tarafına geçtiler. İki ordu Malazgirt Ovası’nda mevzilendi. İslam ülkelerinin her köşesinde, Alp Arslan’ın zafer kazanması için hutbe okunuyor, dua ediliyordu. Nihayet Alp Arslan ordusu ile cuma namazını kıldıktan sonra askerini oldukça etkileyen, coşkulu bir konuşma yaptı; şehit düşerse üstündeki beyaz elbisenin kefeni olduğunu, onunla gömülmesini vasiyet etti. Sonra eski Türk geleneğine uyarak atının kuyruğunu bağladı ve ordusunun başına geçti. (26 Ağustos 1071)Alp Arslan sayıca çok üstün olan Bizans kuvvetlerine karşı Türk savaş taktiği olan „Turan taktiği“ni başarıyla uyguladı. Askerlerin bir kısmı savaş alanının iki yanındaki tepelerde pusuya yattı. Diğer kuvvetler düşmana saldırdı ve kaçar gibi yaparak geri çekildiler (sahte ric’at). Türklerin bozguna uğradığını zanneden Bizans kuvvetleri disiplinsiz bir şekilde Selçuklu kuvvetlerini takibe başladı ve merkezden epey ayrıldılar.

Pusuya doğru çekilen Bizans ordusu, bu tuzağı geç fark etti. Geri çekilmeye çalıştıkları sırada Ermeniler ve yedek kuvvetler savaş alanından kaçtılar. Tam anlamıyla çembere alınan Bizans ordusu, akşama kadar süren Türk hücumlarıyla adeta yok edildi. İmparator yaralı olarak ele geçirildi ( 26 Ağustos 1071).Alp Arslan, imparatorun umduğunun aksine, ona çok iyi muamele etti; saygı gösterdi. Aralarında yapılan anlaşmaya göre, imparator kurtuluş akçası (fidye) karşılığında serbest bırakılacaktı. Ayrıca Bizans’ın elindeki bütün Müslüman esirler salıverilecek ve Selçuklulara yıllık vergi ödenecekti. Ancak Türk askerlerinin eşliğinde memleketine gönderilen Romanos Diogenes tahtından indirildi. Gözlerine mil çekilerek hapse atıldı. Yerine geçenler bu anlaşmayı tanımadılar. Bunun üzerine Türk komutanlara Anadolu'nun fethinin tamamlanması emri verildi.

Malazgirt Zaferi sonuçları itibarıyla hem Türk tarihi, hem de dünya tarihi bakımından çok büyük bir önem taşımaktadır. Malazgirt Zaferi sonucunda Anadolu’nun kapıları kesin olarak Türklere açılmış oluyordu. Böylece Anadolu’nun, Türklerin ebedi vatanı olması için en büyük adım atılmıştır. Zaferden sonra Anadolu’da irili ufaklı birçok Türk devleti kurulmuş, Türkiye Cumhuriyeti'ne kadar uzanan Türk tarihi başlamıştır. Bu zaferle, Türklerin İslam dünyasındaki prestiji ve liderliği daha da güçlenmiştir.
BÜYÜK TAARRUZ VE BAŞKOMUTANLIK MEYDAN MUHARREBESİ(Zafer Bayramı)
Başkomutan Gazi Mustafa Kemal Atatürk büyük Nutuk’(Söylev)unda Kurtuluş Savaşının nasıl kazanıldığını anlatır.. Başkomutan Gazi Mustafa Kemal Paşa, Batı Cephesi Komutanı ve İnönü Savaşları kahramanı İsmet Paşa ve Genelkurmay Başkanı Fevzi Çakmak Paşa büyük bir

gizlilik içinde taarruz planlarını hazırlarlar.
1922 Ağustos ayında Türk Ordusu taarruza geçmek için, Kurmay heyetince karar verilir. Mustafa Kemal, İsmet Bey, Fevzi Çakmak ve diğer paşalar ile kurmaylar; savaşı yönetmek üzere Kocatepe’ye gelirler.
26 Ağustos sabah, saat 05.30’da Türk topçu birlikleri Afyon’un güneyinden düşman siperlerini ateşle vurmaya başlar. Ardından piyadeler hücuma geçerler. Planlandığı gibi Büyük Taarruz devam eder ve düşman gerilemeye başlar, bozguna uğrayarak ikiye ayrılır.
30 Ağustos’a kadar düşman ordusu çembere alınır. 30 Ağustos sabahı, 1. Ordu ve avcı hatlarını ile 4. Kolordu’yu denetleyen Başkomutan Mustafa Kemal Paşa; saat 14.00’da Aslıhanlar yakınındaki "Komuta Karargâhından taarruz emrini verir. Dumlupınar’da ordumuz düşmana son darbeyi vurur. Düşman askerleri kaçmaya başlar. Mustafa Kemal Paşa; kaçan düşman askerlerini kovalamak için, "Ordular, ilk hedefiniz Akdeniz’dir. İleri!" komutunu verir. Yunan Başkomutanı General Tikopıs dâhil çok sayıda esir alınır.
Şahlanan Türk Ordusu düşman güçlerini İzmir’e kadar kovalar. 9 Eylül 1922 günü Türk Ordusu İzmir’e girer. Batı Anadolu’yu yakan yıkan düşman kuvvetleri canlarını zor kurtararak, geldikleri gibi gemilere binerek giderler.
30 Ağustos 1922 tarihi, Türk ulusunu esir etmek isteyen emperyalist güçlere karşı; kadınıyla çocuğuyla, ordusuyla topyekûn verdiği bir savaşın ve ulusal benliğini kurtardığı ve Zafer Destanı’nın yazıldığı gündür.
Malazgirt Savaşı’yla (1071) 26 Ağustos’ta Anadolu’nun Türklere kapılarını açan kahraman ordumuz; Başkomutanlık Meydan Muharebesi’yle de Anadolu topraklarının Türk Vatanı" olduğunu önünde durulmaz bir iradeyle düşmana ispatlamıştır. Ve yine ulusumuzun iradesiyle Cumhuriyet kurulmuştur.

Atalarımızın destanlar yazarak bize emanet ettiği bu kutsal vatanımıza, bayrağımıza, tarihimize, sahip çıkmak en kutsal görevimizdir. Vatan sevgi demektir, bağımsızlık demektir, özgürlük demektir, İman demektir, Vefa demektir.

Her iki Zafer Bayramımız Kutlu olsun...!

Sözün Özü; Bir yolun varsa gidilecek sona bırakma!

Bir yolun varsa gidilecek sona bırakma,

Bir sözün varsa dilden yüreğe, hiç susma

Görmen gerekiyorsa birini git yanına!

Okşaman gereken bir yürek varsa esirgeme elini.

Hayat çok zalim,

An gelir;

…Elini, gözünü, yolunu, yüreğini alır senden,

O zaman istesende;

Dokunamaz,

Göremez,

Gidemez,

Söyleyemez olursun… ”

Can Yücel

Hayat çok kısa yarın bizi nelerin beklediğini, başımıza nelerin geleceğini bilemiyoruz. İyisi mi biz düşüncelerimizi, duygularımızı, sevgilerimizi, dostluklarımızı vefamızı yad etmeyi  yarına ertelemeyelim.  Kaldı ki yarını görememek, görüp de gidememek, görememek,söyleyememek var.

Sevdiklerinize zaman ayırın; yoksa zaman sizi sevdiklerinizden ayırır...

- William Golding -