Umut Ne Zaman Ölür?

Sabahları çok erken kalkarım. Öyle ona on ikiye kadar uyuduğum pek görülmemiştir. Çalıştığım yıllardan kalma bir alışkanlık...

 Bu sabah da erken saatte pencereme vuran sabah güneşinin ışıklarıyla uyandım. Uyku mahmurluğuyla perdeyi aralayıp dışarıya bakarken, pencerenin aralığından içeriye girmeye çalışan sabah yelinin yüzüme hafif hafif dokunuşuyla, içime huzur yayılıverdi.

 Sonbaharın ılık günlerini yaşadığımız bugünlerin tadını çıkarmalıyız diye düşündüm. Zira “bu kış zor geçecek söylemleri” nedeniyle dondurucu soğuğuyla kış kapıda...

Yeni bir güne, yeni bir haftaya, yeni bir mevsime veya yeni bir yıla başlamak beni her zaman heyecanlandırır. Çünkü bitişler hüzün verse de, yeni başlangıçlar yeni heyecan, yeni umut demekti... Toplum olarak, dünya insanlık ailesi olarak en çok ihtiyacımız olan şeydir;“Umut”

Umut nedir diye hiç düşündünüz mü? Umut hakkında pek çok yazı yazdım ve çoğunlukla çeşitli sosyal medya hesaplarımda paylaştım. Hatta son kitap projemin konusu da umut. “Umut fakirin ekmeği, çıkmayan candan umut kesilmez” gibi söylemlerde bulunmuş atalarımız. Nefes alıyorsan umut etmeye devam etmelisin. Zira umudunu yitiren her şeyini yitirir...

Her ne kadar Friedrich Nietzsche “Umut en büyük kötülüktür, çünkü işkenceyi uzatır.” diye tanımlasa da, ben umudun yaşamla ölüm arasında bir köprü olduğuna inanırım. Eğer nefes alabiliyorsanız, içinizde umut ışığı hep yanacaktır, yanmalı da… İnsanın içinde yanan o ışık hayal gücü ile sabırla desteklenerek hayat bulur.

  İnsan ne zaman umutsuzluğa düşer? Kendisine umut vadedenin sözünde durmaması, vadettiği şeyi yerine getirmemesi insanın umudunu kaybetmesine neden olur. Umudunu kaybeden de her şeyini kaybeder.

Yazıma konuyla alakalı olduğunu düşündüğüm bir hikayeyle devam etmek istiyorum.

Ülkenin birinde bir kral dondurucu bir kış mevsiminde gecenin soğuğunda nöbet tutan muhafıza sorar:

– Üşümüyor musun?

Muhafız:

– "Alışığım sayın kralım" diye yanıtlar.

Kral:

– "Olsun, sana sıcak tutacak elbise getirmelerini emredeceğim" der ve gider. Gidiş o gidiş.

Bir süre sonra içeri girdiğinde emri vermeyi unutur...

Ertesi gün duvarın yanında muhafızın soğuktan donmuş cesedini görürler, duvarın üzerinde de bir yazı vardır: "Soğuğa alışkındım; fakat senin sıcak elbise vaadin beni öldürdü..."

 Türlü türlü vaatlerle insanları bekleterek onları bir umuda bağlayarak kesinlikle bir kazanç sağlamaya çalışmayın. Çünkü insan, bekledikçe değişir. Beklettiğiniz kişi hakkınızda telafisi imkânsız olumsuz düşüncelere girer. Kendisine umut verip de sözünüzü yerine getirmediğiniz kimsenin önce umudunu öldürürsünüz, ardından sevgi, saygı, güven ölür, dostluk ölür, muhabbet ölür. Sonra insanlık ölür.

Hanife Mert

 

 

 

Kaldığımız Yerden Devam!

Eski yılı geride bırakarak, yeni yıla yeni umutlarla ve yeni heyecanlarla başladık. Görünürde değişen pek bir şey yok gibi düşünülse de aslında çok şey değişti. Yeni bir yıla girdik. Bununla birlikte eski sorunlar çözüm bulmasa da, sorunların çözüleceğine dair içimizde bir umut ışığı belirdi...

Biten şey hüzünlendirir, başlayansa umutlandırır ve heyecanlandırır insanı. Bu umut ve heyecanla beklentilerimiz de değişime uğramaktadır. Bize düşen geçmişin keşke’lerine takılmadan kendimizi yeni yıla odaklandırmalıyız. Aksi halde geçmişin sorunlarıyla uğraşırken bu yılın güzelliklerini ıskalamamış oluruz. Çünkü geçmişte yaşanan her neyse yaşanmış ve bitmiştir. Bize düşen geçmişin muhasebesini iyi yapıp ondan dersler alarak bu güne bu yıla odaklanmaktır.

Şu an pek çok şey belirsiz gibi gözükse de umutla beklemek ve yeni kararlarla yeni yol haritası belirleyerek yola devam edilmeli. Umutlu olmak onu kaybetmemek çok önemli. Zira umudunu kaybeden hayallerini, beklentilerini kısaca her şeyini tüm yaşam enerjisini kaybeder. Bu ise insanı yaşayan ölüden farksız eder.

Umut bizim gelecekle; hayallerimizle, özlemlerimizle ve beklentilerimizle kurduğumuz bir köprüdür. Bu köprüyü sağlamlaştırmak elimizdedir. Çünkü umudunu güçlendiren, inançla güçlenir. İnanç umudun, umut ise mutluluğun kaynağıdır.

Yine yeniden ulusça çözüm bekleyen sorun yumağıyla başladık yeni yıla. Ancak bu sorunlar ne kadar büyük olursa olsun, bir gün mutlaka biteceğine dair umutlarımızla ve dahi inancımızla üstesinden gelecek umut ışığı içimizde yanmaktadır...

Hem her türlü zorluğu aşarak bu günlere gelen bu ulus bunun da üstesinden gelecektir. Tıpkı bundan yüz yıl önce 3 Ocak 1922 yılında Fıransız’ların işgal ettiği Mersin’i destanlar yazarak kurtardığı gibi...

Bu bağlamda Ulu Önder Atatürk’ün “
Mersinliler, Mersin’e Sahip Çıkınız” sözünden yola çıkarak; atalarımızın bize bıraktığı bu güzel Akdeniz’in incisi Mersin’i birlik ve beraberlik içerisinde sahip çıkmaya onu daha da geliştirip güzelleştirmeye gayret etmeliyiz.
Bu duygu ve düşüncelerle başta cumhuriyetimizin kurucusu Ulu Önderimiz Gazi Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere; onun silah arkadaşlarını ve kurtuluş mücadelesinde destanlar yazarak bu vatana sahip çıkan tüm gazi ve şehitlerimizi rahmetle ve minnetle anıyoruz.

3 Ocak Mersin’in Kurtuluş Günü tüm Mersinlilere kutlu olsun.

Okurlarıma sevgiler,

Hanife Mert

NOT: Görsel netten alıntı.

Umudunu Yitiren Her Şeyini Yitirir!

 

Sabah pencereme vuran güneşin ışıklarıyla uyandım. Uyku mahmurluğuyla perdeyi aralayıp dışarıya bakayım derken, pencerenin  buğulu olduğunu fark ettim. Günlerdir süren yağmurlu ve soğuk hava yerini, güneşli ama yine soğuğa bıraktı. Güneş olmasına rağmen dışarı çıktığında buz gibi bir havayla karşılaşıyor insan. Kış kendini hissettirmeye başladı artık.

Yılın sonlarına geldiğimiz şu günlerde içimde bir burukluk hissediyorum. Kendi kendime acaba bitişler mi benim böyle hissetmeme sebep,  yoksa sürprizler mi? diye düşünmeden edemiyorum. Oysa bitişler hüzün verse de başlangıçlar heyecanlandırmalı, umutlandırmalı değil mi? Yeni başlangıç yeni umut demekti. Ama yok, hüzünle beraber huzursuzluk yaşama sevincimi azaltıyor. Buna rağmen umudumu kaybetmedim. Her ne yaşanırsa yaşansın nefes alıyorsa insan umut hep vardır felsefesine inananlardanım. Çünkü umudunu yitiren her şeyini yitirmiş demektir. Çıkmayan candan umut kesilmezmiş.

2021’in son demlerini yaşadığımız şu günlerde kendimle ilgili beni böyle hüzne sevk edecek bir iki önemli olayın dışında kayda değer pek bir şey olmadı hayatımda. Olan da tüm yaşamıma bedeldi. Daha fazla meraklandırmadan;  ilk olarak 2021 Mart ayında ailecek yakalandığımız Covit 19 hastalığını yine ailecek verdiğimiz bir mücadeleyle atlattık. Atlattık atlatmasına da etkisini pek o kadar kolay atamadık üzerimizden. Hep endişeli, hep korkuyla yaklaştık insanlara. Her şey öyle ani oldu ki hazırlıksız yakalandığımız bu illet tüm alışkanlıklarımızı alt üst etti. Bizde ne kültürel değerler, ne paylaşımcı yaklaşım ne vefa ne dostluk ne de arkadaşlık, ne akrabalık ilişkileri bırakmadı. Hepsini yerle bir etti. Yerine zaten var olan insanın sadece kendi çıkarını önemsediği, bencillik duygusunu başköşeye oturttu. Çünkü bu illet bir girdi mi, girdiği yeri alimallah talan ediyor. Orada kim var kim yok hepsini beraber alıp götürüyor. Hem de kimsenin gözünün yaşına bakmadan... Biz hayattayız ve bu belayı atlattık çok şükür. Ya atlatamayan genç yaşlı, binlerce, hatta yüz binlerce, milyonlarca insanın yaşam öyküsünü sonlandırıp bu hayattan koparması. Bununla da bitmiyor etkileri geride kalan sevenlerinin de yaşamını alt üst ediyor.  

Her karanlığın sonu aydınlık, her sıkıntının sonu ferahlıkmış ya hani. Nur içinde yatsın babaannem; “ acı, sıkıntı beraberinde gizli armağanla gelirmiş, sen acına sabret, vakti geldiğinde sıkıntın, armağanını bırakır ve gider.” demişti. Öyle de oldu. Nasıl mı? Elbette Covit 19 belası sürekli değiştirdiği varyantlarla dünyayı etkisi altına almaya can almaya devam ediyor. Bana sunduğu armağan şu; üç yılı aşkın bir süredir üzerinde çalıştığım ünlü şairimiz Orhan Veli'nin yaşam öyküsünü yazdığım Fırçadaki Son Şiir adlı kurmaca biyografik romanım temmuz gibi raflarda yerini aldı. Bu benim için inanılmaz bir sevinç ve mutluluk kaynağı oldu. Kitap çıkaranlar iyi bilir. Kitaplar yazarların çocukları gibidir. Benim için de öyle oldu... Bu heyecan ve sevinç 20-28 Kasım tarihleri arasında Mersin’de altıncısı yapılan CNR Kitap Fuarında da devam etti. Ancak 27 Kasım akşamı aldığımız acı haber hem şaşkınlığa hem de hüzne boğdu  bizi. Eşimin ablasını kaybettiğimizi öğrenmiştik. Hem de çağın vebası olan Covit 19 virüsü sebebiyle... Daha bu acıyı kabullenememişken hemen ertesi gün ablam gibi sevdiğim kuzenimin ölüm haberiyle sarsıldım.

Güzel ülkeme baktığımda ise benden pek farklı olmadığını görüyorum. O benden daha fazla buruk  ve hüzünlü hatta yaslı... Sebebi herkesçe malum... Kötü yönetim ve sonucunda ona reva görülenler... Mış gibi, mahsuzcuktan, evcilik oynar gibi, dostlar alış verişte görsün, kitabına uydurmakla, ben  yaptım oldu dayatmalarıyla gelinen nokta... Sonuç mu? Sonuç ortada güvensizlik, belirsizlik, umutsuzluk, mutsuzluk, işsizlik, açlık, sefillik perişanlık ve daha neler neler... Bir devletin varoluş garantisi, temeli olan ekonomi yönetimini “gözlerindeki ışıltı”yla çözüme kavuşacağına inanan bakanlar. Daha ne olsun pamuk ipliğine bağlı bir ekonomi, bir gecede yapılan açıklamalarla perişan edilen halk...  Bildiğiniz şeyi detaylandırmaya ne hacet... Deveye “boynun neden eğri”  diye sormuşlar. O da “nerem doğru ki?” diye yanıtlamış. Biz de öyle değil miyiz? Nereyi tutsak elimizde kalıyor... Ülkede sorun mu biter?

 Acaba diyorum üzerimize çöreklenen bu kara günler, babaannemin dediği gibi armağanını bırakarak bizi terkedecek mi? Ne dersiniz? Ben diyorum ki gitsin de armağanını bırakmasa da olur...

 

 Okurlarıma sevgilerimle,

 Hanife Mert

BİR GÜN DAHA BİTMEDEN

Bu gün de akşam oldu. 

Bir günün daha geldik sonuna. 

Ufukta güneşin kızıllığını saklarken bulutlar, 

Bir gün daha bitmeye hazırlanıyor 

Belki de hayattaki son günümüz! 

Zamanın hızlı çarkında kaybolup gidiyor ömrümüz. 

Yapamadıklarımızı yapmak ve keşkeler için ek süre yok! 

Geç olmadan tutunmalı hayata, 

Bulutun maviliğini, güneşin kızıllığını, 

ayın parlaklığını fark etmeli. 

Yıldızların güzelliğini, denizin serinliğini, 

yeşilin huzurunu çekmeli içimize 

Sevginin yüceliğini, dostluğun değerini, 

vefanın güzelliğini bilmeli bildirmeli herkese. 

Çaresizlere çare, dertliye derman, 

Mazlumun yüreğinde umut, 

Zalimin tepesinde yumruk olmalı 

Kuşların kanadına yazmalı 

barış, sevgi, kardeşlik türküsünü 

ulaştırmalı herkese... 

Bir gün daha bitmeden... 

Yaşamalı bu günü, yarına gitmeden 

Yaşamalı... Bu gün bitmeden... 

Muhabbetle 

Hanife MERT 

ÇIKMAYAN CANDAN UMUT KESİLMEZ

Sabah kahvaltısını çok severim. Sevmek ne kelime, asla es geçemeyeceğim bir öğün. Yok efendim sabahın köründe hiç canım istemez, yok efendim geç saatte yiyemem gibi mazeretim hiç olmadı. Hazır olsa, sabah uyanır uyanmaz yapacağım da... Çocukluğumdan gelme bir alışkanlık bu. Annem kahvaltı yapmadan asla okula göndermezdi. "Güçlü ve zinde olmak için bu şart " der ardından başarılı olmanın ilk ve önemli kuralı" derdi. Çocuklarıma bu kuralı kavratamadım maalesef. Ben mi başarısızdım, yoksa üzerimde annemin ağırlığını daha fazla mı hissediyordum, bilmiyorum...
   Önceki gün sabah kahvaltı hazırlarken ekmeğin olmadığını fark ettim. Üşenmeden üzerimi değiştirip maskemi de taktıktan sonra, sitemizin az ilerisinde pide pişirim fırınından sıcak pide almak için evden çıktım. Site giriş kapısının önünde komşumla karşılaştık. İlk dikkatimi çeken dışarıda olmasına rağmen maskesiz olmasıydı. Beni maskeli görünce tedirgin olduğunu gözlerinden anladım. Ses çıkarmadım... O anlamıştı anlayacağını. Bozuntuya vermeden selam verdim. Mesafemizi koruyarak sohbet ettik ayak üstü.
   Ona; " sabahın bu erken vaktinde burada ne yaptığını" sordum. Komşumun kafası karışık, canı sıkılmış gibiydi. Ne olduğunu sorduğumda kızından bahsetti. Komşumun kızı bu yıl üniversite sınavlarına hazırlanıyor. Lise son sınıfta okuyor. Farklı şikayetlerinden bahsetti. "Heyecanının hat safhada olduğundan, dudaklarının morardığını, yüzünün sarardığını söyledi. E, malum bir de pandemi süreci çocuğun dengesini iyiden iyiye bozdu. Önce kalple ilgili bir uzmana tüm tetkiklerini yaptırdık, hiç bir sorunun yok. Sanırım sorun psikolojik. O nedenden dolayı, sınavdan önce bir uzmandan yardım almaya karar verdik" dedi. Üzüldüm... Geçmiş olsun dileklerimi ilettikten sonra yanından ayrıldım. Kafamın içinde düşünceler cirit atmaya başladı.
    Hiç şüphesiz her anne baba çocuklarının iyi bir hayat sürmesini, hayat standartlarının yüksek olmasını ister. Bunun için elinden geleni de gelmeyeni yapmaya gayret eder. Bunun yolunun iyi kaliteli bir eğitimden geçeceğini bilir. Daha okula başladığı andan itibaren başlar kaygısı. Hangi okul daha iyi, hangi öğretmen daha başarılı onun arayışına girer. O da yetmez hangi özel hoca, özel okul, özel etüt merkezi vs. göndermekten çekinmez. Hatırlıyorum da benim arkadaşım emekli olduğunda aldığı emeklilik ikramiyesini kızına her dersten aldırdığı özel ders için kullanmıştı. İş sadece maddiyatla bitmiyor. Kalitesiz, plansız programsız yap boz tahtasına çevrilen eğitim sistemimizin çocuklarımızın sağlığının üzerinde yaptığı olumsuz etki hayatının her dönemini etkileyecek boyuta gelebiliyor.

     Çocukları yarış atı gibi gören, çocuğu sadece sınavlara hazırlayan ve sınavların bitmesiyle öğrenilen bilgilerin de son bulduğu garip bir eğitim sistemimz var. Hal böyle iken, çocukluklarını yaşayamayan, sevgiden saygıdan yoksun, milli ve manevi değerlerden uzak bir gençlikle karşı karşıyayız. Bunu devlet ve aile olarak el birliğiyle başarıyoruz. Sonra da bize neler oluyor? diye yakınıyoruz.

    Günümüzde çocuk yetiştirmek zor zanaat. İlmek ilmek işlemek lazım hayatı. Sözcük sözcük öğretmeli zorlukları.Tüm bunları yaparken eğitime önce kendimizden başlamalı. Çünkü kendi kabuğumuzdan çıkamıyoruz. Verdiğimiz ya da vermeye çalıştığımız eğitim kendi çocukluk dönemimizi yansıtan eğitimden ileri gidemiyor. "Ben sizin yaşınızdayken" cümlesiyle başladığımız anda kopuyor tüm ipler.

    Hal böyle iken gençler okul kaygısı, iş kaygısı, eş kaygısı derken kaygı yumağı içinde bocalamakta. Güvensiz, mutsuz, gergin bir gençlik; gergin, mutsuz, sorunlu bir topluma hazırlık demektir.

     Nereye el atsak elimizde kalan, sorun yumağına dönmüş bir toplumdan, sorunlarını asgariye indirmiş, kıyıdan köşeden huzura el atmış bir topluma dönüşür müyüz? bilmiyorum. Ama çıkmayan candan umut kesilmezmiş...

   Tüm bunlardan sonra iştah mı kalır insanda..?

    Her şeye rağmen LGS, YKS sınavlarına girecek gençlerimize başarılar diyor, her birinin istedikleri okullara yerleşmelerini diliyorum.

Muhabbetle,

Hanife Mert

YENİ YIL YENİ UMUT DEMEKTİR

Her bitiş yeni bir başlangıca gebedir. Bitişler hüzün, başlangıçlar ise umut ve sevinci müjdeler. Bu yeni bir gün, yeni bir yıl ve yeni bir umuttur. Her ne kadar bu eski yıl dünün yeni yılı olsa da... Umut hep vardır var olmaya devam edecektir. Bu düşünceyle tüm dostlarıma diyorum ki:

“Yeni yılda yeni umutlar yeşersin yüreğinizde, sağlık, huzur, mutluluk, dostluk, sevgi duyguları kök salsın gönlünüzde. Sevdiklerinizle birlikte, mutlu ve umutlu yıllar gezinsin ömrünüzde.”

Özellikle ülkemiz ve insanlık alemine; göz yaşlarının son bulduğu, acıların, zulmün, tacizin, tecavüzün, haksız yere ölümlerin, savaşların, yolsuzlukların, yoksullukların, haksızlıkların son bulduğu; huzur ve güvenin, adaletin sağlandığı, sevgi, barış ve kardeşliğin hakim olduğu bir dünya diliyorum.

Yeni Yılınız Kutlu Olsun.

Muhabbetle,

Hanife Mert

Sahi Neydi Umut Dediğimiz Şey

 
Vakit öğleni geçmişti. İnsanın yüzüne  alev alev vuran yakıcı güneş ışığının etkisi azalmıştı. Rüzgar yoktu. Lakin derenin kenarındaki dut ağacının yapraklarının hışırtısı, dalların arasından dalga dalga  yayılan ışık huzmesi ile masmavi gökyüzü, ruhu dinginleştiriyordu. Küme halinde uçan serçelerin cıvıltıları ve çekirgelerin sesi insana yaşama sevinci aşılıyordu.
   Her zamanki gibi yine bebeğini kucağına alıp derenin kıyısına, dut ağacının dibine oturdu kadın. Öyle dalgındı ki etrafını kuşatan  güzelliklerin farkında bile değildi. Çünkü onun aklı çok uzaklardaydı… Derenin kıyısında dizlerini bükmüş, sol elini çenesine yaslamış bir vaziyette otururken,  sağ eliyle de çocuğunu kucaklamıştı... Başını önüne  eğdiğinde bendini aşmış, önüne çıkan her şeyi alıp götüren, gürül gürül akan nehiri fark etti. Bakışlarını akan suyun  binlerce metre derinindeki bir noktaya sabitledi. Gözlerinin önünden film şeridi gibi geçiyordu çileli hayatı. Birden şerit kopuvermiş, film bitmişti. Başını kaldırdı, dalgın gözlerini zorla  çekti akan sudan... Önce beyaz kundakta sarılı yavrusunun üzüm karası gözlerinin ta içine, sonra da masmavi ufka baktı:
-Sanırım bugün de gelmeyecek! dedi. Sanki bebek ne dediğini anlamış da " Kim" diye sormuşcasına cevap verdi.
-Baban, dedi sanırım artık gelmez…
Sonra tekrar gürül gürül  akan berrak suya  baktı dalgın dalgın... Uzaktan gelen minibüsün korna sesi ile irkildi. Bebeğini kucağına aldı, bir taraftan saçından düşen yazmasını acelece düzeltti. Yokuş toprak tepenin üzerinden koşarak  yola çıktı. Minibüs tam da kadının önünde durdu. Kadın kenara çekilerek inenlere baktı soran gözlerle… Artık son kişi de inmişti. Minibüste şöförden başka kimse kalmamıştı. Çekinerek kapının yanına geldi. Şoföre baktı, umutla…Sadece baktı...
Şoför:
-Yok bacım, kocan bu gün de yok! dedi...
  İstanbul’a çalışmaya gitmişti kocası. Para kazanacak, ev tutacak ve sonra gelip bebeği ile birlikte onları da götürecekti. Gidiş o gidiş... Bir daha haber alamamıştı kocasından... O, her şeye rağmen umudunu yitirmeden, sabırla çaresiz bekleyişini sürdürüyordu. Gelmeyeceğini bile bile...
Onu çaresizlik içinde her gün yavrusu ile birlikte, dere kenarına getiren, içinde kaybetmediği umuttu.
   Neydi umut dediğimiz şey? Çıkmayan candan vazgeçilmeyen inanç mı? Ya da aza kanaat eden fakirin sofrasındaki katık mı? Yoksa gelmeyecek kocasını bekleyen kadının yuvasındaki saadet miydi?
  Umut çıkmayan canda saklı olan sabırdı, mücadeleydi, heyecandı, hüzündü, inanmaktı, hayal etmekti, istemekti, beklemekti. Kısaca insanı hayata bağlayan ölüm ile hayat arasındaki uzunca köprüydü.
  Eğer nefes alabiliyorsanız, içinizde umut ışığı hep yanacaktır, yanmalı da… İnsanın içinde yanan o ışık hayal gücü ile sabırla, inançla desteklenerek hayat bulur. Kimi zaman bir fakirin sofrasındaki çorbada, kimi zaman zenginin bankadaki hesabında, bir hastanın ilacındaki şifada, bir öğrencinin notunda, bir gencin geleceğinde, bir aşığın vuslatında, bir memurun emeklisinde, bir kuşun kanadında, bir toplumun savaşsız, barış, kardeşlik sevgi duyguları ile bezenmiş çağdaş uygarlığı yakalamasında, soğukta titreyen evsiz bir yetimin sıcacık huzurlu bir evinde, huzuru tüketmiş bir ailenin saadetinde, haksızlığa uğramış bir mazlumun adaletinde gizli..
  İnsan umuda en fazla çaresizliğin pençesinde çabalarken ihtiyaç duyar. Çünkü umut çaresizliğin girdabında çabalarken anlamlıdır. Umut öyle bir şey ki, çaresiz kaldığın en zor anlarda görülen küçük bir ışığa, tıpkı pervanenin ateşe koştuğu gibi koşmaktır.
Yapmak istediklerinizin peşine düşmek. Bu uğurda zorluklar, engeller, önünüze çıkan her ne varsa umutla, sabırla, kararlılıkla, azimle ve inançla mücadele etmek…
Bu çok kolay değil elbet… Hatta hiç kolay değil. Zaten önemli olan zoru başarmak değil mi? Zoru başararak istenilen hedefe ulaşıldığında duyulan mutluluğu tarif edebilmek mümkün mü? Düşünsenize her şey kolay olsaydı, o istediğiniz şeye ulaşmanın kıymetini anlayabilir miydiniz? Her karşılaşılan engelde, zorlukta vazgeçmek yerine umudunu güçlendirerek “olay daha bitmedi” diyerek mücadeleye ve yola yeniden devam etmek. Yılmadan, yorulmadan…
  Kimi zaman da umut eder, hayal eder, sabreder, mücadele eder ama istediğimize ulaşamayabiliriz. Karamsarlığa kapılıp umuttan, hayalden vazgeçmek yaşamaktan vazgeçmek demek değil midir? Çünkü insan umut ettiği ölçüde yaşar. Aydınlık karanlığın bittiği yerdedir.
   Yaşamınızda umut ışığınız hiç sönmesin…!
Muhabbetle,
Hanife MERT

Bir Umut İşte

Mersin Yazarlar Derneği(MYD)'nin çıkardığı 4 Mevsim Kültür, Sanat, Edebiyat ve Haber Dergisinde yayınlanan yazımı siz değerli dostlarımla paylaşmak istiyorum... Keyifli okumalar.

Vakit öğleni geçmişti. İnsanın yüzüne vuran alev alev yakıcı güneş ışığının etkisi azalmıştı. Rüzgar yoktu. Lakin derenin kenarındaki dut ağacının yapraklarının hışırtısı, dalların arasından dalga dalga etrafa yayılan ışık huzmesi ile masmavi gökyüzü, ruhu dinginleştiriyordu. Küme halinde uçan serçelerin cıvıltıları ve çekirge sesi insana yaşama sevinci aşılıyordu.

Her zamanki gibi bebeğini kucağına alıp derenin kıyısına, dut ağacının dibine oturdu. İnsana huzur veren güzelliklerin farkında bile değildi. Zira aklı kocasında idi… Derenin kıyısında bir müddet oturdu. Başını önüne eğdi. Gürül gürül akan suya bakıyordu. Sanki suyun binlerce metre derinindeki bir noktayı görüyordu. Başını kaldırdı, önce yavrusunun gözlerinin ta içine, sonrada ufka baktı:
-Sanırım bugün de gelmeyecek! Baban dedi sanırım artık gelmez… Bakışlarını akan suya sabitledi. Uzaktan gelen minibüsün korna sesi ile irkildi. Bebeğini kucakladığı gibi koşarak yola çıktı. Minibüs tam da önünde durdu. İnenlere baktı soran gözlerle… Artık son kişi de inmişti. Kimse kalmamıştı. Kapının yanına geldi. Şoföre baktı umutla…
-Yok bacım, kocan bu gün de yok! Dedi.
İstanbul’a çalışmaya gitmişti. Gidiş o gidiş... Bir daha haber alamamıştı kocasından... O, her şeye rağmen umudunu yitirmeden, sabırla çaresiz bekleyişini sürdürüyordu. Gelmeyeceğini bile bile, onu çaresizlik içinde her gün yavrusu ile birlikte, dere kenarına getiren, içinde kaybetmediği umuttu.

 Neydi umut dediğimiz şey? Çıkmayan candan vazgeçilmeyen inanç mı?Yada aza kanaat eden fakirin sofrasındaki katık mı? Umut sabırdır, mücadeledir, heyecandır, hüzündür, inanmaktır, hayal etmektir kısaca insanı hayata bağlayan ölüm ile hayat arasındaki köprüdür…

  Eğer nefes alabiliyorsanız, içinizde umut ışığı hep yanacaktır, yanmalı da… İnsanın içinde yanan o ışık hayal gücü ile sabırla desteklenerek hayat bulur. Kimi zaman bir fakirin sofrasındaki çorbada, kimi zaman zenginin bankadaki hesabında, bir hastanın ilacındaki şifada, bir öğrencinin notunda, bir gencin geleceğinde, bir aşığın vuslatında, bir memurun emeklisinde, bir kuşun kanadında, bir toplumun savaşsız, barış, kardeşlik sevgi duyguları ile bezenmiş çağdaş uygarlığı yakalamasında, soğukta titreyen evsiz bir yetimin sıcacık huzurlu bir evinde, huzuru tüketmiş bir ailenin saadetinde gizli…
  İnsan umuda en fazla çaresizliğin pençesinde çabalarken ihtiyaç duyar. Çünkü umut çaresizliğin girdabında çabalarken anlamlıdır. Umut öyle bir şey ki, çaresiz kaldığın en zor anlarda görülen küçük bir ışığa, tıpkı pervanenin ateşe koştuğu gibi koşmaktır.
Yapmak istediklerinizin peşine düşmek! Bu uğurda zorluklar, engeller, önünüze çıkan her ne varsa umutla, sabırla, kararlılıkla, azimle ve inançla mücadele etmek…
Bu çok kolay değil elbet… Hatta hiç kolay değil! Zaten önemli olan zoru başarmak değil mi? Zoru başararak istenilen hedefe ulaşıldığında duyulan mutluluğu tarif edebilmek mümkün mü? Düşünsenize her şey kolay olsaydı, o istediğiniz şeye ulaşmanın kıymetini anlayabilir miydiniz? Her karşılaşılan engelde, zorlukta vazgeçmek yerine umudunu güçlendirerek “olay daha bitmedi” diyerek mücadeleye ve yola yeniden devam etmek. Yılmadan, yorulmadan…

  Kimi zaman da umut eder, hayal eder, sabreder, mücadele eder ama istediğimize ulaşamayabiliriz. Karamsarlığa kapılıp umuttan, hayalden vaz geçmek yaşamaktan vaz geçmek demek değil midir? Çünkü insan umut ettiği ölçüde yaşar. Aydınlık karanlığın bittiği yerde başlar.

Yaşamınızda umut ışığınız hiç sönmesin…!

Muhabbetle,

Hanife MERT

KIRGIN UMUTLAR

Bu sabah öyle durgundu ki sular, 

Sardı yüreğimi huzursuzluklar. 

Bu sabah öyle kırgın ki umutlar, 

Açtırmaz gülü, solgun tomurcuklar.

Ekti yüreğime nefret tohumu,

Kesti aydınlığa çıkan yolumu. 

Özenle  hazırlar acı sonumu

Bulamadım gitti, doğru yolumu.

Şüpheyle bakarken hüzünlü gözler.

Ne yapsa kar etmez, söylenen sözler, 

Mutsuzluğa gebe olmuş atıyor, 

Acıyla dağlanmış çarpan yürekler. 

                               

Bilirim sonsuza dek sürmeyecek,
   Yol yakınken yanlıştan dönülecek. 
Ağlayan gözlerim, elbet gülecek,
Umutlu günlerim geri gelecek.
                         

                              Hanife Mert

Umut İşte!

Vakit öğleni geçmişti. İnsanın yüzüne alev alev vuran yakıcı güneş ışığının etkisi azalmıştı. Rüzgar yoktu, lakin derenin kenarındaki dut ağacının yapraklarının hışırtısı, dalların arasından dalga dalga etrafa yayılan ışık hüzmesi, masmavi gökyüzü ruhu dinginleştiriyordu. Küme halinde uçan serçelerin cıvıltıları ve çekirge sesi insana yaşama sevinci aşılıyordu.

Her zamanki gibi bebeğini kucağına alıp derenin kıyısına, dut ağacının dibine oturdu. İnsana huzur veren güzelliklerin farkında bile değildi. Zira aklı kocasında idi... "Ali'm nerededir, kiminledir, ne yer, ne içer..?" sorularının ardı arkası kesilmiyordu. Kafası iyice karışmıştı... Başını önüne eğmiş, gürül gürül akan suya dalmıştı mahzun gözleri. Sanki suyun binlerce metre derinindeki bir noktayı görüyor gibiydi. Neden olduğunu anlamadan birden ürperti hissetti. Başını kaldırdı, önce yavrusunun gözlerinin içine, sonra da ufka baktı; "Sanırım bu gün de gelmeyecek!" dedi sessizce. Sonra hiçbir şeyden habersiz mışıl mışıl uyuyan bebeğine döndü; "Baban" dedi "sanırım artık gelmez…"
Bakışlarını tekrar akan suya sabitledi... Uzaktan gelen köy minibüsünün korna sesi irkilmesine sebep oldu. Bebeğini kucakladığı gibi koşarak yola çıktı. Minibüs tam önünde durdu. Büyük bir heyecanla izledi inenleri. Tek tek her birinin yüzüne bakıyordu soran gözlerle… Artık son kişi de inmişti. Minibüste kimse kalmamıştı. Kapının yanına geldi. Şoföre baktı umutla… Şoför ise;"Yok bacım, kocan bu gün de yok" dedi.
Hikayede, eşini İstanbul’a çalışmaya gönderen ve kendisinden bir daha haber alamayan bir kadınının umudunu yitirmeden sabırla çaresiz bekleyişini okuduk.
 Onu gelmeyeceğini bile bile çaresizlik içinde, her gün yavrusu ile birlikte dere kenarına getiren sebep içinde kaybetmediği umuttu...

 Neydi ki umut? Çıkmayan candan vazgeçilmeyen inanç mı? Ya da aza kanaat eden fakirin sofrasındaki katık mı?
Umut sabırdır, mücadeledir, heyecandır, hüzündür, inanmaktır, hayal etmektir kısaca insanı hayata bağlayan ölüm ile hayat arasındaki köprüdür…
Eğer nefes alabiliyorsanız, içinizde umut ışığı hep yanacaktır, yanmalı da… İnsanın içinde yanan o ışık hayal gücü ile sabırla desteklenerek hayat bulur. Kimi zaman bir fakirin sofrasında ki çorbada, kimi zaman zenginin bankada ki hesabında, bir hastanın ilacında ki şifada, bir öğrencinin notunda, bir gencin geleceğinde, bir aşığın vuslatında, bir memurun emeklisinde, bir kuşun kanadında, bir toplumun savaşsız, barış, kardeşlik, sevgi duyguları ile bezenmiş çağdaş uygarlığı yakalamasında, soğukta titreyen evsiz bir yetimin sıcacık huzurlu bir evinde, huzuru tüketmiş bir ailenin saadetinde gizli…
İnsan umuda en fazla çaresizliğin pençesinde çabalarken ihtiyaç duyar. Çünkü umut çaresizliğin girdabında çabalarken anlamıdır. 

  Umut öyle bir şey ki çaresiz kaldığın en zor anlarda görülen küçük bir ışığa, tıpkı pervanenin ateşe koştuğu gibi koşmaktır...
Yapmak istediklerinizin peşine düşmek! Bu uğurda zorluklar, engeller, önünüze çıkan her ne varsa umutla, sabırla, kararlılıkla, azimle ve inançla mücadele etmek.
Bu çok kolay değil elbet… Hatta hiç kolay değildir. Kaldı ki önemli olan zoru başarmak değil mi? Zoru başararak istenilen hedefe ulaşıldığında duyulan mutluluğu tarif edebilmek mümkün mü? Düşünsenize her şey kolay olsaydı, o çok istediğimiz şeye ulaşmanın kıymetini anlayabilir miydik? Her karşılaşılan zorlukta vazgeçmek yerine umudunu güçlendirerek “olay daha bitmedi” diyerek mücadeleye ve yola yeniden devam etmek, yılmadan, yorulmadan…

 Kimi zaman da umut eder, hayal eder, sabreder, mücadele eder ama istediğimize ulaşamayabiliriz. Karamsarlığa kapılıp umuttan, hayalden vazgeçmek yaşamaktan vazgeçmek demek değil midir? Zira insan umut ettiği ölçüde yaşar. Aydınlık karanlığın bittiği yerde başlar...
   
 Bir gün savaşların kaybedip; barışın kazanacağına, zalimin kaybedip; mazlumun kazanacağına, cehaletin kaybedip; aydınlığın, bilimin, bilginin kazanacağına; herkesin herkesi anladığı, saygı duyduğu, iyiliğin,sevginin, hoşgörünün hakim olduğu müreffeh bir dünyaya sahip olacağımıza yürekten umut etmeli. İnsanların bir lokma ekmek uğruna birbirlerine zulüm etmediği, yerlerini yurtlarını terk edip uzaklara gitmek zorunda kalmayacağı bir dünyaya sahip olacağız diye umut etmeli. Sevgiyi bölüşe bölüşe çoğaltacağımız güzel günler gelecek diye... Her şey çok güzel olacak diye!..

Yaşamınızda umut ışığınız hiç sönmesin.

Muhabbetle,
Hanife MERT