18 Mayıs 2012 Cuma

NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE!!


Hakan Evrensel emekli bir subaydır. Güneydoğu Anadolu''da terörle mücadele etmiştir. Evrensel daha sonra istifa ederek, Güneydoğu Öyküleri-1, 2, 3 adlı üç kitap yayınlamıştır. Bu kitapta subay, doktor, hakim, savcı, er Güneydoğu Anadolu''da emperyalizmin işbirlikçisi PKK''ya karşı mücadele edenlerin mücadele anıları anlatılır. Üç kitapta defalarca basılmıştır. Şimdi üç cilt bir arada "Güneydoğu Öyküleri" adı ile yayınlandı. Oğullarının yiğitliğini anlamak isteyen bir milletin okuması gereken bir kitaptır. Evrensel'' in kitabı. Bütün kitapçılarda bulmak mümkün. 

Bugün size bu kitaptan bir hakimin anılarını aktarmak istiyorum. Güneydoğu''nun küçük bir ilçesinde görev yapan hakim ilçe dışındaki lojmanından görünen karakolun bir gecesini şöyle anlatır:
 "Lojmanımızın balkonundan o karakol görünürdü. Yaklaşık bir aydır her istihbarat kaynağından karakolun basılacağı haberi geliyordu. Üstelik baskının şimdiye kadar yapılanlardan çok daha büyük olacağı söyleniyordu. Yakın birliklerden timler getirildi, karakolun etrafına mayınlar döşendi, ağır silahlarla takviyeler yapıldı ve baskın beklenmeye başlandı. En son gelen istihbaratta baskının saati ve baskına katılacak terörist sayısı bile veriliyordu. 22.10, beş yüz terörist.
 Karakol o gün basılmadı. Bir gün sonra, bildirilen saatte cehennem başladı. Balkonumuzdan izlediğim dehşet dolu manzarada, daire haline gelmiş teröristlerin, dairenin ortasına, gecenin karanlığında ateşleri parıldayan silahları ateşlediklerini görüyordum. Karakolun, havan ve roket mermilerinin patladığı yerde olduğunu biliyorduk. Tam anlamıyla çember içine almışlardı. Lojmandan ayrılıp doğruca jandarmanın binasına gittik. Karakolun merkezi, telsizle, sürekli timlerden durumlarını bildirmelerini istiyor; dış emniyette bulunan timler de bu çağrılara cevap veriyor, havan ve uçaksavar ateşi istedikleri yerleri de tarif ediyorlardı.
 Bir süre sonra telsiz konuşmaları, timlerden birinin üzerine yoğunlaştı. Timden bir türlü cevap alınamıyordu. Üst üste, defalarca çağrı yapılıyor ancak bir türlü timle irtibata geçilemiyordu. Konuşmaları takip eden askerler timden ümitlerini kesmişlerdi. Ama bir yandan da çağrılar devam ediyordu. Bir saat kadar sonra, telsizden bitkin bir ses duyuldu:
 "Yaralılarım var, yaralılarımı alın."
 Tüylerimiz diken diken olmuştu. Hemen cevap verildi. "Tamam Suat 3, sakin olun, az sonra birlik çıkacak." İlk yaralı haberi, bu saatlerdir aranan timden gelmişti. Tim komutanı konuşurken arkadan silah sesleri duyuluyordu. Herkes bu sözler üzerine yorum yapıyordu. Telsizin başındaki tim komutanlarından biri, bu timde şehit olduğundan emindi. Merkezden tekrar çağrı yapıldı.
 "Suat 3 , irtibatı kesme. Sakin olun!"
 Cevapta bir değişiklik olmadı :
 "Yaralılarım var. Kan kaybediyorlar. Yaralılarımı alın!"
Ve tam bir buçuk saat, beşer dakika arayla Suat 3 kodlu timle muhabere aynen bu sözlerle sürdü : "Yaralılarımı alın" , "Sakin olun, geliyoruz." Hepimiz o time kimsenin yardıma gidemeyeceğini çok iyi biliyorduk. Karakola düşen mermi sayısında azalma olmuyor, aksine, takviye alan teröristler baskının şiddetini gittikçe artırıyorlardı. Kimsenin, değil karakolun dışına çıkmak, mevzi değiştirebilecek fırsatı dahi olmadığı apaçıktı.
Bir süre sonra, Suat 3''ün telsizinden hırs dolu kelimelerini işittik:
 "Hemen gelip yaralılarımı almazsanız, karakola dönüp bölüğü tarayacağım."
 Hepimiz şok olmuştuk. Hemen tabur komutanı devreye girdi. Hemen hemen aynı sözcüklerle tim komutanına sakin olma çağrısı yaptı. Ama işe yaramıyordu. Tim komutanı "Yaralılarımı alın!" dışında başka bir şey demiyordu. Tabur komutanının da telsizi bırakmasıyla, bir saat kadar daha tim komutanından ses çıkmadı. Birer dakika arayla yapılan yoğun çağrılara cevap vermedi. Hepimiz tim komutanının da şehit olduğunu düşünüyorduk. İçim burkuluyor, başım dönüyor, tanık olduğum bu anlardan nefret ediyordum. Telsizin başına tim komutanının okuldan devre arkadaşı geldi. Son bir ümitle eline mikrofonu alıp, cevap beklemeden, telsizin kodlarını da kullanmadan, konuşmaya başladı :
 "Devrem ben Hüseyin. Geçmiş olsun devrem. Biraz daha dayan olur mu? Bak destek timleri yola çıktı. Sana doğru geliyorlar. Devrem aman pes etme olur mu?"
 Telsizin mandalını bırakıp beklemeye başladı. Hepimiz Motorola marka, duvara monteli telsiz cihazının hoparlör kısmına gözlerimizi dikmiş bekliyorduk. Ve konuştu :
 "Devrem, bölük komutanı nerde?"
 Hepimiz derin bir "Oh!" çektik. Telsizden, "İzinde devrem" yanıtı verildi. Suat 3 , artık tükenen bir sesle konuşmayı sürdürdü :
 "Ne olur yaralılarımı alın. Bende yaralıyım."
O ana kadar kendisinin de yaralı olduğunu söylememişti. Hepimiz donup kalmıştık. Telsizin başındaki devre arkadaşı da bu sözü üzerine mikrofonu fırlattı ve odadan çıktı. Ben kapının hemen eşiğinde ayakta duruyor, duyduklarım ve gördüklerimle bir tarihe tanıklık ettiğimi düşünüyordum. "Ben de yaralıyım" dan sonra yine ses kesildi. Sabaha kadar hiç konuşmadı Yüzlerce kez yapılan çağrılara cevap vermedi. Artık onun şehit olduğuna ben de inanmıştım.
Gün ağarırken hepimiz yorgun düşmüş, telsizden yapılan "Suat 3, Konuşan Suat , Cevap ver!" çağrısından bıkmış halde bir köşede yığılmışken, birden telsizin mandalına basıldığını fark ettik. Telsizden silah sesleri geliyordu. Ve on on beş saniye sonra hayatım boyunca unutamayacağım bir İstiklal Marşı dinlemeye başladım. Mandala sürekli basıldığı için bütün telsizlerin konuşma imkanı durmuştu.
Çatışmanın altında yaralı bir tim komutanının, makamıyla söylediği İstiklal Marşı''nı dinliyordum. Gözlerim dolmuştu. O ana kadar duyduğum en güzel İstiklal Marşı''ydı. Birinci dörtlüğü bitirdi. İkinci dörtlükte sesi çatallaştı. Kelimeler uzadı. Ama marşı söylemeyi bırakmadı. Bozuk bir ses tonuyla, kendini zorlayarak okumaya devam etti. Marşı bitirdiğinde, ben de bitmiştim. Hemen orayı terk ettim.
Bir daha onun sesini hiç duymadım. Toplam 22 şehidin verildiği o baskın gecesinde, vücuduna saplanmış 7 merminin acısıyla söylediği İstiklal Marşı''nı ruhuma işleten tim komutanının ölmediğine ise hala inanamıyorum."
 Hakimin anıları burada sona eriyor. İşte benim Türk subayından anladığım budur. Vücudunda yedi mermi olduğu halde makamı ile İstiklal Marşı söyleyen adamdır. İstiklal Harbi''ni kazanan, Kocatepe''den Mustafa Kemal ile İzmir''e akan ruh bu ruhtur. Bu ruh, alp eren akıncı ruhudur. Bu ruh Kürşad ile Çin Sarayı basar. Alp arslan ile Anadolu''yu yurt eder. Mohaç''ta bir devleti birkaç saat içinde yüzlerce sene için yok eder. Gazi Osman Paşa ile Tuna''yı durdurur. Gazi Mustafa Kemal ile emperyalizmi Anadolu''da boğar. Ve onlar göğüslerinde Kocatepe''de Atatürk''ü taşırlar.
_Alıntı__


7 yorum:

  1. Ve şimdi bu subayları ABD karşıtı, BOP karşıtı olduğu için 'darbe yapacaktı' diyerek içeri alıyorlar...astları,üstleri,genel kurmay başkanıyla birlikte!...o şehitler İstiklal marşımızı okuyarak bu şerefsizlerin kapalı kapılar ardında pkk ile pazarlık yapsınlar diye mi şehit oldu? Milletin bir kısmı hain, bir kısmı gaflet içinde bihaber..

    YanıtlaSil
  2. Gözlerimde nem eksik olmadı yazıyı okurken. Ruhları şad olsun bu vatan için toprağa düşen yiğit insanların. Bu nedenle diyoruz ki; hiç bir güç yiğit Anadolu insanını alt edemeyecektir. Edememiştir de. Kurtuluş Savaşı dikkatle incelendiğinde emperyalizmin nasıl bir ruh birlikteliği ile alt edildiği görülecektir. Hepimiz Mustafa Kemal'in askerleriyiz. Hainler hiç bir zaman emellerine kavuşamayacaklar, bu millet onlara hak ettikleri cevabı verecektir. Kalemine sağlık Hanife Hanım. Bu öyküyü bizlere okuttuğun için.

    YanıtlaSil
  3. Valla Müjdeciğim TÜRK olmakla her zaman gurur duymuşumdur..Ve sonsuza kadar da duyacağım..Milletin bir kısmı hain evet, bir kısmı gaflet içinde de olsa. Millet herşeyden haberi var.. Yine inanıyorum ki zamanı geldiğinde en güzel cevabı verecektir.. Biz hiç bir Mİllete benzemeyiz. Bizim şanlı tarihimiz, nice zor dönemlerden geçerek, nice kahramanlıklara sahne olmuş. Bu topraklar. Bu zor dönemler de atlatılacaktır.. Asla inancımızı kaybetmemeliyiz.Şuan ki yaşadıklarımız yeni ve ilk kez değil, son da olmayacak..Bu Millet yüreğinde İman, Atatürk, vatan aşkını taşıdğı müddetçe herşeyin üstesinden geliriz. Allah'ın izniyle.. İçimizi ferah tutalım.. canım öptüm, sevgiler..İyi geceler.

    YanıtlaSil
  4. Bu vatan için kendilerini gözünü kırpmadan feda eden vatan evlatlarına çok şey borçluyuz.Pkk şarlatanları ile pazarlık yapmak bu şehitlerin, vatan evlatlarının kemiklerini sızlatacaktır.

    YanıtlaSil
  5. Aynen duygu ve düşüncelerinizi paylaşıyorum.. Bu yiğit vatan evlatlarını gördükçe, onlarda ki vatan aşkını gördükçe ve tarihimizi düşündükçe asla ümidimi yitirmiyorum..Ben de sizin ifade ettiğiniz güzel düşüncelerinizi ben de Müjde'ye yazdım..Geçmişimi düşündükçe, asla ümitsiz değilim...
    Biraz önce facebookta, dün askerliğini bitirip ailesine dönen kuzenimin oğlunun sözleri öyle duygulandırdı ki beni.. Ben anaocağına döndüm ama aklım asker ocağında, şimdi tekrar götürseler hiç gözümü kırpmadan yine giderim, çok kişi benimle aynı düşüncede.. Sözü çok mutlu etti..Ben teşekkür ediyorum.. saygılar..

    YanıtlaSil
  6. İçim acıyarak okudum aslında bu tür üzücü yazıları okumuyorum t v debile acı haberlere bakmam çünkü çabuk etkilenen bir insanım üzücü olaylar hele askerimiz olursa ben çaresiz hissediyorum hala kayıplarımız var giden bu vatan evlatları sayesinde rahatça yaşayabiliyoruz vaktim olursa bir daha okusam hangi insan evladı etkilenmezki böyle bir yazıdan ellerine emeğine sağlık Hanife hanım sevgiler selamlar bugünlerde iyi değilim kusuruma bakma can arkadaşım

    YanıtlaSil
  7. Sayan hanım, üzücü ama gerçek..Bizler bir an üzülüyoruz ve geçiyor.. O ana, baba,eş ve diğerleri ömürlerinin sonuna kadar o acı içlerini yakıp kavuruyor..Sabır diliyorum Allah'tan onlar için..
    Seninle konuşalım bir ara inşaallah.. Öpüyorum seni, sevgiler..

    YanıtlaSil

YENİ KİTABIM YOLCULUK ÇIKTI!

Uzun bir aradan sonra merhaba diyerek yeni döneme başlamak istiyorum. Bir süredir bloğumdan ve   değerli blog arkadaşlarımdan uzak kaldım. S...