Reddetmek Kolay Zor Olan Neden Reddettiğini Bilmektir!!!

Hilal'le dertleşmek ve ondan fikir almak iyi gelebilir diye düşünmüştüm. Ankara'dan geldiğimden beri onu görmemiş ve evde misafir olduğu için de, fırsat bulup ziyaretine gidememiştim...
Annemlerin teyzemlerle birlikte gezmeye gidecekleri bir gün, ben de Hilal'in yanına gitmek için annemden izin istedim. Başta kabul etmek istemedi. Çünkü onun bana akıl verdiğine ve beni, kendilerine karşı doldurduğuna inanıyordu. Doğruluk payı vardı elbet. Ancak, Hilal beni onlara karşı doldurmaktan ziyade, benim göremediğim, algılamada zorluk çektiğim gerçekleri görmeme yardımcı oluyordu. Çok ısrar etmem ve teyzemlerin de "izin ver" demesi üzerine, "evdeki bütün işleri bitirmem ve akşam olmadan eve gelemem şartıyla izin vermişti. Hilal'i görmek için annemin şartlarını kabul etmiştim.

  Söz verdiğim gibi, ev işlerini  bitirip gittim. Hilal, evlerinin önünde küçük bir taburenin üzerinde oturmuş, yol kenarındaki kanaldan akan suya bakıyordu. Bakışları öyle derindi ki; adeta gürül gürül akan suyla birlikte akıp gidiyordu çok uzaklara... Hilal'in bu halini görünce; Mevlana'nın “Nehir gibidir insan, sadece yüzeysel bilinir; derinliklerinde ne saklar, ne fırtınalar kopar söylemez. Sadece sessizce akar ve gider…” sözü gelmişti aklıma. İlla ki, insanın kimseye söyleyemediği, kendinden bile sakladığı, kiminin kendisiyle birlikte mezara götürdüğü gizli sırları vardır. Hilal de bu insanlardan biriydi. O da derin bakışlarında bir sır saklıyor gibiydi... 

Öyle dalgındı ki; yanına kadar gelip elimle omuzuna dokunana  kadar fark etmemişti beni. Başını kaldırıp yüzüme baktı boş boş. Hilal'i daha önce böyle hiç görmemiştim. O, çok üzgün ve perişan bir haldeydi. Rengi solmuş, ağlamaktan göz kapakları şişmişti. Sanki dünya yıkılmış da, O altında kalmış gibiydi...  Birlikte içeri girdik. Şaşkın şaşkın yüzüne bakıyordum. Telaşlanmıştım:
-Ne oldu sana? Neyin var?.. dedim.
Oturduğumuz kanepenin üzerinden eğilerek pencereden dışarı baktı. Kimsenin olmadığından emin olduktan sonra, gözlerinden süzülen yaşları elinin tersiyle silerek:
-Sorma! dedi. Neler oldu bir bilsen...
İyice meraklanmıştım:
-Anlatsana, ne oldu? Seni bu kadar üzen sebep ne? dedim.
Elindeki kırış kırış olmuş peçeteyle önce gözlerini, sonra burnunu sildi.
-Nasıl anlatayım bilmiyorum ki, dedi.
-Olduğu gibi anlatabilirsin, dedim.
 Gözlerimin içine bakarak, İki elimi ellerinin arasına aldı:
-Önce bana söz vermelisin? dedi.
-Tamam söz, dedim.
Ona o kadar  çok güveniyordum ki; "ne için" demek aklıma bile gelmemişti... 
Hilal konuşmaya devam etti:
 -Sana anlatacağım şey ikimizin arasında kalacak. Kimseye demeyeceksin. Annene bile.., dedi.
-Tamam söz! Kimseye söylemeyeceğim. Aramızda kalacak,  dedim.
-Hani sen Eskişehir'e geldiğinde sana erkek arkadaşımdan söz etmiştim ya, dedi.
-Evet hatırlıyorum. Adı Cem'di, fotoğrafını da göstermiştin...,  dedim.
-Evet, dedi. Konu onunla ilgili...,
-Yoksa, yoksa..., dedim.
-Yok daha değil, ama her an olabilir, dedi.
-Peki ama neden? Birbirinizi çok seviyordunuz hani, dedim.
-Yine seviyoruz ay. Ama sanırım o sevginin bedeli çok ağır  olacak, dedi.
Hilal bilmece gibi konuşuyordu. Lafı uzattıkça uzatıyor bir türlü konuya giremiyordu. Hem meraklanmış hem de sıkılmıştım. Biraz sert bir ifadeyle:
-Hilal anlatacak mısın artık. Lafı dolandırıp durma. Ne oldu? Olanı söyle bana, dedim.
-Cem var ya, işte onunla bizim bir geleceğimiz asla olamaz, dedi. Tekrar ağlamaya başladı. Hilalin hali beni çok üzmüştü. Elimi omzuna koydum. Bir elimle de göz yaşlarını silmeye çalışıyordum.
-Lütfen ağlama Hilal! ne olur ağlama, dedim. Kendimi zor tutuyordum. Benim de gözlerimden yaşlar inmeye başlamıştı.
-Üzülme ne olur. Vardır bir çaresi. Karşılıklı konuşur bir çözüm bulursunuz. Ölüm yok ya ucunda! dedim.
-Bizim derdimizin çaresi yok Elif,  tek çaremiz ayrılmak,dedi.
-Peki ama neden? dedim.
-Çünkü Cem, bizden değil! O Aleviymiş! Ben de yeni öğrendim, dedi.
-O ne demek Hilal? Alevi ne demek? Neden sizin bir araya gelmenize engel oluyor, hani Hazan gibi mi? Ona da tahtacı demiştin de, Engin'den öğrenmiştim ne olduğunu, dedim.
-Ya, ben de bilmiyorum detayını. Ama O Alevi olduğu için bizimkiler beni asla ona vermezler, dedi.
-Peki sizinkiler Aleviliğin ne olduğunu biliyorlar mı?
-Ya zannetmiyorum bildiklerini, dedi.
-Peki canım benim, o zaman insan bilmediği bir şeyi neden reddetsin ki, bak sen de tam olarak ne olduğunu bilmiyorsun. Öncelikle Aleviliğin ne olduğunu, insanların  karşı çıkmasının sebebini iyice öğren ki, ailene karşı Cem'i savuna bilesin, dedim.
Hilal'in durumuna üzülmüştüm. Diğer yandan da yadırgamıştım. İnsan bir şeye karşı çıkıyorsa, mutlaka mantıklı bir sebebi olmalıydı. Kulaktan dolma, doğruluğundan emin olmadığı bilgilerle birini yok saymak, onu dışlamak, ötekileştirmek ne kadar yanlıştı. Birbirini seven, kendilerine gelecek planları yapan iki insan da Hilal'in  ailesinin cahilliğine kurban mı edilecekti?..
Hilal:
-Çok haklısın Elif, öyle yapmalıyım, iyi ki geldin diyerek boynuma sarıldı. Hilal rahatlamıştı. Vakit de bir hayli ilerlemiş akşam olmak üzereydi. Annemler gelmeden gitmem gerekiyordu. İzin istedim ve oradan ayrıldım. Yolda yürürken Hilal'i  düşündüm. Sonra kendimle kıyasladım. Ne farkımız vardı ki; Hilal'in ailesi Cem'e alevi olduğu için karşı çıkıyordu. Peki annem Engin'e neden karşı çıkıyordu? bilmiyordum... Herkesin yaşadığı hayatın kalitesine göre, mücadele ettiği sıkıntıları da farklı oluyordu. Mücadele edemeyen de benim gibi, kendinden ödünler vererek silikleşmeye mahkum oluyordu...

  İnsan düşünen bir varlıktır. Kimi zaman bu yönünü kötü kullandığı gibi, kimi zaman da iyiyi güzeli, ve faydayı göz önünde bulundurarak kullanır. Bazen de düşünmeden kulaktan dolma bilgilerle doğruluğunu yanlışlığını test etmeden körü körüne cahilce kullanır. Oysa insan davranışlarında bilinçli olmalı. Bir şeyi reddetmek en kolayı. Zor olan ise, onu neden reddettiğini sorgulaması, öğrenmesi ve mantık süzgecinden geçirmesi ve  kavramasıdır...

NOT: Yeni kitap çalışmamdan bir bölüm paylaştım. Eleştirilerinizi öğrenmek isterim.

Muhabbetle,
Hanife Mert