Her geçen gün geçmişe duyulan özlemimiz artıyor. Buna sebep içinde bulunduğumuz yaşam şartlarının günden güne zorlaşması olsa gerek. Bu durum insanların kabuğuna çekilmesine, kendinden başkasına ne olduğunun önemsenmemesine sebep olmakta. Yani insanları bencilleştiren, yalnızlaştıran bir yaşam tarzı benimsemesidir.
Hal böyleyken sorunlarıyla kendi başına mücadele etmeye çalışan
insan, geçmişin dayanışma, yardımlaşma, paylaşımcı, sevgi, saygı, dostluk
duygularını ön plana alan bireylerin olduğu bir yaşama özlem duymakta. Maalesef
bizler erdem sayılan bu güzel değerlerimize sahip çıkamadık. Onları ne bugüne
ne de gelecek kuşaklara taşıyamadık. Gelecekte yaşayacak olanlar bu değerlerin
varlığından habersiz bir yaşam tarzı benimseyeceklerdir belki de. Kim
bilir...
Buna bir de
yöneticiler tarafından yürütülen dengesiz, basiretsiz politikalarla toplumu
oluşturan bireyler arasında adil olmayan bir gelir dağılımıyla geçim kaygısı
eklenince yaşam çekilmez bir hal almakta. Kimi alabildiğince varlıklı şatafat
içinde yaşarken, kimisi de yaşamını zorluklarla kazanarak günü kurtarma,
karnını doyurma çabasında. Bu dengesizlik bireylerin yarınından umudunun azalmasına
kiminin ise tamamen yok olmasına neden olmaktadır. Özetle bakıldığında bu
zorlu yaşam şartlarının bir sonucu olarak hayatından memnun olan yok. Kiminde
gelecek kaygısı, kiminde günü kurtarma çabası, kimi de karnını doyurma
derdinde.
Yaşadığım site ana cadde üzerinde. Günün her saatinde insanlar cadde ve
sokakları dolduruyor. Geceleri de sokak lambasının ışığında canlılık devam
ediyor...
Sokak ve caddelerde oluşan çöp konteynerlerinin etrafında insanlar
görüyorum. Her biri kendince o günkü rızkını çıkarmanın derdinde. Elleri
yüzleri kirden siyahlaşmış, giysileri rengini kaybetmiş şekilde... Bazısı da marketlerin pazarların önünde
bekliyor. Bozulmaya yüz tutmuş sebzeleri meyveleri alarak o da o günkü rızkını
elde etme düşüncesinde...
Her nerede olursa olsun, çöp konteynerinde bulduğu ekmeği yemek durumunda kalan bir tek kişinin dahi olması, o toplumu yönetenlerin sosyal devlet olma işlevini yerine getirmediği ve o toplumun da sosyal yardımlaşma dayanışma ruhunda bozulmanın olduğunun bir göstergesidir.
Bizler çocukluğumuzda “komşusu açken kendisi tok yatan bizden değildir.” felsefesiyle yetiştik. Yardıma muhtaç insanlara yardım edilmesi gerektiği yönünde öğütler aldık.
Annem; "göz hakkı olur" der evimizin önündeki tarlada yetişen sebze ve meyvelerden komşulara da verirdi. Hatta biz alışalım diye, komşuya bizimle gönderirdi. Sadece annem değildi, sokağımızda herkes benzer şekilde kendinde olanı paylaşırdı... Ancak görünen o ki bizim kuşak ailemizden aldığımız güzel davranışları bugünlere taşıyamadık. İnsanın aklına eskiden mi güzeldik? Yoksa eskiler mi güzeldi? diye sorası geliyor. Eskiden bir toplulukta bulunan insanlar arasında yaşam kalitesi açısından bugünkü kadar fark yoktu. Dolayısıyla insan da düzende bozuk değildi. Hem eskiler hem de eskiden güzeldi her şey. İşte bu yüzdendir, bugün insanın düne özlem duyması...
Son söz olarak, dilerim en kısa zamanda toplumu oluşturan bireyler arasındaki ekonomik ve sosyal dengesizlikler düzelir, her birey milli gelirden eşit oranda adil bir biçimde pay alır, insanca yaşayabileceği saygın ve kaliteli bir yaşama kavuşturulur.
Muhabbetle,
Hanife Mert
