Şiirlere konu olmuş şaire ilham vermiş, adına romanlar yazılmış, hüzünlü şarkılar bestelenmiş ayın adı Eylül. Sonun başlangıca gebe olduğu aydır Eylül.
Her Eylül gelişinde içimi tarifsiz bir hüzün kaplar. Etraf sessizliğe bürünür. Sıcak yaz günlerinin sona ermesiyle, tatlı tatlı esen hazan rüzgarlarının sesi eşlik eder yalnızlığıma.
Oturduğum sandalyeden izliyorum pencereme vuran güneşi. İnce bir tül gibi üzerimize serilen Eylül’ün kadife sıcaklığını hissediyorum. Çokça sarı demektir eylül; biraz da o yüzden bu yürek burkulması. Çokça isyan taşır içinde, çokça yalnızlık, çokça hüzün; usulca gelen ilk habercisi güzün…
İlkbahar ve yaz aylarında yemyeşil bir tomurcuk iken, etrafa canlılık güzellik katan yeşil yaprakların, sararıp kızararak hazana dönüşmesi. Sevdiceğinden ayrılan, acısını ve gözyaşlarını yüreğine gömen bir sevgili edasıyla, çaresiz hüzne dönüşen dallar. Yaprağın kaderiymiş düşmek. Düşen ve hışırtılı sesleriyle sağa sola savrulan yapraklar bize neyi ima eder bilinmez..
Lakin bilinen bir şey var ki; o da hiç bir şeyin süreklilik göstermediğidir.. Güzelliğin, mutluluğun, canlılığın,sağlığın gençliğin ve hayatın bir gün son bulacağı gerçeği ile yüzleşmesidir.
Tatlı tatlı esen sonbahar rüzgarlarının ardından yağan yağmurlar da, sona eren son bulan güzellikler için dökülen göz yaşını andırır adeta... Doğanın bu sessiz çığlığı ne çok şey anlatır, anlamak isteyene…
İnsan da öyle değil mi? Ne zaman son bulacağı belli olmayan hayat yolculuğunda, yemyeşil bir yaprak gibi etrafa ışık canlılık saçarken, ışık olur kimilerine, mutluluk huzur verir. Kimine rehber olur. Sevgi tohumları eker sevgisiz gönüllere... Dost olur, yaren olur. Kardeş olur kimine, kimine eş, kimine arkadaş olur. Kimine tutunacak bir dal olur... Ve bir gün gelir, kendinden gidenlerle kaybettikleriyle yüzleşir. Ne olduğunu anlamadan, tıpkı kuru bir yaprak gibi savrulup durur dünya denen bu hanede.
Hiç ummadığı bir anda acı acı verilen bir sela ile irkilir. Hüzün dolu bir sesle sarsılır. Acı bir haber! Ölüm karşısında çaresizliği fısıldar habersiz yüreklere. Kelimelerin kifayetsiz kaldığı sözün bittiği yerdir burası…
Gidenin ardından çaresiz bakakalırız. Gönül gözümüzü açmak için bir çağrı mı sizce hazan mevsimi? Ölümü, yokluğu, çaresizliği, hiçliği çağrıştırması adına.. Bilinmez ama Eylül hüzündür hep...
Eylül İşte! hüznün değişmez adresi.. Eylül bu! acıtır... Acıtır da zamanla acıya da alıştırır.
Muhabbetle,
Hanife Mert
Eylül acıtıyor ama şu bir gerçek ek,m benim canımı daima çok yakar göç mevsimi anne kuşunun cennete uçtuğu ay:(
YanıtlaSilEylülün adı çıkmış Siyah Kuğum, eğer göndermişsek yüreğimize dokunanı geri dönülmez bir yere, o zaman her günümüz eylül gibi acıtıyor. Sevgiler canım. Gönlünce güzel bir pazar diliyorum. Aslında bu deneme yazımı 2012 de yazmıştım. Dün akşam Mersin Yazarlar Derneğinin hoş geldin Sonbahar isimli etkinliği vardı. Orada sonbaharla ilgili şiir ya da yazı okumam istendi. Ben de biraz rötuş yaptım bu hale geldi...:)) Uzun zamandır yeni bir şey yazamıyorum. Pek fırsat bulamıyorum aslında. İnşaallah artık açılış yama zamanı geldi..:)) Tekrar sevgiler canım..
YanıtlaSilEylül hüzündür. Çünkü değişimi çağrıştırır. Eylüllerin olmadığı zamanlar dileği ile yazınız çok güzel kaleme alınmış. Kaleminize sağlık.
YanıtlaSilKalemine sağlık Hanife'ciğim, eylül benim pek sevmediğim bir mevsim, nedense yaşlılar hep sonbaharla gidiyorlar:( ya da ben öyle düşünüyorum. :( Şiirlerin, romanın ve Mersin'deki etkinliklerdeki başarılarını facebook'tan hep takip ediyorum, gurur duyuyorum arkadaşım, başarılarının devamını dilerim. Sevgilerimle, Bücürük'le öptük:)
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim Hüseyin Hocam. Sizin de okuyan gözleriniz dert görmesin.
YanıtlaSilSelam ve saygılar.
Çok çok teşekkür ediyorum Müjdeciğim. Keşke bazı şeyleri değiştirmeye gücümüz yetebilse ama ne çare yok. Ben de seni ve bücürüğü çok öptüm canım benim sevgiler..
YanıtlaSil