Geçip Giden Ömür

Yorgun ayakları bedenini çekemez olmuş,kısa mesafelerde bile yoruluyordu artık.

Her yola çıkmak istediğinde,dizlerine vuran dünya yorgunluğu,yılgınlığını da aklına getiriyor,

vazgeçmek için yeterli sebep oluyordu kendisine.

Bazen yürürken bulduğu bir kaldırım taşına oturarak belinden ayaklarına vuran

sızının acısını dindirmek için çömeliyor,geçmişte kalan dinç günlerini birazda hayıflanarak aklına getiriyordu.

Bir süre oturması bile geçmişin bütün güzelliklerini gözlerinin önüne getirmeye yetiyor elem bulutları ufkunu kaplıyordu.Ne yaşlanmasına nede ağrılarına yanmıyordu,

bunlar hayatın gelen akışında zarurete binaen tezahür eden olaylardı.

Aklına en çok gelen ve kendisini üzen bom boş geçirdiği bir ömrün elle tutulur bir yanın olmamasıydı.

Hemen hemen bütün arkadaşları ebede göçmüş,kendisini dünyanın meydanında yalnız bırakmışlardı.

Yıllarca birlikte yaşadığı vefakar eşi de gideli epey olduğundan,hayat sahnesinde tek kişilik bir role soyunmuştu adeta.

Uzandığı yatağında,evin tavanına diktiği gözleriyle acılarını harmanlayıp,

sık sık eşinin namaz kıldığı seccadesine gözlerini iliştiriyordu.

Bu yaşına kadar hiç merak etmediği seccadenin efsunlu yanıyle yüzleşiyor,

tespihin imamesindeki vakara gıpta ediyordu.

Nasılda geçmişti yıllar hiç anlamadan,bir ikindi vakti kadar

kısaydı sanki zaman.

Düşünüyordu çoğu vakit şimdilerde;her ezan sesiyle birlikte ayağa kalkan eşini gördüğü halde kendisinin ne yaptığını?

Huşuu ve teslimiyetle boyun eğen secde eden kul olmaya çabalayan,secdenin ardından dakikalarca  dua eden biri vardı evinde bir zamanlar.Buna rağmen,kendisinin ne yaptığını düşünüyordu uzun uzun.

Ezan okuyan yanık sesli müezzinin,”haydin namaza,haydin kurtuluşa”

nidasını duyduğu halde geçip giden yıllarda ne işle meşguldü acaba?Neydi kendisini bunca bağlayan isyana,

dünyaya,bütün davetlere rağmen yüz çevirmeye yönelten?

Yine ağrıları arttı,ayak parmaklarına kadar sızlıyor bütün bedeni,bir bardak su içmeye takati yok gibi.

Geçmişte hoyratça harcadığı günlerinin elemi de eklenince üstüne daha bir dayanılmaz oluyor bu ağrılar nedense.

Geçmesi zor olan yılların su gibi akıp gittiği gerçeğiyle en acı

 şekilde yüzleşmekteydi artık.

Sadece mutfakta duruyordu,ne salona nede odasına gitmek istemiyor,

oda ile mutfak arası kendisine çok uzun bir yolmuş gibi geliyordu.

Ama yıllar yılı aksattıkları da hiç aklından çıkmaz devamlı yaşlı beynini meşgul eder olmuştu son günlerde.

Eşinden arda kalan,ilk evlendikleri yılda aldıkları bir boy aynası

 ve eşinin aldığı ilk seccadesiydi.

Yanında yeşil tespihi,üzerinden belki de binlerce zikir çekilmiş imamesiyele duruyordu.

Sabahları uykusundan uyandığında küçük pencerelerinin önünde oturmuş,

eşinin  Kur’an okuyan hali,sessiz sessiz içten kıraati,şimdilerde nedense özlediği hayıflandığı en güzel zaman dilimlerinden biriydi.

Uzun yıllar beraberce yaşadığı eski zaman kadınlarından olan ve güneş

doğmadan uyanan,her sabah namazında gözlerindeki yaşları sofrasına taşıyan,belki bir gün benim eşimde bana benzer

diye dua eden hali şimdilerde yüreğine sokulan bir hançer gibiydi.

Saatlerce gözyaşı dökerek yaad ettiği bu muazzam tablo geri

dönüşü olmayan zamanın en acımasız yanıydı.

Alçak sesle kendisine, eşinin,“ Bey,artık sende biraz dönsen,vakit geçiyor”

dediğini hatırlıyor,benliğinin en ücra köşesine kadar işleyen bu sözler bütün acılarını unutturuyor,

bu kez de pişmanlığın verdiği ezilmişlik dert olarak kendisine yetiyordu.

Daha önce evinin bütün her yanı kendisine açıktı,şimdi ise sadece mutfak,masa,bir sandalye ve gözlerini hiç ayırmadığı seccade,

seccadeye iliştirilmiş yarım asırlık yeşil tespih vardı kendisine ait olan.Böyle düşünüyordu.

Ne kadar geçte olsa,eşinin davetine icabet edebilirdi,başka da

neye ihtiyacı vardı ki?

Yalnızların yakınını yanında olduktan sonra.

Bir ömrü böyle geçirmişti,bir ömrü hiç geçmeyecek sanarak bitirmişti,bitirirken de çok şeyleri yitirmişti.

Şimdilerde çok daha iyi anlıyor,verilemeyecek hesapların

acısıyle ağlıyordu.Keşke diyordu,keşke…

Ama keşkesiz bir hayatı neden yaşamadığını da düşünüp suçu üstüne alarak mecburi bir boyun eğişle gözleri yaşarıyordu.

Belindeki ağrılar,dizlerindeki romatizmalar,

gözlerinin fersiz bakışı geç kalmış kulluğuna yeterince engel

olmaya yetiyor,şeytanın bir ömür bırakmadığı vesvesesi hala

devam ediyordu.

Bir asra çeyrek kalan ömründen geçen zamanın büyülü havası başını döndürdüğünden

dolayı olsa gerek,kendisini,amelsiz defterini eline almış gibi hissediyor,

üzüntüleri daha da artıyordu. Ne açlığı aklında artık nede susuzluğu.

Ne acılarını hissediyor nede ağaran saçlarına bakıyor boy aynasında.

Düşündüğü tek şey var şu günlerde,bir ömür  böyle avare geçti diyor.

alıntı

HAYIRLI CUMALAR..Peygamberimiz (s.a.v) Okuduğu ilk Cuma Hutbesi..

Ey İnsanlar!
Kendiniz için âhiret azığı hazırlayınız ve onu kendinizden önce gönderiniz! Elbette bilirsiniz ki, ölecek ve dünyada her şeyinizi geride bırakacaksınız! Sonra Âlemlerin Rabbi, arada bir tercüman ve perde bulunmaksızın sizden herbirinize:
Sana benim Resûlüm gelip, emirlerimi tebliğ etmedi mi?
Ben sana mal verdim, ihsanda bulundum. Sen, bu nimetlerden, kendine âhiret payı ayırdın mı? diyecek!
O da, sağına soluna bakacak, hiç bir şey görmeyecek.Sonra, önüne bakacak, orada da cehennemden başkasını görmeyecek! Öyle ise, yarım hurma ile de olsa, cehennemden kendisini korumaya gücü yeten hemen o hayrı işlesin! Onu bulamayan da güzel bir sözle kendisini korumaya çalışsın! Çünkü bir iyiliğe, on mislinden yedi yüz misline kadar sevab verilir.
Selam size,
ALLAH’ın rahmet ve bereketleri üzerinizde bulunsun!

KAYNAK: İbn-i Hişam, I, 118-119, Beyhaki, Delail, I 524

Neden Sonra...

Neden sonra farkına varıyorsun 

Etrafındaki korkunç ıssızlığın. 

Yâr olsun,dost olsun,ne arıyorsun, 

adresi belli mi vefasızlığın? 

Aşk,dostluk!.. Hepsi dökülür yapraklar! 

Çıplak bir ağaç durgun suda aksin. 

Yalnızlık dediğin hayatta başlar; 

Kabir boyunca devam etmek için. 

CAHİT  SITKI  TARANCI

İnsanın Kendisi ile Barışık Olması..

İnsanın kendisi ile barışık olması 2 şekilde olur. Birincisi, hani her insan islam fıtratı üzere doğar. Bu şekliyle bu fıtratını devam ettirmesi kendisiyle barışık olması demektir. Orjinal halini koruması ona sahip çıkması ve onunla yaşamaya çalışması gibi. Diğeri de normal yaşamı boyunca, dini inancı gereği yaşantısı ile gurur duyması ve kim olursa olsun karşısında, onurlu ve dik durmayı başarması. Kendisini sevmesi güzel görmesi gibi.Kibir değildir bu, gurur değildir bu. İnancıyla yaşantısıyla elinden geldiğince övünç duymasıdır. Bir yerde şükretmesidir, hamd etmesidir. Bir kalıba girmek ne kadar yetersiz, yani sadece namaz kılmak, sadece oruç tutmak, sadece kapanmak gibi... İnsanın bilgili olması neyi niçin yaptığını bilmesi, bir şekilde yaşayan din olması. Zaten İslamın da istediği bu değil mi?

İnsan bir kimliğe bürününce her yönüyle örnek olması gerekir. Bu anlamda bilinçli ve devamlı olmalı… Toplumun çok iyi örnek kimselerin olmasına gerçekten çok htiyacı var.
Hem görüntüsüyle, hem yaşamıyla, konuşmasıyla, ahlakıyla…Bunun da tek yolu; Peygamberi ahlakla ahlaklanmaya çalışmaktan geçiyor. Başka türlü değil,Onu tanımakla ,İslamı bilmekle mümkün. Örneğin örtü konusunda; etrafta bazı acayip örtünenler görüyorum.Örtünüp de onlar gibi ahlaki davranışlar sergilemektense bırak farklı olsun…
Kuru cahil bir takım işleri yapınca sonuç kötü oluyor. Ben bazen sokakta çarşaflı kimseleri görünce acaba bunlar niye böyle diye onlara değil de, kendime sorarım. Eğer bilinçliyseler böyle olmamaları lazım derim, yok eğer değillerse sırf iyi niyete kötü örnek oluyorlar diye düşünürüm. Çünkü onları görenler gerçek islamda bu tarz giyim şeklinin olduğunu düşünüyorlar, ve bize, müslümanlara kötü gözle bakıyorlar, dışlamaya çalışıyorlar. Zamanla her şey değişti.Çerceve esas olmak üzere esası kaybetmememiz lazım, yoksa içi boş şekillere kalıyor.
din= sakal
din=örtü
din= şalvar
din=çarşaf oluyor..
Oysa peygamberimiz(s.av) tek kelimeyle ne güzel özetlemiş İslamı; “ben güzel ahlakı tamamlamak için gönderildim” buyurmuştur. Güzel ahlak insanın kendisine başkasına ve Yaradanına karşı iyi birey olması demek değil mi? Başkasına karşı iyi birey olan başkasını rahatsız edecek giysi giyer mi? Kendi dışında ötekine karşı yararlı olacak kişi, hem sözel, hem davranışsal hem de görüntü olarak aykırı olur mu?YAŞAR GEDİKLİ
(Yaşar Hocama Allah rahmet etsin,mekanı cennet olsun,
nur içinde yatsın inşaallah)

Birlikten Kuvvet Doğar

Özellikle 1980 öncesi dönemde çocuk olmayanlar bilir. Kuyruklarımız meşhurdu. Yağ kuyruğu, gaz kuyruğu, tüp kuyruğu vs. Özellikle zam geleceği zaman şeker, pirinç, fasulye yağ gibi gıda maddeleri saklanırdı. Daha yüksek fiyatta halka satılırdı. Bunu alabilmek için de halk  kuyruklar oluştururdu. İnsanlar sabahın erken saatlerinde sıraya girer, İtiş kakış izdiham yaşanır,ayrıca yer kavgası da cabası..

Kuyruklar sadece gıda maddelerinde değil, her şeyde her yerde olurdu. Banka, belediye, elektirik işletmesi, hastaneler, sinemalar, maç  türübünleri gibi… Kurumlara yapılacak ödeme günlerinde de aynı şekilde insanları canından bezdiren kuyruklar oluşurdu. Sabahın erken saatlerinde daha ilgili kurum açılmadan kapısında yığılmalar olurdu. Kurum açılır insanlar içeri hücum eder yine sıra kaybolur. İşin yoksa bir de sıra kavgası yap. Ne günlerdi o günler.

Teknolojinin gözünü seveyim. Numaratör sistemine geçildi de. Kuyruğa girme izdiham yaşama derdi kalmadı, diye sevinirken, bize teknoloji mi dayanır? Sistemi istediğimiz şekle dönüştürmede üstümüze yoktur. Her yerde, her şeyde  olduğu  gibi para ön planda… Ne kadar paran varsa, o kadar  değerin vardır.

Bu gün  kredi kartımın son ödeme günü idi. Sabah ödeme düşüncesi ile evden çıktım. Bankanın birine geldim. Numaratörden numaramı aldım. Benim önümde yaklaşık  27 kişi vardı. Beklemektense diğer bankadan da numaramı alayım diye düşündüm ve diğer bankadan da fişimi aldım. Orada da yaklaşık 18 kişi vardı önümde. Tekrar ilk fiş aldığım bankada bekledim bir süre sonra  işimi hallettim ve oradan diğer bankaya geçtim. Baya da kalabalık. Kimileri oturuyor, kimileri ayakta. Bekle bekle bizim numaraya bir türlü sıra gelmiyor. Bizden sonrakiler geliyor işlemini yaptırıp çıkıyor. Ben numarayı 10.30 gibi aldım. Saat 11.45 oldu. Hala  benim numaradan bi haber. Artık kızmaya başladım. Sabır sabır dedim baktım olacak gibi değil. Yanımda oturan insanlar da şikayetçi durumdan ancak ses çıkarmıyorlar. Ben daha önceki tecrübelerimden biliyorum. Bu banka fiş sırasını para hareketi en fazla olan müşterilerine öncelik veriyor. Eğer çok paranız yoksa, girdi çıktı işlemleriniz olmuyorsa bekleyeceksiniz!  Size ne zaman sıra gelir Allah bilir. Baktım olacak gibi değil.Ayağa   kalktım, orada ki insanlara gelin müdüre çıkalım bir çözüm bulsun dedim. Önce tereddüt ettiler. Sonra bir bayan arkamdan gelmeye başladı. Baylar da katıldı.Sanki biraz tereddüt eder gibi idiler. Bayan onlara bizi  yalnız bırakmayın diyordu. Ben beklemedim çıktım. Müdire hanımın yanına  durumumuzu izah ettim. Biraz da sert çıktım. Hemen bir telefon, daha  biz aşağı inmeden işimiz halloldu..

 Banka yetkilileri gelecek aylarda bu toplu tepkiyi dikkate alır da sistemi düzeltir mi bilmiyorum? Lakin  bildiğim  bir şey  var ki; bu ülkede eğer sessiz kalırsan üzerine bindikçe biniliyor. Ama eğer bir haksızlık varsa uygun bir dille, toplu olarak  tepki ile dile getirmişseniz de çözüme kavuşturuluyor.  Bir diğer konu ise, insanlar kendi başına bir şey  yapamıyor. Onları  yönlendirecek, "hadi!" diyecek birine ihtiyaç duyuyor.  

Artık bu halk koyun değil, şartlar olgunlaştığında ortamını bulduğunda birlik olarak tepkisini gösteriyor. 

Çünkü bilir ki; birlikten kuvvet doğar.
Hanife Mert

Bir Çocuk İçin Zaman Sevgi Demektir

Genç bir adam ceza evini boylamak üzereymiş. Yargıç onu çocukluğundan beri tanıyormuş ve ünlü bir yazar olan babasıyla da tanışıyormuş. Sulh yargıcı,
-“Babanı hatırlıyor musun?” diye sormuş.
Bu soruya -“Onu oldukça iyi hatırlıyorum” şeklinde cevap vermiş.
Suçlunun vicdanını yoklamaya çalışan yargıç şöyle demiş:
-“Mahkum edilmek üzereyken ve şu anda mükemmel bir insan olan babanı düşünürken, onun hakkında net olarak ne hatırladığını anlatır mısın?“
Bir sessizlik olmuş. Daha sonra yargıç beklenmeyen bir cevap almış;
-“Öğüt almak için yanına gittiğimde, yazdığı kitaptan başını kaldırarak bana baktığını ve “Çek git başımdan; çok meşgulüm !” dediğini hatırlıyorum. Ona arkadaşlık etmek için yaklaştığımda bana dönerek “Çek git başımda oğul; bu kitabı bitirmeliyim !” derdi. Sayın yargıcım siz onu büyük bir yazar olarak hatırlarsınız fakat ben onu kaybedilmiş bir arkadaş olarak hatırlıyorum”
Yargıç kendi kendine söylenmiş;
-“Yazık ! Kitabı bitirdi ama oğlunu kaybetti ! ”

Çocuklar her şeyin farkındadır. Sizin ona çok zaman ayırmak istediğinde olup olmamanız önemli değildir. Zira onu oyuncağa boğmak, pahalı hediyelerle gönlünü almak, öpücüklerle karşılamak, eğitim konusunda ona üstün imkanlar sunmak, ya da sosyal açıdan her türlü avantajı sağlamak için verilen uğraşlar; onunla birlikte sevgi ile bütünleşerek geçirilen  zamanın yerini tutmayacaktır. Çünkü çocuk onunla geçireceğiniz zamana bakarak, onu sevip sevmediğinizi bilecektir. İşte bu nedenle anne ve babalar, çocuklarına olan sevgilerini onlara zamanlarını vermekle göstermelidirler. Zira bir çocuk için zaman sevgi demektir.

GÜZ

Önce yapraklar döküldü minyatürlerinden yalnızlığımın

Kimi gördüysem o akşam, sessiz

O akşam gül vardı avuçlarında

Köklerinden servilerin ırmaklar geldi

Sarı sularında göründü yüzün

Nerede bulurum senin yurdunu

Hangi bağbozumu bekliyor beni

Sapsarı bulutlar, sümbül tarlası

Ruhumuza aşinaydı ellerin

Biliriz ki, her sonbahar bir göğün

O bembeyaz tohumlarıyla gelir

Anlarız ki, gökkuşağı renklerin

Yavaş yavaş tükendiği yerdedir

Bir zamanlar mevsim bizde, bahardı

İçinde sonsuzluk çeşmesi vardı

Önce dua döndü gittiği yerden

Sonra unutuldu tanyerinde köz

Her kıvılcım bir yangında şimdi

Dönüyoruz şimdi o son seferden

insanlar geldi duyulmamış ülkelerden

sonbaharın sabahında durdular

Sevgiye tutunup, sonra ansızın

Bir rüyanın esrarını sordular

Bir kadın gülmeyi unuttuğunda

Saçlarından süzülürmüş acılar

NURULLAH GENÇ