Anne ve babamız yaşamımızın en önemli değerleri, olmazsa olmazlarımız. Hangisini diğerinin yerine koyalım ki? Bu mümkün mü? Elbette değil. Baba sırtımızı yasladığımız varlığından güç aldığımız koca çınarımız. Annemiz de o çınarın gölgesinde nefeslendiğimiz içimize huzur yayan yaşama sevinci aşılayan her şey. Onlarsız hayat boş ve anlamsızdır. Yaşımız kaç olursa olsun her zaman yanımızda olmalarını isteriz. Ancak bu her zaman mümkün olmayabiliyor...
İşte; https://nurtendemirel.blogspot.com/ bloğunun yazarı sevgili Nurten Demirel arkadaşım, babasını anlatan "Hayri Usta" adlı kitabını adıma imzalayarak göndermiş. Ne kadar mutlu olduğumu anlatamam. Kitabın içeriği hüzün dolsa da sevgili Nurten'in yüreğinden kopup gelen duygulardı sözcüklere dökülen. Nurten'in kalemini severim. Sade ve akıcı bir üslup kullanır yazılarında. Kitabında babasını anlatırken de aynı üslubu kullanmış. Öyle güzel anlatmış ki kitabı okurken ben de geçmişe yolculuk yaptım. Biz aynı kuşak olduğumuz için kitapta anlatılan özellikle 70- 80 ve 90'lı yıllarda yaşadıklarımız neredeyse aynı. Çünkü o yıllarda ülkemin şehirleri, kasabaları ve köyleri birbirine yakın benzerlikler gösterirdi. Şimdi teknolojik gelişmeler öylesine yoğun ki bırakın şehri, kasabayı mahalleler arasında bile farklılıklar olabiliyor. Düşünüyorum da 70- 80 ve 90'lı yıllarda bu günkü gibi çok fazla kazanımlarmız olmasa da sahip olduğumuz şeylerle mutlu olmayı biliyorduk.
Nurten'e öncelikle kitabını bana gönderdiği için çok teşekkür ediyorum. Hayri Amca'ya Allah rahmet etsin, kabri nur, cennet mekanı olmasını diliyorum.
Muhabbetle,
Hanife Mert
